Η «μάχη» του λαϊκισμού

«Σκληρή μάχη με τους δανειστές ετοιμάζεται να δώσει η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό». Έτσι ξεκινάει με μια γυναικεία φωνή το μεσημεριανό ρεπορτάζ. Η λογική γνωστή. Οι κακοί δανειστές που σαδιστικά «απαιτούν» να κοπούν οι συντάξεις και η καλή κυβέρνηση που θα δώσει ηρωική μάχη εναντίον τους. Ο παραλογισμός θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος, αν στο ίδιο ρεπορτάζ, μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά, δεν ακουγόταν η φράση του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Εργασίας στην εκπομπή Mega Σαββατοκύριακο: «σε 1 χρόνο δεν θα έχουμε χρήματα για να δώσουμε συντάξεις».

Ποια «σκληρή μάχη με τους δανειστές», λοιπόν, ετοιμάζεται να δώσει η κυβέρνηση; Όταν η ίδια η κυβέρνηση παραδέχεται ότι σε 1 χρόνο δεν θα έχει λεφτά για συντάξεις. Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, κάνοντας μία πιο «γενναιόδωρη» προσέγγιση από τον –διορισμένο από την κυβέρνηση– Γ.Γ του υπουργείου, δηλώνει «η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού είναι αναγκαία γιατί σε 5 χρόνια δεν θα μπορούμε να δίνουμε συντάξεις», είναι οι δανειστές εκείνοι που πιέζουν ή η πραγματικότητα;

Η διαχρονική κυβερνητική προπαγάνδα περί «ανάλγητων απαιτήσεων των δανειστών» έχει υιοθετηθεί πανηγυρικά και από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με την αρωγή των δημοσιογράφων, οι οποίοι μεταδίδουμε όσα μας διοχετεύονται από την εκάστοτε κυβέρνηση, χωρίς να συνειδητοποιούμε τι ακριβώς λέμε. Διότι, ευτυχώς ή δυστυχώς, τις περισσότερες φορές ισχύει η καλοπροαίρετη εκδοχή, ότι όλο αυτό δεν γίνεται σκόπιμα. Λέμε «η κυβέρνηση δίνει σκληρή μάχη με τους δανειστές για το ασφαλιστικό», όταν οι δημοσιογράφοι γνωρίζουμε ότι η κυβέρνηση υπέγραψε τον Αύγουστο ένα μνημόνιο στο οποίο δεσμεύεται ότι θα περικόψει κατά 1,8 δις τη συνταξιοδοτική δαπάνη. Αλλά, ακόμα και αν δεν υπήρχε μνημόνιο, ακόμα κι αν δεν υπήρχε υπογραφή των υπουργών, που τώρα μάχονται ενάντια σε όσα υπέγραψαν, ακόμα κι αν η χώρα δεν βρισκόταν υπό την εποπτεία των δανειστών... Χρειάζεται ιδιαίτερα αναλυτική σκέψη για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι, όταν τα λεφτά τελειώνουν, από κάπου πρέπει να κόψεις; Οι δανειστές δεν «απαιτούν» τίποτα. Η χώρα δεν έχει λεφτά για συντάξεις. Τελεία. Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο γενικός γραμματέας και ο υπουργός Εργασίας λένε εμφατικά ότι δεν θα έχουμε λεφτά για συντάξεις, υπάρχει κάποια άλλη λύση πέρα από τις περικοπές; Ναι, υπάρχει.

Να σταματήσουν τους διορισμούς ημετέρων, να περικόψουν δαπάνες, να σταματήσουν να αντιμετωπίζουν το κράτος ως λάφυρο. Η κίνηση της κυβέρνησης να δώσει αυξήσεις σε 300 χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, να μονιμοποιήσει και να κάνει ευνοϊκές μεταθέσεις επαγγελματικών ομάδων που είχε ως λάβαρο στον προεκλογικό της αγώνα, να θεσμοθετεί και αναπληρωτές ΓΓ, να ιδρύσει άχρηστες ΔΕΚΟ για το ρώσικο αγωγό (που δε θα γίνει, αλλά ΔΣ και πρόεδροι διορίζονται κανονικά) και, ως αποκορύφωμα, η κίνησή της να κάνουν σκανδαλώδεις αυξήσεις στους μετακλητούς υπαλλήλους, ανεβάζοντάς τους αυτόματα κλιμάκια έναντι συναδέλφων τους με τα ίδια προσόντα, δείχνει ότι η κυβέρνηση επιδιώκει να χτίσει μία μπετόν εκλογική πελατεία που θα μπορεί να της δίνει την νίκη στις εκλογές. Στην εποχή που κυβερνήσεις εκλέγονται με ποσοστά 25%, ένα κόμμα μπορεί άνετα να βγει πρώτο, εάν εξασφαλίσει τη στήριξη συγκεκριμένων ομάδων. Και αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ το γνωρίζει καλά. Επομένως, με αυτούς τους συσχετισμούς, ούτε οι συνταξιούχοι του είναι πλέον τόσο χρήσιμοι. Άλλωστε, τους έχασε ήδη από τον Αύγουστο, όταν αντί να τους δώσει 13η σύνταξη που τους υποσχόταν, τους μείωσε τις συντάξεις, αυξάνοντας την εισφορά υγείας στις κύριες και επιβάλλοντας νέα εισφορά 6% στις επικουρικές. Παράλληλα, διακηρύσσει ότι δίνει ηρωικές μάχες με τους δανειστές για το ασφαλιστικό, όταν την ίδια στιγμή έχει εγγράψει στον προϋπολογισμό περικοπές 400 εκ. στις επικουρικές, αύξηση των εισφορών για τους ασφαλισμένους του ΟΓΑ κατά 100 εκ. και μείωση του ΕΚΑΣ κατά 223 εκ. ευρώ, ενώ έχει δεσμευτεί ότι θα το καταργήσει οριστικά μέχρι το 2019.

Επομένως, πράγματι μπορεί, και κυρίως, πρέπει να δώσει «σκληρή μάχη η κυβέρνηση για να μην κόψει πάλι τις συντάξεις». Μία μάχη με τον εαυτό της.