Πριν σας πω οτιδήποτε άλλο, σας λέω να βρείτε τρόπο και να δείτε το «Narcos», τη σειρά με το βίο και την πολιτεία ενός καθάρματος που ορισμένοι κάνουν στάμπα στα μπλουζάκια τους, του Πάμπλο Εσκομπάρ. Η πρώτη σεζόν είναι ήδη στο Netflix. Εκεί την είδα. Γράφτηκα και εγώ στο Netflix και ψάχνομαι για αμερικανική IP να βλέπω όσα και οι θεατές στη μεγάλη σύμμαχο χώρα. Αλλά και έτσι, μια χαρά είναι σε σύγκριση με την ελληνική τηλεόραση. Ακόμα και αν πέσεις σε ηλίθια φάτσα, τουλάχιστον εκεί τη βλέπεις πρώτη φορά. Είμαστε, λοιπόν, στη φάση που ο Πάμπλο την κοπανάει από τη φυλακή που έφτιαξε ο ίδιος προκειμένου να εκτίσει μία συμβατική ποινή και να μην εκδοθεί στις ΗΠΑ. Εκεί τελείωσε η πρώτη σεζόν και είπα να δω ένα ντοκιμαντέρ για τη Βόρεια Κορέα. Η χώρα αυτή με ενδιαφέρει όπως και τα θέματα γύρω από το θάνατο. Υποθέτω ότι έτσι ξορκίζω τις φοβίες μου. Το ανθρώπινο μυαλό είναι το πιο ανεξερεύνητο σημείο του σύμπαντος. Τέλος πάντων, το ντοκιμαντέρ λέγεται «The Propaganda Game». Είναι περσινής σοδειάς. Γυρίστηκε από τον Ισπανό Αλβάρο Λονγκόρια, ο οποίος πέρασε μέρες με το συνεργείο του στη Βόρεια Κορέα. Πώς τα κατάφερε; Είναι απίστευτο, αλλά στη Βόρεια Κορέα ζει ένας Ισπανός, ο Αλεχάντρο. Δηλώνει πιστός στο καθεστώς, κομμουνιστής αρχών, εχθρός του καπιταλισμού. Του έχει ανατεθεί η επικοινωνιακή διαχείριση του καθεστώτος στο εξωτερικό. Κοινώς ο τύπος μπαινοβγαίνει στη χώρα, επισκέπτεται τη Δύση, μιλάει σε πανεπιστήμια. Είναι ηλίθιος ή λαμόγιο; Δεν κατάλαβα.
Όμως στην περίπτωση της Βόρειας Κορέας πρέπει να τα συνδυάζεις και τα δύο. Αν πιστεύεις στο καθεστώς είσαι αναμφισβήτητα ηλίθιος. Και αν προσπαθείς να πείσεις και τους άλλους, τότε δεν έχεις άλλη καταφυγή από τα βασικά της προπαγάνδας που, στην περίπτωση της Βόρειας Κορέας, φεύγουν από τα όρια του γελοίου. Γίνονται σουρεαλιστικά, ενίοτε και απάνθρωπα. Λάθος. Είναι πρωτίστως απάνθρωπα.
Η ομάδα του ντοκιμαντέρ έμεινε μόνη της στο δρόμο μόνο για μερικά δευτερόλεπτα ένα πρωινό. Είχε πάντα συνοδεία και ακολουθούσε μία προδιαγεγραμμένη διαδρομή. Τόση ευτυχία, ούτε σε μιούζικαλ. Μεγάλες παρέες να τραγουδούν και να χορεύουν στο δρόμο, στα πάρκα, κοντά στα μνημεία. Χαρούμενα παιδιά πάνω σε skates. Στρατιώτες. Πολλοί στρατιώτες. Και βετεράνοι με παράσημα που κυκλοφορούν γύρω από τα μνημεία, όπως τα περιστέρια στο Σύνταγμα. Στη Βόρεια Κορέα δεν εμφανίζονται δυστυχισμένοι ή κατηφείς άνθρωποι, εκτός και αν κάποιος έχει προδώσει την εμπιστοσύνη του μεγάλου ηγέτη, συνεπώς δικαίως εκτελείται. Ο Ισπανός παραγωγός ήθελε να πάρει πλάνα από χριστιανική εκκλησία, για να δει αν όντως υπάρχουν θρησκευτικές ελευθερίες. Μετά από μερικές μέρες τον οδήγησαν σε μία εκκλησία όπου οι άνθρωποι έψελναν τόσο τέλεια και με τέτοια αρμονία, ώστε τον έβαλαν σε σκέψεις. Μην ήταν επαγγελματίες; Δεν έμαθε ποτέ. Το αφήγημα, που λέμε και εδώ, είναι απλό. Η χώρα βρίσκεται υπό την απειλή των καπιταλιστών που δεν μπορούν να κατανοήσουν τον τρόπο ζωής των 24 εκατομμυρίων ανθρώπων της. Οι Αμερικανοί θέλουν να εξαφανίσουν τη χώρα. Ωστόσο ο ηγέτης και αρχιστράτηγός της δεν πρόκειται να το επιτρέψει. Διότι δεν πρόκειται, απλώς, για έναν ηγέτη. Πρόκειται για τον πατέρα μίας μεγάλης οικογένειας που βρίσκεται υπό μόνιμη απειλή, έχοντας εχθρούς σε όλη τη γη. Όμως, να, σταδιακά οι άνθρωποι στη Δύση επιμορφώνονται, μαθαίνουν την αλήθεια, θαυμάζουν τον αγώνα και τα επιτεύγματα του κορεατικού λαού. Σιγά-σιγά η Δύση αλλάζει στάση, οι λαοί της αντιλαμβάνονται ότι ο σωστός δρόμος είναι εκείνος που χαράσσουν μέρα με τη μέρα οι εργαζόμενοι της Βόρειας Κορέας.
Την Κυριακή πήγα στη γιορτή για το έναν χρόνο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Και είδα το βίντεο με τους εχθρούς του λαού, δημοσιογράφους και κανάλια. Άκουσα τον πρωθυπουργό να μιλάει για ολιγάρχες και να βάζει τα βόρεια προάστια απέναντι από τα λαϊκά όπου, αν δεν το ξέρει, η Χρυσή Αυγή τα πάει μια χαρά. Προς Θεού, καμία σχέση με τη Βόρεια Κορέα. Εκεί έχουν ένα τερατούργημα. Εμείς φτιάχνουμε μακέτα.
12°
