Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή και η Αριστερά του. Ανήγαγε τον εθνολαϊκισμό σε κυρίαρχη ιδεολογία, υποσχέθηκε τα πάντα στους πάντες με κραυγαλέα ψέματα, διέβαλε όσο κανείς τους πολιτικούς του αντιπάλους, απομόνωσε και έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και μετά; Μετά υπέγραψε τo 3o και σκληρότερο μνημόνιο. Σήμερα ακούμε ότι είχε αναθέσει και στην ΕΥΠ να προσέχει το Νομισματοκοπείο. Από ποιους; Από τους υπουργούς του; Τώρα που «δεν υπάρχουν νέα ευχάριστα να πει», πασχίζει να στήσει το δικό του κομματικό κράτος αρχίζοντας από τη γνωστή συνταγή του νεποτισμού. Συνοδοιπόροι του, όσοι απέμειναν στα αζήτητα του σκληρού ΠΑΣΟΚ και της Ακροδεξιάς. Πολλοί αναρωτιούνται, αν αυτό είναι η Αριστερά ή αν οι έννοιες έχουν χάσει τη σημασία τους. Δυστυχώς, αυτή είναι η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και όσοι τη γνωρίζουν από παλιά δεν εκπλήσσονται.
πρωθυπουργός δηλώνει το τέλος του πελατειακού κράτους. Αλλά την ίδια στιγμή: Ιδρύεται νέος δημόσιος οργανισμός, ονόματι ΔΕΠΕΝΕ, χωρίς αντικείμενο αλλά με διευθύνοντα σύμβουλο το σύζυγο βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ. Ακυρώνεται η ηλεκτρονική δημοπρασία δημόσιων έργων που διασφάλιζε τη διαφάνεια ως προς όρους και τους αναδόχους. Μειώνεται το όριο του «Λίαν Καλώς» στις στρατιωτικές σχολές από το 17,5 στο 15 και μάλιστα με 5χρονη αναδρομική ισχύ, για να μπορούν κάποιοι ημέτεροι να αναλάβουν θέσεις ευθύνης. Διπλασιάζονται οι πολιτικές θέσεις στο δημόσιο. Διορίζονται ως μετακλητοί υπάλληλοι φίλοι και συγγενείς στελεχών της κυβέρνησης, αγνώστων λοιπών προσόντων. Εκτοξεύονται οι μισθοί των πραιτόρων των υπουργικών γραφείων στο ανώτατο κλιμάκιο (γύρω στα €3.000). Με λίγα λόγια, οργανώνονται «αριστερά» πελατειακά δίκτυα. Για όσους γνωρίζουν είναι φυσιολογικό παρεπόμενο. Γιατί η αξιοκρατία είναι αστική αξία, ενώ η ένταξη στο κόμμα, επαναστατική. Συνεπάγεται «αγώνες». Συμμετοχή σε πορείες και απεργίες. Απ’ ό,τι φαίνεται είναι και προσοδοφόρα. Ο μύθος του ηθικού πλεονεκτήματος των ανθρώπων της Αριστεράς ξεφτίζει. Φτιαγμένοι είμαστε όλοι από το ίδιο υλικό. Μερικοί από χειρότερο.
Γυμνός από νέα αφήγηση πασχίζει να αναπαράγει την εξουσία του καταφεύγοντας σε παλαιοκομματικά κόλπα. Αστείες αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους (ο μισθός των οποίων είναι κατά πολύ ανώτερος των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα), υποσχέσεις για διορισμούς σε ΔΕΚΟ και Δήμους, ασφαλιστική προστασία των γνωστών ευνοουμένων, διπλές εξεταστικές σε αιώνιους φοιτητές, απαγόρευση αξιολόγησης σε ιδιωτικά σχολεία και δήθεν διάλογος για την Παιδεία, όταν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί τού γυρίζουν πίσω τα σχέδια καταστροφής της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Ένα μείγμα πελατειασμού, κρατισμού, εξυπηρετήσεων αλλά και θωπείας της αριστερής ιδεοληψίας σε μια απέλπιδα προσπάθεια να πιαστεί από κάπου και να εγκατασταθεί στο μωσαϊκό συμφερόντων της ελληνικής κοινωνίας. Κατά προτίμηση στο μη παραγωγικό τμήμα. Δυστυχώς γι’ αυτόν του έλαχαν δύσκολοι καιροί. Οι θεσμοί δεν θα επιτρέψουν μια νέα, «αριστερή» αυτή τη φορά, λεηλασία της δημόσιας περιουσίας.
