Κάναμε λάθη

Στα έξι χρόνια της κρίσης η χώρα χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα. Από τη μια οι «αντιμνημονιακοί». Στην πραγματικότητα αυτοί ήταν που βάπτισαν την άλλη πλευρά «μνημονιακούς». Αρχικά, το στρατόπεδο των «αντιμνημονιακών» περιλάμβανε μια τεράστια γκάμα συμπατριωτών μας. Αριστεροί, ακροαριστεροί, δεξιοί, ακροδεξιοί, νεοναζί αλλά και απολιτίκ τύποι και πολιτικοί αριβίστες. Σταδιακά, όλος αυτός ο κόσμος προσδέθηκε στο άρμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με κάποιους πιο ακραίους να καταλήγουν στη Χρυσή Αυγή. Οι «αντιμνημονιακοί» έφτασαν στο ζενίθ του με το θρίαμβο του «Όχι» στο δημοψήφισμα για να υποστούν σημαντικές απώλειες αμέσως μετά με την κωλοτούμπα του Αλέξη Τσίπρα. Το –μικροσκοπικό όπως αποδείχτηκε– αυθεντικά αριστερό κομμάτι αλλά και οι φανατικοί αντιευρωπαϊστές φαν της δραχμής αποχώρησαν μαζί με ορισμένους που –επιτέλους– κατάλαβαν τι εστί Τσίπρας. Όσοι παρέμειναν (τελικά δεν ήταν και λίγοι) συνέχιζαν σαν να μην τρέχει τίποτα. Φυσικά, ο λατρευτός τους ηγέτης είχε πλέον ψηφίζει δαγκωτό μνημόνιο οπότε οι ονομασίες έπρεπε να αλλάξουν. Οι «αντιμνημονιακοί» δεν έχουν πλέον όνομα. Τους «άλλους» όμως τους βάπτισαν «Μενουμευρώπηδες» από το κίνημα υπέρ του «Ναι» ξαναρχίζοντας να τους στολίζουν με τα συνήθη παρατσούκλια: «Γερμανοτσολιάδες», «Νενέκοι», «Προδότες» κ.ο.κ.

Σήμερα δεν θα μιλήσω για τους «αντιμνημονιακούς». Δόξα τω Θεώ έχω παρασχοληθεί μαζί τους και τους έχω περιποιηθεί καλά. Και λίγα τους έχω πει αλλά τεσπά… Θα ασχοληθώ με την άλλη πλευρά. Με εμάς. Με όλους όσοι πήγαμε κόντρα στο ρεύμα του λαϊκισμού και της χυδαιότητας που πρόσφερε το «αντιμνημόνιο». Και αυτή τη φορά, δεν θα πω καλά λόγια. Ναι, φίλοι μου. Και εμείς, οι «Μένουμε Ευρώπη», η «φωνή της λογικής», οι «ευρωπαϊστές» κάναμε λάθη. Και τα λάθη αυτά είναι ένας από τους βασικούς λόγους που το ανεκδιήγητο μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εξακολουθεί να κάνει πρωταθλητισμό.

Γνωρίζουμε πως δεν έφερε το μνημόνιο την κρίση αλλά η κρίση το μνημόνιο. Πολλές φορές όμως αγνοήσαμε το γεγονός πως η κρίση όντως υπάρχει. Κουνήσαμε το δάχτυλο σε ανθρώπους που είχαν χάσει τα πάντα, που δεν ήξεραν (και δεν ξέρουν…) αν θα βγάλουν το μήνα. Από την άνεση των πληκτρολογίων μας τους ζητήσαμε να «σηκώσουν τα μανίκια», απαιτήσαμε να δουλεύουν 356 μέρες το χρόνο, 12 ώρες την ημέρα. Και φυσικά να μη διαδηλώνουν, να μην απεργούν, να μη διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Δεν κάναμε σχεδόν καμία πρόταση για το πώς θα γινόταν η ζωή τους έστω υποφερτή. Όλους αυτούς τους ανθρώπους τους απομακρύναμε, ρίχνοντάς τους στην αγκαλιά του συριζαίικου λαϊκισμού. Αν εμείς βρισκόμασταν στη θέση τους πιθανότατα κι εμείς εκεί θα καταλήγαμε.

