Ένα από τα γνωρίσματα της κρίσης είναι ότι ασχολούμαστε με ανοησίες· κι ότι, εφόσον η κοινή λογική φαίνεται να έχει καταρρεύσει, γίνεται ξανά και ξανά απαραίτητη η διατύπωση του αυτονόητου. Σε κανονικές συνθήκες, κανείς δεν θα ασχολούνταν με το τι νιώθει και εκφράζει ο γραμματέας της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ – αλλά οι συνθήκες δεν είναι κανονικές, είναι ανώμαλες.
Τι αντίκτυπο θα είχε άραγε το εξής κείμενο:
«Όταν ήμουν μικρός, στα χρόνια της ευημερίας στην Ελλάδα, θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε για τη δεξιά, για το νεοφιλελεύθερο κίνημα, για τις ρίζες μας και πως δεν πρέπει να ξεχνάμε από πού προερχόμαστε. Τότε ήμουν δέκα χρονών και ακούγαμε Χατζιδάκι και μου έλεγαν ιστορίες. Για τη γιαγιά μου, τη βασανισμένη από τους αντάρτες στο χωριό της, που φτάνει σήμερα τα ενενήντα της και με καλημερίζει κάθε πρωί. Για τον προπάππο μου, που είχα την τύχη να τον γνωρίσω, δικαστή στο στρατοδικείο του κυβερνητικού στρατού και για τον παππού μου, που γλίτωσε την εκτέλεση από τον ΕΛΑΣ στο τσακ αφού τον συλλάβανε τις μέρες της ήττας του λεγόμενου Δημοκρατικού Στρατού στον Γράμμο. Και μετά, όντας παππάς στην Αμαλιάδα οι κομμουνιστές τού έλεγαν πως θα τον ξυρίσουν γιατί ήταν τραγόπαπας-φασίστας και έπρεπε να φύγει να πάει αλλού. Για τον δολοφονημένο θείο του πατέρα μου από αντάρτες κάπου στα βουνά, το μάθαμε πρόσφατα σε ένα βιβλίο και δεν ήξεραν καν που θάφτηκε και εάν θάφτηκε και, το χειρότερο, εάν έπρεπε να το πούμε στο αδερφό του. [...] Μετά τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και μετά από μελέτη των ιδεαλιστών και των υποκειμενιστών μπήκα στο κόμμα, στη Νέα Δημοκρατία, και έδωσα τα πάντα στο κόμμα, μόνο στο κόμμα, σε κανέναν ρουφιάνο, σε κανένα αριστερό αφεντικό και σε αυτούς δεν θα απολογηθώ ούτε εγώ ούτε η οικογένειά μου. Γιατί ο καθένας έχει επιλέξει να βάλει πλάτη για να μη χάσουμε συλλογικά, βάζει πλάτη για να αλλάξει αυτή η βρωμιά που υπάρχει γύρω μας και μας πνίγει. Και δεν θα απολογηθώ σε κανέναν ούτε για τις ρίζες μου, ούτε για την οικογένειά μου, γιατί αυτή είναι η ιστορία μου, γραμμένη σε λίγες γραμμές, γιατί αυτή δεν είναι μόνο η δικιά μου ιστορία, γιατί δεν είδαμε φως και μπήκαμε, γιατί υπάρχουν πολλοί σαν εμάς, πάρα πολλοί με τις δικές τους ιστορίες, τις δικές τους κοινές ιστορίες [...] Και είμαι περήφανος και νιώθω ευγνωμοσύνη για κάθε συναγωνιστή εθνικόφρονα που στέκομαι στο πλάι του και αγωνίζομαι μαζί του απέναντι σε κάθε λογής αριστερό Φλέμα. Μπροστά στη ρουφιανιά και στον κιτρινισμό στέκομαι περήφανος και τους γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια».
Κανείς δεν θα τολμούσε να δημοσιεύσει κάτι τέτοιο στη σημερινή Ελλάδα. Ο γραμματέας της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ τολμά να δημοσιεύσει τη δική του εκδοχή διότι είναι αριστερός και μάλιστα κυβερνητικός. Έχει το δίκιο με το μέρος του, έχει το ιστορικό ηθικό πλεονέκτημα. Η επιστολή του δεν θα μπορούσε να έχει γραφεί σε άλλη χώρα: φοβάμαι ότι έχουμε το παγκόσμιο μονοπώλιο της σοσιαλφασιστικής μωρίας. Ένας νέος άνθρωπος δεν μπορεί να διακρίνει στοιχειωδώς το καλό από το κακό, καυχιέται για το οικογενειακό παρελθόν στην ΟΠΛΑ, για τη δική του συμμετοχή στις καταλήψεις (οι καταλήψεις είναι κάτι «καλό», κάτι που απαιτεί αυταπάρνηση, «θυσίες»), καθώς και στον «Δεκέμβρη» κατά τον οποίον η Ελλάδα βυθίστηκε στη βία και την ανομία. Με τη συνηθισμένη γλωσσική φτώχεια του ανθρώπου που έχει μεγαλώσει μέσα σε κόμμα με αυταρχική-εκκλησιαστική δομή και όχι στην αληθινή ζωή, ο γραμματέας της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει ότι η αριστερά δεν αλλάζει: παραμένει πιστή στο ήθος του ΚΚΕ, στον πατριωτικο-θρηνητικό λυρισμό, στην αφελή ποίηση του ταξικού και ιδεολογικού μίσους, στον ρεβανσισμό που παροξύνει η αδιάκοπη προπαγάνδα. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που μας κυβερνούν: έχοντας εκστομίσει τερατώδη ψέματα, έχοντας υποσχεθεί τον ουρανό με τα άστρα, επιδεικνύουν θράσος, αγραμματοσύνη, μισαλλοδοξία, ανικανότητα και καθαρή βλακεία. Οι καταληψίες όχι μόνον απέκτησαν πρόσβαση στην επίσημη εξουσία αλλά μας απειλούν με τακτικές Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών – ο ένας Δεκέμβρης συναντά τον άλλον με μια γέφυρα από επαίσχυντα ψεύδη.
11°
