Το (μητσοτακικό) αύριο ως (τσιπρικό) σήμερα;

Ο απόλυτα αμαθής και αφελής άνθρωπος που απέδειξε πως η ανάληψη της διακυβέρνησης μιας χώρας δεν προϋποθέτει ούτε γνώση των βασικών πράξεων της αριθμητικής ούτε κατανόηση των βασικών κανόνων της λογικής (στην οποία περιλαμβάνεται τόσο η οικονομική όσο και η διεθνοπολιτική λογική)…

Ο άνθρωπος που δεν άφηνε ούτε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο στους ισχυρούς της γης να εναντιωθούν στις δικές του επιλογές (προσδιορίζοντας, μάλιστα, πως θα ήταν μέρα μεσημέρι η στιγμή της υποταγής)... Ο άνθρωπος που προσδιόρισε τα μουσικά όργανα που θα επέβαλλαν τους ρυθμούς με βάση τους οποίους θα χόρευαν οι διεθνείς αγορές…

Αυτός που, καθ’ ομολογία του βουλευτή του Σεβαστάκη, χρειαζόταν τη «σχοινοβατική διαδικασία» –διάβαζε: καιροσκοπισμό και τυχοδιωκτισμό– της περιόδου Βαρουφάκη, προκειμένου να… ωριμάσει και να αντιληφθεί πως ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν… δυσμενής (άρα έως τότε δεν είχε αντιληφθεί τι συμβαίνει σε περίπτωση μετωπικής ποδήλατου με νταλίκα)…

Ο άνθρωπος που, αφού κραύγασε με ενθουσιασμό την ιαχή της κατρακύλας, σήμερα μετακυλύει την ευθύνη της αποτυχίας του στη διαπραγματευτική αν-ικανότητα των πλουμιστών συνεργατών του (τους οποίους ο ίδιος επέλεξε και παρουσίαζε ως …τεφαρίκια)...

Αυτός που έκλεισε και αφελλήνισε τις τράπεζες, που αποστράγγισε τους μικροεπενδυτές, που λεηλάτησε τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και ολοκλήρωσε την κοινωνική εξόντωση των απόκληρων της χώρας…

Ο ολετήρας του τόπου –που ως μόνο ελαφρυντικό μπορεί να επικαλεσθεί ότι φρενάρισε στην άκρη του γκρεμού, ένα δευτερόλεπτο πριν από την καταβαράθρωση– έχει πλέον αντίπαλο. Και δεν πρόκειται για τη ρέπλικά του με αντίθετο πρόσημο. (Ως πολιτικό στίγμα, ως είδος και ύφος πολιτικής γραφής) είναι, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, το ακριβώς αντίθετό του! Κάτι που θα μπορούσε, ίσως, να ανοίξει μια χαραμάδα ελπίδας.

Ωστόσο… Ας μην ξεχνάμε πως ένα στίγμα ελάχιστο ξεχωρίζει την ανά(σ)ταση από το …βρικολάκιασμα! Εάν ο τόπος αυτός πρέπει να γυρίσει σελίδα, εάν η εκλογή Μητσοτάκη –την οποία πλέον προδιαγράφουν όχι μόνο τα δημοσκοπικά ευρήματα αλλά και τα κοινωνικά σκιρτήματα– πρέπει να αποδειχθεί η παραμονή ενός αύριο ελπιδοφόρα διαφορετικού (και όχι η επομένη και προέκταση ενός χθες παρακμιακού), τότε ένα είναι επιβεβλημένο: ο πολιτικός προσανατολισμός και οι κώδικες συμπεριφοράς της αυριανής (δια)κυβέρνησης της ΝΔ να είναι προς την απολύτως αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα (όχι μόνον, δε, επί των συριζανθρώπων). Κομματισμός και κομματικοποίηση του κράτους, παραγοντισμός, άνευ άλλων εφοδίων «εφοδισμός» –προς τις προσοδοφόρες θέσεις του δημοσίου– συγγενών, ημέτερων, ομόκλινων και προσκείμενων, καθώς και η αντίληψη πως η διαχείριση των δημόσιων οικονομικών διέπεται από τη φροϋδιανή αρχή της ηδονής και όχι από την αρχή της πραγματικότητας, όλα αυτά πρέπει να απωθηθούν οριστικά σε ένα παρελθόν-εφιάλτη, σε ένα παρελθόν δημιουργό εφιαλτικών καταστάσεων.

