Πώς φθάσαμε ένα βήμα από την έξοδο της Σένγκεν;

Προσφυγικό και μεταναστευτικό είναι δύο δύσκολα και πολύπλοκα διεθνή προβλήματα, που η αντιμετώπιση και η διαχείρισή τους υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνατότητες της Ελλάδας. Αυτό δεν σημαίνει ότι η χώρα μας δεν έχει περιθώρια παρέμβασης. Όπως μάθαμε και από την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης, αν μια χώρα δεν πάρει τις σωστές αποφάσεις και δεν κάνει τις απαραίτητες κινήσεις έγκαιρα, οι επιπτώσεις θα είναι πολύ βαρύτερες για εκείνη από ότι για τις χώρες που υπήρξαν αποφασιστικές.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα, έχοντας να αντιμετωπίσουμε ταυτόχρονα δύο τεράστια, αλλά διαφορετικά μεταξύ τους προβλήματα: το προσφυγικό και το μεταναστευτικό. Μαζί με τους πρόσφυγες, που ηθικά και νομικά είμαστε υποχρεωμένοι να υποδεχόμαστε, θέλουν να έρθουν στην Ευρώπη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή δεκάδες εκατομμύρια κάτοικοι φτωχών χωρών.

Αν για λόγους ανθρωπισμού αποφάσιζαν οι ανεπτυγμένες χώρες να δεχτούν τα εκατομμύρια αυτών των ανθρώπων, τα κοινωνικά προβλήματα θα ήταν ανυπέρβλητα. Ο αριθμός των μεταναστών δεν θα μπορούσε να περιοριστεί και συνεχώς θα έφθαναν νέοι που θα ήταν αδύνατο να βρουν δουλειά. Ήδη σήμερα έχουμε μεγάλη ενίσχυση των ξενοφοβικών και ακροδεξιών κομμάτων και αν η είσοδος των μεταναστών επιτραπεί, είναι σίγουρο ότι στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης θα έχουμε ακροδεξιές κυβερνήσεις.

Τον τελευταίο χρόνο η κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενη τα αισθήματα συμπαράστασης των Ελλήνων απέναντι στους πρόσφυγες, έχει εφαρμόσει στην πράξη την πολιτική των ανοιχτών συνόρων. Η πολιτική αυτή έχει γίνει γνωστή σε όλους τους ενδιαφερόμενους, διακινητές και μετανάστες. Έτσι, Μαροκινοί και Αλγερινοί ξεκινούν από την άλλη άκρη της Μεσογείου και έρχονται στην Τουρκία για να περάσουν στην Ελλάδα. Ο πρώην Γ.Γ. του Υπουργείου Εσωτερικών καθηγητής Άγγελος Συρίγος σημειώνει ότι «οι φετινές ροές προς Βουλγαρία είναι αυξημένες μόνον κατά 20% εν συγκρίσει προς το 2014. Στην Ελλάδα έχουμε ήδη ξεπεράσει το 1.000% και αναμένεται ότι θα φθάσουμε στον αριθμό των 850.000 εισόδων εν συγκρίσει προς τους 77.000 εισελθόντες το 2014. Γιατί κάποιος να προτιμά τον επικίνδυνο θαλάσσιο διάπλου στο Αιγαίο από τη μετάβασή του με τα πόδια στη Βουλγαρία;»(Καθημερινή 20.12.15).

Η πολιτική των ανοιχτών συνόρων είναι προγραμματική θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Στο κείμενο «Για την Αριστερά του 21ου αιώνα /Η συμβολή του ΣΥΝ στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ» που υπογράφουν μεταξύ άλλων οι Γιάννης Δραγασάκης, Γιάννης Μπαλάφας και Αριστείδης Μπαλτάς αναφέρεται ότι: «υπερασπιζόμαστε το θεμελιώδες δικαίωμα των μεταναστών και των προσφύγων στη ζωή και την αξιοπρεπή διαβίωση. Γι' αυτό βρισκόμαστε στον αντίποδα μιας λογικής που ορθώνει την Ελλάδα-φρούριο, την Ευρώπη-φρούριο, και υποστηρίζουμε το δικαίωμα στην ελεύθερη και ασφαλή είσοδο και το άσυλο».

