Ο εξοστρακισμός του Καραμανλισμού και η «Αρπαγή» του Κέντρου

Μία συνέντευξη του κ. Πιτσιόρλα, ευρύτερα γνωστού ως «Mr. ΤΑΙΠΕΔ», και μία δήλωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Νάσου Αθανασίου ήταν αρκετές για να ταράξουν τα ήδη βαλτώδη ιδεολογικά ύδατα της συμπολίτευσης, αλλά και να προκαλέσουν την αταβιστική παρέμβαση του θεσμικού ινστρούκτορα των «Χειμερινών Ανακτόρων» κ. Νίκου Παππά ο οποίος έσπευσε να ανακαλέσει στην καθεστηκυία αριστερή τάξη τους παραπάνω «ταραξίες».

Ο πρώτος τόλμησε να υπαινιχθεί σε συνέντευξή του πως η σύγχρονη Αριστερά οφείλει να είναι αντικρατιστική. Ο δεύτερος αποτόλμησε την «ύβριν» και δήλωσε το αυτονόητο, ότι δηλαδή οφείλεται μία πολιτική συγνώμη προς τον Κώστα Σημίτη διότι η Αριστερά το 2001 δεν άφησε τον τότε πρωθυπουργό και τον Τάσο Γιαννίτση να υλοποιήσουν τη Μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού με αποτέλεσμα τη σημερινή τραγωδία. Με παρέμβασή του διά του Τύπου ο κ. Παππάς, θεματοφύλακας της ορθοδοξίας του ΣΥΡΙΖΑ, κεραυνοβόλησε και τους δύο αιρετικούς. Δεν πειράζει όμως. Ο διάλογος εντός του κυβερνώντος κόμματος ήδη άρχισε, έστω και με ιδεοληπτικές ομοβροντίες εκ μέρους του κατά φαντασία αριστερού κατεστημένου της Κουμουνδούρου.

Σχεδόν παράλληλα, χρονικά, ο Κώστας Σημίτης αυτοπροσώπως παρενέβαινε στα πολιτικά δρώμενα με ένα άρθρο του με το οποίο στοχοποιούσε τον απόλυτο πολιτικό αντίπαλο της σύγχρονης ευρωπαϊκής Δημοκρατίας. Πρόκειται για «το βαθύ συντηρητικό σε συνάρτηση με τον αριστερο-λαϊκισμό».

Όλα όσα προαναφέρθηκαν συνέβησαν περίπου ένα εικοσιτετράωρο πριν ολοκληρωθούν οι εσωκομματικές εκλογές στη Νέα Δημοκρατία το αποτέλεσμα των οποίων καταγράφει με σαφήνεια και με ονοματεπώνυμο τους ηττημένους. Πρώτος στη «λίστα της ήττας» είναι βεβαίως ο Κώστας Καραμανλής του οποίου οι πρόσφατες πρωτοβουλίες απέτυχαν, ενώ ακυρώνονται οι όποιες σκέψεις και μυστικές συμφωνίες περί σταδιακής ανάδειξής του σε πολιτειακό παράγοντα στο ορατό μέλλον διά χειρός Τσίπρα και κατόπιν της Συνταγματικής Αναθεώρησης. Παράλληλα ακυρώνονται τα σενάρια περί της «παρά φύσην» και πάντως άτυπης ενδοσυνεννόησης μεταξύ Μαξίμου και Ραφήνας για ένα ιδιότυπο «σύμφωνο συμβίωσης». Όλα αυτά κατέληγαν στην εκλογή διά της τοποθετήσεως του Ευάγγελου Μεϊμαράκη στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας με βασικό εκτελεστή των εντολών του καραμανλικού παρασκηνίου τον Ευριπίδη Στυλιανίδη. Οι εκλογείς προφανώς είχαν διαφορετική γνώμη.

Ο δεύτερος ηττημένος είναι ο «αντ’ αυτού» νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκπρόσωπος σε θέματα Επικοινωνίας της Κουμουνδούρου και της Ραφήνας, κ. Προκόπης Παυλόπουλος, όστις ανέλαβε κατά το ρεπορτάζ βαρύνουσας σημασίας ρόλο ευθύνης για την ανάδειξη του Ευάγγελου Μεϊμαράκη ως προσεχούς και υπό κηδεμονία προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο τρίτος ηττημένος είναι κατά τας Γραφάς ο ίδιος ο κ. Τσίπρας και κατ’ επέκταση η Κουμουνδούρου. Το Μαξίμου έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για τη νίκη Μεϊμαράκη. Την παραμονή της εκλογικής αναμέτρησης η «Αυγή» φιλοξένησε ακόμη και πόνημα της κ. Βακαλοπούλου, επιφανούς στελέχους της Αριστεράς, η οποία διά άρθρου της αναγόρευε τον Κώστα Καραμανλή ως όαση δημοκρατίας ενώ εξέφραζε, ως αριστερή προφανώς, την ευχή να κερδίσει ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης.

Το τέταρτο θύμα αυτής της διαδικασίας που καταγράφεται και ως παράπλευρη απώλεια είναι ο γνωστός δημοσιογράφος Νίκος Χατζηνικολάου ο οποίος έσπευσε να «καπαρώσει» ως σίγουρο νικητή τον κ. Μεϊμαράκη ως προσκεκλημένο στην εκπομπή του, την επομένη της εσωκομματικής αναμέτρησης στη ΝΔ.