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Για δύο λόγους.

Πρώτον, επειδή ο κομματικός πατριωτισμός δεν υπήρξε μόνον διαπαραταξιακά πλειοψηφική και διακομματικά κυρίαρχη ιδεολογία. Ειδικά όσον αφορά την παράταξη που πρόσφατα ανέδειξε –με τη συμμετοχή στη διαδικασία ακόμη και ανθρώπων που ποτέ δεν την είχαν ψηφίσει– ηγέτη με εκσυγχρονιστικό προφίλ, είναι μια «ιδεολογία» σχεδόν εγχαραγμένη στο γονιδίωμά της! Είναι ο σχεδόν μοναδικός τρόπος πολιτεύεσθαι που έχει μάθει.

Και, δεύτερον, υπήρξε τόσο παταγώδης η αποτυχία και τόσο κραυγαλέα η ηθική απαξίωση της υπό αποδρομή παράταξης των μαθητευόμενων μάγων, ώστε καθίσταται εξαιρετικά πιθανόν οι διαφαινόμενοι διάδοχοί τους στους εξουσιαστικούς θώκους να υποστούν …άρση αναστολών. Και να επιδιώξουν –αισθανόμενοι, λόγω της σύγκρισης, αποκαθαρμένοι από τα παλιά τους αμαρτήματα, άρα οιονεί ανεξέλεγκτοι– την επάνοδο σε μια πρακτική πελατειασμού, ημετεροκρατίας και φαυλότητας που πολύ καλά ξέρουν. Ήδη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καταγράφονται τα πρώτα δείγματα-αιτήματα ρεβανσισμού (οπότε τι είχες Γιάν-ν-η, τι είχα πάντα).

Αν λοιπόν ο νέος ηγέτης, που έφτασε στην ηγεσία ενός παλαιολιθικού κόμματος με την ενίσχυση και την αντίσταση των πιο ορθολογικών στοιχείων της κοινωνίας, αν αυτός δεν αρχίσει –αμέσως, γιατί μια δραματική επιτάχυνση των εξελίξεων δεν μπορεί να αποκλεισθεί– τη συστηματική προσπάθεια «διανοητικής μεταρρύθμισης» της παράταξής του, με στόχο να κατισχύσει επί των ημερών του το «πολιτικά ουδετερόθρησκο» και ορθολογικά λειτουργούν κράτος, τότε αυτό που θα ζήσουμε θα έχει δραματικό χαρακτήρα: Η νέα περίοδος της ΝΔ όχι απλά δεν θα είναι το ξεκίνημα ενός ελπιδοφόρου αύριο, δεν θα είναι καν η επιβίωση/αναμόχλευση ενός όζοντος χθες. Θα είναι η ολοκλήρωση της αποσύνθεσης μιας χώρας χωρίς κανένα αύριο (τουλάχιστον εντός του πολιτισμένου κόσμου)…

PLAN ISP*

Η καθ’ ημάς Αριστερά δεν προσχωρεί (ή οπισθοχωρεί) μόνον στη λογική του καπιταλιστικού συστήματος, που αποδέχεται κληρονομικά δικαιώματα αποκλειστικά επί περιουσιακών στοιχείων...

Προσχωρεί (ή οπισθοχωρεί), επίσης, στη λογική των μοναρχικών καθεστώτων, που αποδέχονταν κληρονομικά δικαιώματα και επί ...εξουσιαστικών τίτλων (οι οποίοι είχαν ασφαλώς και οικονομικό αντίκρiσμα).

Ενδεχομένως, μάλιστα, προσχωρεί (ή οπισθοχωρεί) στη λογική σφετερισμού της εξουσίας των προ-μοναρχικών καθεστώτων, όπου τα εξουσιαστικά δικαιώματα βασίζονταν αποκλειστικά επί της… καταλήψεως.

ΘΔ

*Όπως θα λέγαμε Ιάσωνα Σχοινά-Παπαδόπουλου