Όπως είχα προβλέψει (ούτε ο Βασίλης Λεβέντης να ήμουν…) η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη προκάλεσε πολιτικό σεισμό. Αυτό που δεν περίμενα προσωπικά ήταν το πού θα γινόταν πιο πολύ αισθητός ο σεισμός αυτός. Τελικά δεν ήταν η ίδια η Νέα Δημοκρατία, ο βασικός αντίπαλός της ο ΣΥΡΙΖΑ ή το πιο άμεσα απειλούμενο Ποτάμι που σείστηκαν περισσότερο από τη νίκη του Κυριάκου. Το κόμμα όπου σημειώθηκαν οι πιο δυνατές αναταράξεις ήταν το ΠΑΣΟΚ. Και βλέποντας τη «μεγάλη εικόνα» (όπως έλεγαν στο χωριό μου) ο απολογισμός, μέχρι στιγμής, είναι μάλλον θετικός. Όχι μόνο για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ αλλά και για τον ευρύτερο ιδεολογικό χώρο.
Γιατί το «μούδιασμα» που προέκυψε από την άκομψη αποπομπή του Λεωνίδα Γρηγοράκου καλύφθηκε γρήγορα από την πρόταση της προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Φώφης Γεννηματά, όπως αυτή διατυπώθηκε (αρχικά) στα «Νέα» του Σαββάτου: Μια συνδιάσκεψη για όλη την κεντροαριστερά ανοιχτή στους πάντες με εκλογή προέδρου από τη βάση και στόχο η διαδικασία να έχει ολοκληρωθεί πριν το καλοκαίρι. Μεγάλο ρίσκο, καθώς δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε προέδρους να βάζουνε τη θέση τους στον τάκο – χωρίς μάλιστα να γνωρίζουν ποιοι θα είναι οι ανταγωνιστές.
Κακά τα ψέματα. Το ΠΑΣΟΚ την παλεύει εδώ και καιρό αυτή την ιστορία. Πρώτα, επί Βενιζέλου, με την Ελιά και τη Δημοκρατική Παράταξη και, εσχάτως, με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Οι δύο πρώτες προσπάθειες παρέμειναν ημιτελείς ενώ η τρίτη εξακολουθεί να βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο. Οι λόγοι; Κάποιοι θεωρούν το ΠΑΣΟΚ «τοξικό». Το όνομα «ΠΑΣΟΚ» φυσικά γιατί οι ίδιοι δεν διστάζουν να βολιδοσκοπούν αλλά και να εντάσσουν στις δυνάμεις τους ιστορικά στελέχη του κόμματος. Άλλοι ίσως φοβούνται πως οι ισχυρότατοι «μηχανισμοί» του ΠΑΣΟΚ θα τους καταπιούν. Ωστόσο, σε μια διαδικασία που θα «ανοίξει» και θα αφορά πλέον ολόκληρο το μεσαίο χώρο, πόση δύναμη μπορούν να έχουν οι μηχανισμοί ενός κόμματος που κινείται γύρω από το 6% των ψηφοφόρων.
Ας μη γελιόμαστε. Οι προσπάθειες (όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ αλλά και των 58 και πολλών άλλων) για την ένωση και τη συσπείρωση της κεντροαριστεράς ουσιαστικά σκάλωσαν σε δύο πρόσωπα. Αρχικά στον Φώτη Κουβέλη ο οποίος φιλοδοξούσε να μετατρέψει τη ΔΗΜΑΡ σε έναν τρίτο πόλο μόνη της. Στην πορεία βέβαια φάνηκε πως απλώς έψαχνε τρόπο να επιστρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ που τότε πήγαινε τρένο προς την εξουσία. Εν συνεχεία ήρθε ο Σταύρος Θεοδωράκης που θεώρησε πως το Ποτάμι θα σάρωνε μόνο του όλο το μεσαίο χώρο. Παρά το πολλά υποσχόμενο ξεκίνημά του όμως, η έλλειψη ιδεολογικής ταυτότητας έκανε το Ποτάμι να στερέψει με τις δημοσκοπήσεις να το βγάζουν πλέον εκτός βουλής.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο «κυρ-Φώτης» δεν παίζει πλέον κάποιο ρόλο στο πολιτικό στερέωμα και απλώς προσπαθεί εναγωνίως να ενταχθεί –μόνος του πλέον– στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Σταύρος βέβαια εξακολουθεί να είναι στα πράγματα ως αρχηγός του δεύτερου κόμματος στο χώρο ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ (Η Ένωση Κεντρώων αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση και είναι ακόμα δύσκολο να τοποθετηθεί στο πολιτικό σκηνικό της χώρας), το κόμμα του όμως απειλείται άμεσα με πλήρη εξαφάνιση μετά τη νίκη του Κυριάκου. Με πολιτική εξαφάνιση κινδυνεύει φυσικά και ο ίδιος ο Θεοδωράκης και οι μπηχτές σε βάρος του από το νούμερο δύο του κόμματος, Χάρη Θεοχάρη, μόνο τυχαίες δεν είναι. Όπως είχα γράψει και παλιότερα, δική μου εκτίμηση είναι πως το Ποτάμι (και ο ιδρυτής του) μόνο μέσω κάποιας ευρύτερης συνεργασίας μπορούν να επιβιώσουν. Αλλιώς, η αιμορραγία προς τη νέα Νέα Δημοκρατία θα είναι θανατηφόρα.
Καλό είναι φυσικά να μην ενθουσιαζόμαστε. Ας μη ξεχνάμε πως το Ακροπόλ των 58 συνέβη πριν από μόλις 25 μήνες. Σήμερα φαντάζει σαν να έχουν περάσει χρόνια και χρόνια. Θα πρέπει να περιμένουμε την οριστική απάντηση του Ποταμιού (πιθανότατα στο συνέδριο του Φεβρουαρίου), τις αντιδράσεις όσων κινούνται στον ευρύτερο μεσαίο χώρο αλλά και μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ, καθώς και τις λεπτομέρειες για την εφαρμογή της πρότασης. Φυσικά πρέπει να υπολογίζουμε και τον αστάθμητο παράγοντα που ονομάζεται Αλέξης Τσίπρας. Γιατί μέχρι το τέλος της άνοιξης χαλαρά μπορούμε να έχουμε εκλογές και κάνα-δυo δημοψηφίσματα…
10°
