Η ημερομηνία του θανάτου της Δεξιάς και του πατριωτικού παραμυθιού της είναι η 21η Απριλίου του 1967. Τότε ήταν που, χάρη στην Εθνοσωτήριο και ο πιο ανόητος κατάλαβε πως πίσω από την γαλανόλευκη εθνικοφροσύνη κρύβονταν – όχι και πολύ καλά είναι αλήθεια – μόνο η λύσσα για επιβολή και εξουσία. 48 χρόνια αργότερα, χάρη σε μια άλλη -ευτυχώς εκλεγμένη - Εθνοσωτήριο, το κουφάρι της Δεξιάς και του παραμυθιού της έχει παρέα. Η 25η Ιανουαρίου του 2015 είναι πλέον η επίσημη ημερομηνία θανάτου της Αριστεράς και του δικού της παραμυθιού. Είναι η ημερομηνία μετά από την οποία και ο πιο ανόητος καταλαβαίνει πως η Αριστερά δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια Δεξιά που απλώς δεν είχε ακόμα κυβερνήσει, με λίγο καλύτερα κρυμμένη, αλλά το ίδιο επικίνδυνη, εξουσιαστική λύσσα. Από τότε που η Αριστερά έγινε εξουσία το σοσιαλιστικό παραμύθι πάει να συναντήσει το εθνικοπατριωτικό παραμύθι μπας και μπορέσουμε να αποδεχτούμε πως – σε αντίθεση με τον γραμματέα της νεολαίας του κόμματος του Αλέξη -δεν είμαστε πια παιδιά και το ημερολόγιο έχει φτάσει στο 2016.
Ο θάνατος της Αριστεράς προφανώς σημαίνει και τον θάνατο του παραμυθιού του Άλλου του Κόσμου που μπορεί και να είναι εφικτός αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας κόσμος στον οποίο κανείς δεν θέλει να ζήσει. (Αναγνωρίζω πως υπάρχουν πάντα αυτοί που ονειρεύονται τους εαυτούς τους ως Έλληνες Κιμ Γιονγκ Ουν και αυτοί που ονειρεύονται να υπηρετούν Έλληνες Κιμ Γιονγκ Ουν, αλλά οι μηδαμινές γνώσεις ψυχιατρικής που έχω δεν μου επιτρέπουν να ασχοληθώ μαζί τους). Τώρα πια, ακόμα και ο πιο εύπιστος καταλαβαίνει πως οι πιθανότητες να γεννηθεί στην Ελλάδα ένας Άλλος Κόσμος που να είναι ΚΑΙ εφικτός ΚΑΙ ελκυστικός είναι οι ίδιες που έχει ο «Άλλος Κόσμος» του Χριστόφορου του Παπακαλιάτη να αλλάξει το παγκόσμιο σινεμά.
Καταλαβαίνω πως κάποιοι είναι έτοιμοι να πιπιλίσουν τη νέα καραμέλα, αυτό το ωραίο παραμύθι του πνιγμένου που πιάνεται από τα μαλλιά του, σύμφωνα με το οποίο «δεν είναι αυτή η πραγματική Αριστερά». Θα τους συμβούλευα να μην το κάνουν. Είναι τόσο πειστικοί όσο οι άπιστοι σύζυγοι που ξεστομίζουν το μεγαλειώδες «αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις» την ώρα που το αντικείμενο του εξωσυζυγικού τους πόθου προσπαθεί ανεπιτυχώς να κρυφτεί κάτω από τα σεντόνια. Δυστυχώς για τον απατημένο, είναι αυτό που νομίζει και δυστυχώς για τους αισιόδοξους αυτή είναι η Αριστερά. Και ήρθε η ώρα της να θαφτεί δίπλα στη Δεξιά γιατί πάει ένας χρόνος τώρα που μένει άθαφτη κι έχει αρχίσει να μυρίζει.
Από αυτή τη δυσάρεστη οσμή της σήψης φαντάζομαι πως θα έχει σκοπό να μας απαλλάξει η ταφική εκδήλωση που θα λάβει χώρα στις 24 του μηνός στο Τάε το Κβον το Ντο. Μια εκδήλωση στην οποία Αρχιερέας θα είναι ο άνθρωπος χάρη στον οποίο, μετά τη Σκύλα της Δεξιάς, απαλλαχθήκαμε και από τη Χάρυβδη της Αριστεράς: ο Αλέξης ο Τσίπρας. Λογικά, η τελετή θα περιλαμβάνει κάποια εθιμοτυπικά παραμύθια του περασμένου αιώνα, κάποιες ιστορίες για πεθαμένους παππούδες και συνθήματα γεμάτα βεβαιότητες που πια κανείς δεν θα πιστεύει.
Όμως, φίλοι αριστεροί – αλλά κι εσείς οι εδώ και χρόνια προσδοκούντες ανάσταση νεκρών δεξιοί, μην στεναχωριέστε και μην απελπίζεστε γιατί το τουίστ της ιστορίας μας έρχεται:
Στις 24 του Ιανουαρίου, στο Τάε το Κβον το Ντο, όλοι θα χειροκροτούν και θα φωνάζουν συνθήματα και θα σηκώνουν γροθιές και θα προσποιούνται πως η Αριστερά είναι ζωντανή και έτοιμη να κατασπαράξει τη Δεξιά που παραμονεύει. Και δεν θα το κάνουν απλώς και μόνο γιατί θα θέλουν να πουν το «ευχαριστώ» τους για τους διορισμούς που μοίρασε και θα μοιράσει ο Αρχιερέας.
Θα χειροκροτούν και θα φωνάζουν και θα σηκώνουν τις γροθιές τους γιατί θα τους κινεί μια δύναμη πιο δυνατή από την πιο δυνατή πραγματικότητα και πιο δυνατή κι από τον ίδιο τον θάνατο. Η δύναμη των ανθρώπων που νοιώθουν άνετα μόνο μέσα σε μια αγέλη. Που το μόνο που τους ανακουφίζει είναι η ακαμψία των συμβόλων και το μόνο που τους εξιτάρει είναι η βεβαιότητα πως κάπου υπάρχει μια άλλη αγέλη να συγκρουστούν μαζί της. Και το πιο περίεργο είναι πως η άλλη αγέλη θα βρεθεί. Και η μάχη θα δοθεί. Κι ας είναι όλοι τους στην πραγματικότητα πεθαμένοι και μπράβο τους.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
12°
