Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ

Στη δύση του 2015 δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θυμήθηκαν όσα συνέβαιναν στη χώρα μας ακριβώς έναν χρόνο πριν. Σε εκείνη την κρίσιμη ψηφοφορία για τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπου ο υποψήφιος του Αντώνη Σαμαρά, Σταύρος Δήμας, δεν κατόρθωσε να μαζέψει τις 180 ψήφους που χρειαζόταν με αποτέλεσμα τις εκλογές του Ιανουαρίου και όλα όσα ακολούθησαν. Σε αυτή την επιστροφή στο παρελθόν κυριάρχησε ένα γενικό ανάθεμα σε βάρος του Φώτη Κουβέλη ο οποίος, με την άρνησή του να πάρει θέση υπέρ του Δήμα, θεωρήθηκε βασικός υπεύθυνος για τον εφιάλτη που ζήσαμε την περασμένη χρονιά.

Η πραγματικότητα είναι πως ορθώς τα ακούει ο «κυρ-Φώτης». Αν αναλογιστεί κανείς τη γενικότερη στάση του από την αρχή της κρίσης και μετά πιθανότατα φέρει τις περισσότερες ευθύνες από όλους του πολιτικούς αρχηγούς για το αδιέξοδο στο οποίο σταθερά βρισκόμαστε. Έχουμε και λέμε:

• Το 2011 αρνείται να συμμετάσχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Το αποτέλεσμα είναι η «οικουμενική» κυβέρνηση να είναι λειψή και να γέρνει προς τα δεξιά λόγω της συμμετοχής του ΛΑΟΣ.

• Τον Μάιο του 2012 αρνείται να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας (στην οποία ενδεχομένως να ήταν ο ίδιος πρωθυπουργός!) με Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Το αποτέλεσμα είναι μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση που αφήνει τη χώρα πολύ πίσω.

• Το 2013 αρνείται κάθε συνεργασία με την κίνηση των 58. Το αποτέλεσμα είναι η οριστική ματαίωση της συσπείρωσης της κεντροαριστεράς, η ενίσχυση του διπολισμού και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ.Όλα αυτά με τη ΔΗΜΑΡ να κινείται μονίμως στη «δημιουργική ασάφεια» (που θα έλεγε και ο Γιάνης) και να δηλώνει σταθερά «παρούσα-απούσα» σε όλες σχεδόν τις κρίσιμες ψηφοφορίες.

Μέχρι εκεί, όμως. Ούτε ο Κουβέλης ούτε κανείς δεν μπορούσε να γλιτώσει τη χώρα από την επερχόμενη λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ. Τι θα συνέβαινε αν έβγαινε ο Σταύρος Δήμας; Σύντομα η κυβέρνηση Σαμαρά θα αναγκαζόταν να πάρει μέτρα. Φυσικά, τα μέτρα αυτά δεν θα ήταν ούτε το 10% από αυτά στα οποία οδηγήθηκε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό όμως δεν θα το ήξερε κανείς, δεν θα υπήρχε μέτρο σύγκρισης. Ο Τσίπρας αμέσως θα κατέβαζε τον κόσμο στους δρόμους (γιατί όπως αποδείχτηκε αργότερα αυτός και οι «κολλητοί» του κατέβαζαν τον κόσμο στους δρόμους), απεργίες θα ξέσπαγαν παντού και τα μέτρα (δίκαια ή άδικα) δεν θα περνούσαν. Αργά ή γρήγορα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ερχόταν στα πράγματα με ανάλογες συνέπειες με αυτές που ζήσαμε. Πιστεύω πως ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχανε τις εκλογές του Σεπτεμβρίου πάλι δεν θα ξεμπερδεύαμε. Ο Τσίπρας θα έβγαινε και θα έλεγε πως τον έριξαν οι κακοί ευρωπαίοι γιατί είναι αριστερός και επαναστάτης (χα χα χα), ξανά κόσμος στους δρόμους, ξανά απεργίες, ξανά χάος…

Όχι, φίλοι μου. Η χώρα δεν θα σωθεί απλώς με μια ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σε εκλογές. Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη συμπατριώτες μας που τον πιστεύουν. Και ένας μηχανισμός πρόθυμος να τον υπηρετήσει όπως κάνει ανελλιπώς τα τελευταία πέντε χρόνια. Ίσως είναι καλύτερα ο ΣΥΡΙΖΑ (και το θυγατρικό κόμμα των ΑΝΕΛ) να εξοντωθεί μόνος του. Από την ανικανότητά του, να υπάρξει θύμα του δικού του καταστροφικού έργου. Ωστόσο, η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση (αξιωματική και ελάσσονα) δεν πρέπει να μείνει αδρανής. Οφείλει να στηλιτεύει συνεχώς τα (άπειρα…) κακώς κείμενα της κυβέρνησης και να καταθέτει ουσιαστικές προτάσεις αποδεικνύοντας στον κόσμο πως υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που ακολουθούν ο Αλέξης με τον Πάνο. Εννοείται πως πρέπει να αποκλειστεί οριστικά κάθε μορφή συνεργασίας με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ως έχουν. Για χρόνια μάς έλεγαν πως διέθεταν τη μαγική φόρμουλα για να σώσουν τη χώρα. Ας μας το αποδείξουν μόνοι τους ή ας καταστραφούν ολοκληρωτικά.