Η εμμονή στην αντιμνημονακή ρητορεία, η έλλειψη πολιτικού και οικονομικού σχεδίου και η στελεχιακή ένδεια οδηγούν σε αδιέξοδο – τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και τη χώρα. Η κυβέρνηση τρεκλίζει, τόσο που ακόμα και ο κ. Λεβέντης φαντάζει ως λύση. Η πολιτεία της τείνει να γίνει η βασική αιτία της αδυναμίας της χώρας να βρει διέξοδο από την κρίση. Γιατί ούτε οι δανειστές πίστεψαν ποτέ ότι οι κανόνες του μνημονίου είναι αρκετοί για να βγάλουν το κάρο από το τέλμα. Ο περιορισμός των εξόδων της γενικής κυβέρνησης και η αύξηση των εσόδων μέσω της φορολογίας του πληθυσμού δεν έσωσε ποτέ και καμία χώρα από την χρεοκοπία. Απλώς περιορίζουν προσωρινά τα ελλείμματα. Ειδικά σε μια χώρα στην οποία τα 61 δις των μέτρων μείωσαν το ΑΕΠ κατά 61 δις (πολλαπλασιαστής 1). Από αυτά, τα 31 δις αφορούσαν φόρους αλλά τα φορολογικά έσοδα είναι μειωμένα κατά 5 δις σε σχέση με το 2009. Αυτά συμβαίνουν όταν η οικονομία είναι κρατικοδίαιτη. Οι σωτήριες δόσεις δεν παύουν να είναι δανεικά που χρεώνονται στις επόμενες γενιές. Η ανεργία δεν θα μειωθεί με διορισμούς, σε ένα κράτος που αργά ή γρήγορα θα περιοριστεί ως μνημονιακή δέσμευση, αν δεν ανοίξουν δουλειές. Η ρευστότητα δεν θα αποκατασταθεί παρά μόνο όταν επανέλθει η κανονικότητα στην αγορά, δηλαδή όταν οι πολίτες εμπιστευθούν την κυβέρνησή τους. Το να διορίζεις την εξαδέλφη σου, ως μετακλητή υπάλληλο, εν μέσω κρίσης δηλώνει αμετροέπεια και πανικό που μεταδίδεται στην κοινωνία.
Η Ελλάδα είναι χώρα των πολλών μικρών επιχειρήσεων. Κάποτε δούλευαν η χημική βιομηχανία, η μεταλλουργία, η υαλουργία, η κλωστοϋφαντουργία, η μεταποίηση, η υποδηματοποιία, η κονσερβοποιία, η χαρτοβιομηχανία κ.λπ. Δεν έσβησαν λόγω παγκοσμιοποίησης ή εισόδου της Κίνας στην αγορά. Έσβησαν γιατί απώλεσαν το ιδεολογικό στήριγμα. Γιατί πολεμήθηκαν από το «σοσιαλιστικό» κράτος, τα συνδικάτα και το πολιτικό σύστημα και εγκαταλείφθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους. Γιατί η φάμπρικα έγινε συνώνυμο της φτώχειας. Και έκλεισε προς μεγάλη ανακούφιση των πολιτών. Τόσο καταλάβαιναν. Η κοινωνία μεταστράφηκε σε αμιγώς καταναλωτική, σε πυκνό πλέγμα εισαγωγών, παροχής υπηρεσιών, κομματικών εξυπηρετήσεων, επιδοτήσεων, προνομίων, δανείων και διαφθοράς με κουμανταδόρο, το εκάστοτε κόμμα εξουσίας και το κράτος του. Η