Επιχείρηση «Αρπαγή»

Η παταγώδης αποτυχία του κληρονόμου του «Καραμανλισμού» να μονοπωλήσει τον άχαρο ρόλο του ελεγκτή των εξελίξεων και η κατά συνέπεια εκλογική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη θέτουν και το πλαίσιο του περιθωρίου ελιγμών που διαθέτει ο νέος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ή όπως αλλιώς ονοματοδοθεί η λεγόμενη κεντροδεξιά παράταξη. Η Κοινωνία Πολιτών, μέρος της οποίας αναμείχθηκε στις εσωτερικές διαδικασίες της ΝΔ, επέλεξε τον κ. Μητσοτάκη διότι απλά καταδίκασε το δεξιό λαϊκισμό και την πεπαλαιωμένη νομενκλατούρα του καραμανλικού κατεστημένου. Ούτε ο κ. Τζιτζικώστας ούτε και ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης είναι οι καλύτεροι εκπρόσωποι ενός προοδευτικού, σύγχρονου δημοκρατικού εναλλακτικού ανοίγματος της Δεξιάς προς τη σημερινή κοινωνία. Παρόλα αυτά, ο κ. Μητσοτάκης εξελέγη από εκείνους οι οποίοι στον 1ο γύρο επέλεξαν Τζιτζικώστα και Γεωργιάδη. Αν μάλιστα δεν συνέβαινε το δραματικό πλέον «εκλογικό φιάσκο» τότε στατιστικά θα ήταν πολύ πιθανό σήμερα να χειροκροτούσαν στη Συγγρού τον εκ Μακεδονίας κ. Τζιτζικώστα ως πολλά υποσχόμενο ανανεωτή της Δεξιάς. Ευτυχώς φαίνεται ότι υπάρχει Θεός και η «δεξιά του Κυρίου» κατά το μακαριστό Χριστόδουλο κατέπεσε, τουλάχιστον προς το παρόν, στη Β΄ Κατηγορία.

Η επερχόμενη «σφαγή»

Η «χαρτογράφηση» λοιπόν των συσχετισμών καταδεικνύει πως η μόνη επιλογή του κ. Μητσοτάκη είναι να «γοητεύσει» τις κεντρογενείς δυνάμεις συνθλίβοντας το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, επαναφέροντας παράλληλα στο προσκήνιο το καλύτερο και λιγότερο φθαρμένο υλικό του πάλαι ποτέ μεν αλλά πάντα παρόντος στην κοινωνία σημιτικού μπλοκ. Εκείνων δηλαδή που εγκατέλειψαν συνειδητά την Ιπποκράτους και τη Χαριλάου Τρικούπη αρκετά νωρίς και δεν γοητεύτηκαν από τα θέλγητρα της Κουμουνδούρου.

Όμως, δυνητικά, σε αυτή τη δεξαμενή συμπεριλαμβάνονται και όλοι εκείνοι οι οποίοι σταδιακά θα εγκαταλείψουν τον «παλαιοκομματισμό» του ΣΥΡΙΖΑ και θα αρχίσουν είτε να στρώνουν το δρόμο ή να μεταπηδούν στις τάξεις της αποκαλούμενης «ευρείας Κεντρο-Αριστεράς». Είναι προφανές πως όλη αυτή η δυναμική ανάγκασε τον Νίκο Παππά να βραχυκυκλώσει αμέσως κάθε νύξη και κουβέντα που έστω και πρόωρα θα εγκαινίαζε έναν άτυπο διάλογο για τη σταδιακή μετακύλιση του ΣΥΡΙΖΑ προς τη Σοσιαλδημοκρατία.

Είναι προφανές πως τόσο ο κ. Μητσοτάκης όσο και ο κ. Τσίπρας γνωρίζουν πως η πολιτική τους επιβίωση εξαρτάται από τη δυνατότητα επέκτασης της επιρροής τους προς το «νέο Κέντρο», όπως αυτό αρχίζει να διαμορφώνεται με τις σύγχρονες μορφές αναφοράς οι οποίες ισχύουν στην Ευρώπη αλλά και στη Βόρεια Αμερική. Μέχρι νεωτέρας και λόγω κεκτημένης ταχύτητας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα διαθέτει για ένα χρονικό διάστημα το προνόμιο της πρώτης «επιθετικής ενέργειας» στη σκακιέρα των ανακατατάξεων. Όχι όμως για πολύ. Το Μαξίμου διαθέτει ένα αδιαμφισβήτητα αποτελεσματικό βραχυπρόθεσμα - μεσοπρόθεσμα όπλο, αυτό της εξουσίας, και άρα της δυνατότητας ανακατανομής ρόλων σε αυτήν καθώς και νομής των προνομίων που αποφέρει. Κατά την επόμενη περίοδο «πολλά παλικάρια θα σφαχτούν στην ποδιά του Κέντρου» διεκδικώντας την πολιτική προίκα του. Μία πρώτη γεύση της «σφαγής» πήραμε όλοι μετά τη «συνάντηση του Μαξίμου» όπου ο κ. Τσίπρας περιχαρής συμφώνησε με τους εργοδότες στην πλάτη των εργαζομένων με τις ευλογίες των Βρυξελλών. Διότι απλά ο κ. Παππάς (παρών και εκεί) γνωρίζει καλά πως δεν γίνεται αλλιώς.