Τελικά το έκανε το μπραφ ο Κυριάκος. Ως νέος Ρεχάγκελ ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά κερδίζοντας τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη και κατακτώντας την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας. Ένας πραγματικός άθλος, αν αναλογιστεί κανείς πως πριν από δύο μήνες ερχόταν τέταρτος στις δημοσκοπήσεις απέχοντας έτη φωτός από τους υπόλοιπους. Ομολογώ πως και εγώ είχα πέσει έξω. Θεωρούσα πως ο Κυριάκος παραήταν light για ένα αμιγώς συντηρητικό και εθνικιστικό κόμμα όπως είναι η Νέα Δημοκρατία. Πόσο μάλλον σε μια εποχή όπου ο λαϊκισμός και η παρωχολογία κυριαρχούν.
Η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη έγινε δεχτή με άκρατο ενθουσιασμό. Δεν μιλάω μόνο για τους οπαδούς του στην ΝΔ αλλά κυρίως για τον λεγόμενο μεσαίο χώρο και σύσσωμο σχεδόν τον ελληνικό πληθυσμό που κινείται προοδευτικότερα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δικαιολογημένα; Ας μη γελιόμαστε. Ο Κυριάκος δεν είναι ούτε άγιος ούτε μεσσίας. Έχει κι αυτός τις σκοτεινές πλευρές του. Δεν μπαίνω φυσικά σε λογικές σκανδαλολογίας, ενδεικτικά όμως θα αναφέρω την προσπάθειά του να καταργήσει (ουσιαστικά) τη Διαύγεια, την επίμονή του σε μια σουρεαλιστική αξιολόγηση η οποία θα θεωρούσε de facto πως το 15% των Δ.Υ. βρισκόταν κάτω από τη βάση και κυρίως την πολιτική οριζόντιων απολύσεων που ακολούθησε π.χ. στο θέμα των καθαριστριών όταν ήταν υπουργός. (Ν.Β.: Ασχέτως αν μια χούφτα από τις καθαρίστριες έγιναν κομματόσκυλα του ΣΥΡΙΖΑ και εκμεταλλεύτηκαν προσωπικά την κατάσταση, η πραγματικότητα είναι πως εκατοντάδες γυναίκες μέσης ηλικίας βρέθηκαν ξαφνικά άνεργες μόνο και μόνο επειδή η κυβέρνηση τις βρήκε μπόσικες και τις ξαπέστειλε). Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως για να εκλεγεί ο Κυριάκος στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό και από ούλτρα συντηρητικούς κύκλους της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι σαφές πως χωρίς τις ψήφους των Σαμαρά, Τζιτζικώστα, Άδωνι και δε συμμαζεύεται θα έβλεπε την προεδρία με το μακαρόνι, κάτι που λογικά θα αποτελέσει μεγάλο βαρίδι στην προσπάθειά του να μετατρέψει τη Νέα Δημοκρατία σε ένα μοντέρνο κεντροδεξιό κόμμα μακριά από τις εμμονές του παρελθόντος.
Πέρα από όλα αυτά όμως, το αποτέλεσμα της 10ης Ιανουαρίου αποτελεί μια σημαντική νίκη σε βάρος του λαϊκισμού ο οποίος ταλανίζει την Ελλάδα τα τελευταία πέντε χρόνια. Ενός λαϊκισμού ο οποίος δεν εκπροσωπήθηκε τόσο από τον ίδιο τον Μεϊμαράκη όσο από αυτούς που βρέθηκαν πίσω του. Τον εθνάρχη junior, Κώστα Καραμανλή, σύσσωμο το παλαιοκομματικό κομμάτι της ΝΔ αλλά και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος (ανεπίσημα αλλά και επίσημα) στήριξε με λύσσα τον πρώην πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ. Ο Κυριάκος είναι σίγουρα ο πιο προοδευτικός αρχηγός στην ιστορία της ελληνικής συντηρητικής παράταξης και ένας από τους λιγότερο λαϊκιστές πολιτικούς που γνώρισε η χώρα τον 21ο αιώνα.
Θετική εξέλιξη, λοιπόν. Είχα βέβαια γράψει και σε παλιότερο κείμενό μου πως ο Μητσοτάκης έχει πολύ δρόμο μπροστά του για να αλλάξει το κόμμα του προς το καλύτερο. Προκύπτει όμως και μια άλλη παράμετρος. Η εκλογή του θα προκαλέσει σεισμό στον (ούτως ή άλλως συρρικνωμένο) μεσαίο χώρο. Όσο και αν όντως υπάρχει άβυσσος σε αρκετά ιδεολογικά θέματα ανάμεσα στον Κυριάκο και –κυρίως– την Κεντροαριστερά, ένας αυθεντικά κεντροδεξιός μεταρρυθμιστής και μετριοπαθής ηγέτης θα φανεί εξαιρετικά ελκυστικός στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση όταν βρεθεί απέναντι στους κ.κ. Τσίπρα και Καμμένο.
Στην πιο δυσχερή θέση βρίσκεται το Ποτάμι, το οποίο αν δεν προσφύγει άμεσα στη λύση κάποιας ουσιαστικής συνεργασίας στον ευρύτερο ιδεολογικό χώρο του θα εξαφανιστεί από το χάρτη. Το (με σαφώς πιο ισχυρό ιδεολογικό υπόβαθρο) ΠΑΣΟΚ μπορεί να αντέξει. Θα πρέπει όμως να ανανεώσει ριζικά την εικόνα του. Να προωθήσει νέες ιδέες και νέα πρόσωπα και να επιδιώξει να καθιερωθεί ως ένας ισχυρός σοσιαλδημοκρατικός μεταρρυθμιστικός πόλος απέναντι στον αντίστοιχο κεντροδεξιό του Κυριάκου. Να πλειοδοτήσει σε προοδευτισμό και ουσιαστικές προτάσεις. Αν το ΠΑΣΟΚ επιλέξει να αντιμετωπίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη με όρους και ρητορική του «βρόμικου» ’89 και της εποχής του Ανδρέα και του «Εφιάλτη» θα βυθιστεί μια για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
17°