Παρακάτω διαβάζουμε ότι προγραμματίζουν τη «θέσπιση ενός πρόσθετου τύπου άδειας, που θα λέγεται “άδεια προς αναζήτηση εργασίας”, με την οποία θα εφοδιάζεται αυτομάτως κάθε ενδιαφερόμενος (είτε με αίτηση προς τις αρμόδιες ελληνικές αρχές είτε με αίτηση στο ελληνικό προξενείο της χώρας προέλευσης) και θα αποκτά αυτοδικαίως το δικαίωμα παραμονής στην ελληνική επικράτεια για ένα χρόνο, με στόχο να αναζητήσει δουλειά».” Δηλαδή, όποιος ήθελε θα μπορούσε να έρθει στην Ελλάδα. Και αν ήθελαν να έρθουν ένα, πέντε ή δέκα εκατομμύρια τι θα γινόταν;

Όσοι θα έρχονταν για ένα χρόνο μετά θα μπορούσαν να παραμείνουν για πάντα, καθώς οι προγραμματικές θέσεις προβλέπουν «Αποσύνδεση της ανανέωσης της άδειας παραμονής από την ύπαρξη ορισμένου αριθμού ενσήμων, για να μη μεταπίπτουν εργαζόμενοι μετανάστες, μαζικά και άδικα, από το καθεστώς της νομιμότητας στο καθεστώς της παρανομίας, εξαιτίας της απροθυμίας των εργοδοτών τους να καταβάλουν τις προβλεπόμενες από τη νομοθεσία ασφαλιστικές εισφορές».

Το κείμενο αυτό είναι του 2012 και οι συντάκτες του μπορεί να μη φαντάζονταν ότι μπορεί να έρθουν κάποτε στην εξουσία, όμως οι διακηρύξεις αυτές επηρέασαν την κυβερνητική πολιτική το 2015. Όπως και στο ζήτημα της οικονομικής κρίσης η κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η προσπάθεια να συμβιβαστούν οι ανέξοδες διακηρύξεις της αντιπολίτευσης με την πραγματικότητα, έτσι και στο μεταναστευτικό έγινε προσπάθεια να περάσει η πολιτική των ανοιχτών συνόρων από την πίσω πόρτα της προσφυγικής κρίσης.

Η θέση ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα θα επιβάλει τους αυτοσχεδιασμούς της στις ισχυρές χώρες της Ευρώπης ήταν ένα δημαγωγικό πυροτέχνημα που στηρίχτηκε στις αριστερές δοξασίες περί παντοδύναμου λαού που επιβάλλει τη θέλησή του στους δυνατούς. Τα νταούλια δεν θα βαρούσαν μόνο για να χορεύουν οι αγορές, αλλά και για να «εξαφανιστούν» οι μετανάστες. Έλεγαν ότι θα δώσουν ταξιδιώτικά έγγραφα στους μετανάστες για να πάνε στην Ευρώπη και προσπάθησαν να το κάνουν πράξη άτυπα, εκμεταλλευόμενοι την ανθρωπιστική διάθεση της Γερμανίας και ορισμένων άλλων χωρών να δεχτούν πρόσφυγες.

Βεβαίως οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν ευθύνες, καθώς θα μπορούσαν να επιβάλουν στην Τουρκία να συνεργαστεί ουσιαστικά για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Σε αυτό θα έπρεπε να στοχεύει η ελληνική στάση και όχι να βολεύεται με τη διοχέτευση των μεταναστών στην Ευρώπη. Οι υπαρκτές ευθύνες των άλλων χωρών δεν μπορούν να γίνονται το ηθικολογικό άλλοθι για την κυβερνητική ανεπάρκεια, την οποία αν γίνει πράξη η απειλή εξόδου από τη συνθήκη Σένγκεν θα πληρώσουν οι Έλληνες πολίτες, όπως πληρώνουν και τα αποτελέσματα της «σκληρής διαπραγμάτευσης».

Στο προγραμματικό κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ που είδαμε παραπάνω αναφέρεται ότι «οι μετανάστες αποτελούν τμήμα του σύγχρονου προλεταριάτου των μητροπολιτικών κέντρων». Η ηγεσία του κόμματος είναι ικανή να μας αποκόψει από την Ευρώπη για να βρει το προλεταριάτο που της λείπει.