παραγωγή καταδιώχθηκε, η βιομηχανία κατασυκοφαντήθηκε. Οι μεταλλωρύχοι, κατά τον Σκουρλέτη, έχασαν την ταξική τους συνείδηση διότι υπερασπίζονται τη δουλειά και το μεροκάματό τους. Πρωτοφανές. Ο «σωστός αριστερός» ήταν και είναι αυτός που αφού κλείσει το εργοστάσιο και βρεθεί στο δρόμο πανηγυρίζει με τη γροθιά υψωμένη και τα μάτια βουρκωμένα. Αυτή η ανήκουστη «αριστερή ιδεολογία», μοναδική στον κόσμο, διακονήθηκε με επιμονή από την εγχώρια Αριστερά, υιοθετήθηκε από τη Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ και διαμόρφωσε την αντιπαραγωγική ταυτότητα της χώρας. Κοινωνία κολλητών και όχι εργατών.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται τον ΣΥΡΙΖΑ και την «αριστερή» του ιδεολογία, παρά μόνο για να περάσει το μνημόνιο από την κοινωνία με χλιαρές αντιδράσεις. Μέχρι εκεί. Δεν χρειάζεται ούτε τα διάφορα πολιτικά ζόμπι που παίζουν δήθεν ρόλο ρυθμιστή, ρυθμιστή του τίποτα. Η Ελλάδα χρειάζεται δουλειές και ο ΣΥΡΙΖΑ τις διώχνει. Χρειάζεται αλλαγή της παραγωγικής διάρθρωσης με κατεύθυνση προς τα διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα. Μεταφορά πόρων από τον τομέα της παροχής υπηρεσιών (μαζική εστίαση, κομμωτήρια, καφέ κ.λπ.) σε εξωστρεφείς κλάδους υψηλής προστιθέμενης αξίας. Οι αναλύσεις λένε ότι το 1/3 του ενεργού πληθυσμού πρέπει να αλλάξει επάγγελμα. Υπάρχουν υφάσματα, ρούχα, υποδήματα, αξεσουάρ, ποτά, τρόφιμα, εργαλεία, χημικά, έπιπλα, ηλεκτρονικά, οικοδομικά υλικά, υψηλής ποιότητας που δεν φτιάχνουν οι Κινέζοι ή το ΙΚΕΑ αλλά ζητούν οι διεθνείς αγορές. Χρειάζεται νέους ευέλικτους θεσμούς - δίκτυα καινοτομίας, αποκεντρωμένα και ελεύθερα από τη δαγκάνα του κράτους. Νέα αντίληψη στις συνεργασίες και τα εταιρικά σχήματα. Φορολογικά κίνητρα, παραγωγικά πάρκα, στήριξη του μεροκάματου και των εργασιακών δικαιωμάτων, κοινωνικό κράτος που θα επιταχύνει και θα ευνοεί τις μεταβάσεις, προσέλκυση ξένων επενδύσεων, επιστημονική υποστήριξη από ερευνητικά κέντρα. Χρειάζεται καλά καταρτισμένο προσωπικό μεσαίων προσόντων που θα προέλθει από σοβαρά ΙΕΚ, Επαγγελματικά Λύκεια και Τεχνικές Σχολές που δεν θα μοιράζουν πτυχία και απολυτήρια ως διαβατήρια για μια θέση στο Δημόσιο, αλλά θα δίνουν αξιόπιστα εφόδια για την αγορά εργασίας. Χρειάζεται πανεπιστήμια συνδεδεμένα με την Αγορά και όχι με τη διαρκή επανάσταση.