Ήμασταν (και είμαστε) υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό όμως δεν μας εμπόδισε πολλές φορές να ταυτιστούμε με ανθρώπους που μόνο στο όνομα ήταν ευρωπαϊστές. Με εκπροσώπους της βαθιάς Λαϊκής Δεξιάς που στην πραγματικότητα σιχαίνονται την Ευρώπη και ψηφίζουν «Ναι» μόνο και μόνο λόγω των αντικομμουνιστικών αντανακλαστικών τους. Επειδή θεωρούν την Ε.Ε. αναγκαίο κακό και ανάχωμα στον «μπολσεβίκο» Τσίπρα.

Η υπερπροστασία που παρέχει ο ΣΥΡΙΖΑ (και –έστω και υπό διαφορετικές συνθήκες– όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις) σε σύσσωμο το Δημόσιο έκανε πολλούς από εμάς να ρίξουμε στην πυρά συλλήβδην όλους τους Δ.Υ. Να τους βρίζουμε, να τους χαρακτηρίζουμε τεμπέληδες και διεφθαρμένους. Να επικροτούμε τις οριζόντιες απολύσεις των καθαριστριών και των σχολικών φυλάκων.

Πολλοί από εμάς αλλοτριωθήκαμε και ιδεολογικά. Η ανυπαρξία μεταναστευτικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο αφελής οπαδικός τρόπος που υποστηρίζει (στα χαρτιά φυσικά) τους μετανάστες έκανε κάποιους να αναπτύξουν ξενοφοβικά χαρακτηριστικά και να ρίχνουν ολόκληρες θρησκείες (Μωαμεθανισμός) στην πυρά. Και το χειρότερο όλων; Είδαμε ορισμένους από εμάς (και εδώ μιλώ πλέον για τον κεντροαριστερό χώρο) να αποκηρύσσουν τις ιδεολογικές τους καταβολές. Να υμνούν τη Θάτσερ και να ευχαριστούν τη μοίρα για τη νίκη των δεξιών στον Εμφύλιο που έστειλε τους (ιδεολογικά αλλά και κυριολεκτικά) προγόνους μας στα ξερονήσια ή σε έναν πρόωρο τάφο.

Το πολιτικό τέρας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κάποια στιγμή θα καταρρεύσει με πάταγο. Ας ελπίσουμε να μη συμπαρασύρει και ολόκληρη τη χώρα. Εμείς όμως πρέπει να ετοιμάζουμε από τώρα την επόμενη μέρα. Μεταξύ πολλών άλλων θα πρέπει να «αγκαλιάσουμε» τα πραγματικά θύματα της κρίσης. Όχι με το λαϊκισμό και τα ψέματα του Αλέξη, του Πάνου και των ινστρουχτόρων των «Αγανακτισμένων» αλλά με ουσιαστικές προτάσεις. Θα πρέπει να τους πούμε την αλήθεια αλλά και να αγωνιστούμε ώστε τα (όποια) μέτρα που θα ακολουθήσουν να τους αγγίξουν όσο το δυνατό λιγότερο ώστε να αναγκαστούν να πληρώσουν (επιτέλους) αυτοί που πρέπει και αυτοί που έχουν. Μόνο έτσι θα προχωρήσουμε. Μόνο έτσι θα (ξανα)γίνει η Ελλάδα μια προοδευτική ευρωπαϊκή χώρα. Αλλιώς θα έχουμε το λαό (όχι τον όχλο, το λαό) απέναντί μας. Και σύντομα θα ξεπηδήσουν νέοι «τσιπροκαμμένοι», πιθανότατα πολύ χειρότεροι από τους προηγούμενους.