Τα ίδια και άλλα της κεντροαριστεράς

Δεν είναι και πολύ κανονικό ο βουλευτής του κεντροαριστερού κόμματος να προβλέπει δημόσια προσχωρήσεις συντρόφων του στο κεντροδεξιό κόμμα επειδή αυτό απέκτησε νέα ηγεσία με εκσυγχρονιστικό προφίλ. Ούτε είναι πολύ κανονικό να διαγράφεται επειδή επιμένει να εκφράζει δημόσια τις ίδιες εκτιμήσεις παρόλο που ο νέος πρόεδρος της ΝΔ δεν έχει απευθύνει καμία πρόσκληση σε κανέναν βουλευτή ή στέλεχος άλλου κόμματος.

Όλα αυτά, όμως, είναι απολύτως αναμενόμενα στη σφαίρα της ελληνικής κεντροαριστεράς η οποία από τότε που ξέσπασε η κρίση αυτοεξευτελίζεται διαρκώς και παρόλο που έπιασε πάτο, με βάση την πρωτοφανή στα ευρωπαϊκά χρονικά μείωση των ποσοστών του μεγαλύτερου κόμματος στο χώρο (ΠΑΣΟΚ) στη διάρκεια μιας 5ετίας, συνεχίζει να αυτοδιασύρεται.

Από την ώρα που έγινε γνωστή η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη άρχισε ο θόρυβος στον λεγόμενο ενδιάμεσο χώρο: Αλλος συγκινούταν με ανάρτηση στα social media για την εξέλιξη, άλλος έγλειφε τον νέο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, άλλοι προέβλεπαν συγκλονιστικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό και άλλοι απλώς έψαχναν τρόπο να τραβήξουν την προσοχή του προέδρου της ΝΔ μήπως και ξεκινήσει από αυτούς το προσκλητήριο.

Στα ηγετικά κλιμάκια του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού υπήρξε άγχος, νευρικότητα και αμηχανία γιατί όλη αυτή η παρασκηνιακή φασαρία απλωνόταν και τα σκέπαζε όλα. Η αίσθηση που γρήγορα δημιουργήθηκε είναι ότι υπάρχει λίστα αναμονής για μετακινήσεις στη ΝΔ με πρωταγωνιστές επαγγελματίες της κεντροαριστεράς και του μεταρρυθμιστικού χώρου που βλέπουν στην εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη μια ευκαιρία για τη χώρα αλλά και για την σταδιοδρομία τους.

Κάπως έτσι φτάσαμε στη διαγραφή του Λ. Γρηγοράκου και στη βαβούρα για το αν ο Χ. Θεοχάρης θέτει ή όχι θέμα αποχώρησης του Στ. Θεοδωράκη από την ηγεσία. Σε αυτή τη συζήτηση δεν υπάρχει ιδεολογικό/αξιακό περιεχόμενο, μόνο προσωπικές ατζέντες και αγωνίες ανέλιξης. 

Το πρόβλημα για τους ενδιαφερόμενους να μετακομίσουν δεξιά είναι ότι, όπως όλα δείχνουν, ο πρόεδρος της ΝΔ ενδιαφέρεται κυρίως για το κοινωνικό κέντρο και λιγότερο για τους καριερίστες του πολιτικού κέντρου, ενώ δεν είναι στις προτεραιότητές του οι μεταγραφές από άλλα κόμματα γιατί προηγείται η ανασυγκρότηση του δικού του μαγαζιού. Αυτό σημαίνει ότι δεν βιάζεται να συνεννοηθεί με τους βιαστικούς.

Πρόβλημα είναι επίσης ότι η κεντροαριστερή πρεμούρα δυσκολεύει δυνητικές συνεργασίες αφού δίνεται η εντύπωση πασαρέλας μεταρρυθμιστών που αλλάζουν πολύ εύκολα βάρκα αρκεί να ελπίσουν ότι θα τους οδηγήσει στο ασφαλές λιμάνι του κοινοβουλίου ή μιας ενδιαφέρουσας κυβερνητικής/κρατικής θέσης αργότερα.

Ένας λόγος που καταρρακώθηκε η ελληνική κεντροαριστερά –με αποτέλεσμα η κοινωνική της βάση να αλωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ– (πέρα από τη σύνδεσή της με τα μνημόνια και την ανυπαρξία άλλης πρότασης πέρα από τα μνημόνια) είναι οι υπερχειλίζουσες φιλοδοξίες των πρωταγωνιστών της, οι συγκρούσεις εγωισμών και μικροσυμφερόντων, η υποταγή της πολιτικής στην τακτική και της συλλογικής διεκδίκησης στην ατομική επιδίωξη.

Και όσοι πίστεψαν ότι η κατρακύλα έχει πια τελειώσει διαπιστώνουν τώρα ότι υπάρχουν περιθώρια για ακόμη περισσότερη γελοιότητα. «Αβυσσος» που λέει και η Φώφη Γεννηματά όταν αναφέρεται στις ιδεολογικές διαφορές της με τον Κυριάκο Μητσοτάκη με τον οποίο διετέλεσαν υπουργοί στην ίδια κυβέρνηση την ίδια περίοδο.

Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, πολύ χαμηλά δηλαδή, έχει νόημα να συνεχιστεί και να εμβαθυνθεί η συζήτηση που άνοιξε (με άρθρο της στα ΝΕΑ) η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ καλώντας σε ιδρυτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης με συμμετοχή όλων των κομμάτων, κινήσεων, προσώπων που δραστηριοποιούνται στον ενδιάμεσο χώρο και εκλογή ηγεσίας από τη βάση ως τον Ιούνιο. Εφόσον στην Χαριλάου Τρικούπη εγκαταλείψουν τις ποσοστώσεις και τους ηγεμονισμούς, αποδεχθούν θεμελίωση από μηδενική βάση ενός νέου πολιτικού φορέα της σοσιαλδημοκρατίας, συγκροτηθεί μια οργανωτική επιτροπή μη ελεγχόμενη από το ΠΑΣΟΚ, ανταποκριθούν χωρίς πριμαντονισμούς όσοι έχουν κάτι να πουν, επιστρέψει η πολιτική στη συζήτηση και φτάσουμε σε συνέδριο/εκλογή από τη βάση με ανοιχτό μητρώο, με ενδιαφέρουσες και μη αναμενόμενες συμμετοχές, τότε ίσως υπάρξει ελπίδα.