Όλα αυτά τα αυτονόητα δεν γίνονται με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχουν σε καμιά αφήγηση του συνασπισμού που κυβερνά, ούτε ξέρει κανείς εκ των κυβερνώντων πώς να τα σχεδιάσει ή να τα καθοδηγήσει. Ούτε έχει την ανάλογη πολιτική βούληση. Κανείς τους δεν τα έχει δουλέψει, δεν τα έχει σπουδάσει, δεν τα έχει δει να γίνονται. Μεγάλωσαν πολιτικά με την αντίληψη του κόμματος οδηγού μιας απομονωμένης κοινωνίας, που όλα ρυθμίζονται από την κρατική νομενκλατούρα. Τα δυτικά φιλελεύθερα μοντέλα οικονομίας τους είναι απολύτως άγνωστα και απεχθή. Η στάση απέναντι στην ELDORADO GOLD δεν είναι από θέση οικολογική, αριστερή κ.λπ. Είναι από θέση απέχθειας προς κάθε παραγωγική διαδικασία, είναι το σύμπλεγμα του ανίκανου να πραγματώσει. Ακόμα και η σοβαρότατη υπόθεση της πολιτικής οικολογίας στην Ελλάδα μετατράπηκε σε φερετζέ του αντικαπιταλιστή και του οκνηρού. Η Ελλάδα χρειάζεται παραγωγή. Και αυτή απαιτεί κεφάλαια που πρέπει να βρεθούν με κάθε τίμημα και κάθε κόστος. Ο «λαός» ψήφισε αυτούς που έκλεισαν τις τράπεζες και μετά πανηγύριζε μαζί τους. Γίνεται;
Το οικονομικό αδιέξοδο και η ανεργία οδηγούν τις πολιτικές εξελίξεις. Αριστερό πελατειακό κράτος σιτιζόμενο από καπιταλιστική ανάπτυξη είναι συνδυασμός που απλά δεν υπάρχει. Οι ελληνικές και ξένες εταιρείες που έφυγαν πρέπει να βρουν κίνητρα για να ξαναγυρίσουν και το κράτος να τις αφήσει να δουλέψουν. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι αγρότες και οι επιχειρηματίες πρέπει να πληρώσουν αυτό που τους αναλογεί, χωρίς να καταστραφούν, αντιθέτως να στηριχθούν, γιατί πάνω τους θα αρθρωθεί η νέα οικονομική πολιτική. Οι μετανάστες μπορούν να συμβάλουν στην οικονομική αναγέννηση. Οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να αξιολογηθούν σε περιβάλλον παραγωγικό και λιτό. Οι ευκατάσταστοι συνταξιούχοι πρέπει να ζήσουν με λιγότερα για να ζήσουν και οι άλλοι απόμαχοι ως άνθρωποι. Δικαιοσύνη και ορθολογισμός είναι δυσεύρετα στην Ελλάδα του 2016.
Η ανάπτυξη δεν θα έρθει αν δεν αλλάξουν άμεσα παγιωμένες νοοτροπίες χρόνων. Χρειάζονται αιχμηρές, κοστολογημένες πολιτικές προτάσεις και φωτεινά, καθαρά, εγγράμματα πρόσωπα να τις επικοινωνήσουν αξιόπιστα. Πρόσωπα δοκιμασμένα και ικανά να τις εφαρμόσουν. Η κοινωνία δυσφορεί και μεταστρέφεται. Αν και πάλι αναζητήσει Μεσσία καταστράφηκε. Αν κάτι έδειξε η εκλογή του Κυριάκου στην ηγεσία της ΝΔ είναι η υποχώρηση του εθνολαϊκισμού. Θετικό, αλλά δεν αρκεί. Αν η μεσαία τάξη σηκωθεί από τον καναπέ και καταγραφεί ως πολιτική δύναμη. Αν οι οικονομικές ελίτ επενδύσουν. Αν οι άνεργοι και οι φτωχοί απαιτήσουν την αυτονόητη στήριξη του κοινωνικού κράτους. Αν οι νέοι προτάξουν το δικαίωμα στην πραγματική μόρφωση και την παραγωγική εργασία. Αν οι αδιάφοροι ενδιαφερθούν. Τότε έχουμε βάσιμες πιθανότητες να δούμε φως. Πάντοτε, σε βάθος χρόνου.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
12°
