Από το 2009 που ξεκίνησε η κρίση και απαξιώθηκαν τα δύο κόμματα που μας οδήγησαν σε αυτή, θα περίμενε κανείς πως λογική συνέπεια θα ήταν η ωρίμανση του εκλογικού σώματος και η στροφή προτίμησης σε σχηματισμούς και πρόσωπα με ποιοτικά χαρακτηριστικά. Αντί αυτού, με εξαίρεση το Ποτάμι (που είτε διαφωνεί κανείς είτε συμφωνεί με τις πολιτικές του θέσεις διαθέτει ποιότητα), οι ψηφοφόροι υποβάθμισαν την πολιτική στο επίπεδο του ΛΑΟΣ με τον Καρατζαφέρη, των ψεκασμένων ΑΝΕΛ του Καμμένου, τη Χρυσή Αυγή του ναζιστή Μιχαλολιάκου και της Ένωσης Κεντρώων του Λεβέντη. Ενώ σχεδόν σύσσωμο το παλιό ΠΑΣΟΚ μετοίκησε στον ΣΥΡΙΖΑ, που ανέδειξε τον Βαρουφάκη, τη Βαλαβάνη, την Κωνσταντοπούλου, τον Λαφαζάνη και άλλους απίθανους τύπους για να μας κυβερνήσουν. Αυτό κατάλαβε η ελληνική κοινωνία από τα χρόνια της κρίσης, αυτούς επέλεξε να μας βγάλουν από το τέλμα.
Σε αυτά τα επτά χρόνια πολιτικής οπισθοδρόμησης, σύγχυσης και λαϊκισμού, για πρώτη φορά διαφαίνεται μία αισιόδοξη προοπτική και ελπίδα για αλλαγή πολιτικής. Οι ψηφοφόροι της ΝΔ ανέδειξαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη δεύτερη θέση και υπό τις υπάρχουσες πλέον συνθήκες τον πιθανότερο νικητή των επαναληπτικών εκλογών την 10η Ιανουαρίου. Επιτέλους, σε αυτή την τραυματισμένη χώρα δεν υπάρχουν μόνο ακροδεξιοί λαϊκιστές, ψεκασμένοι και λεβέντηδες. Υπάρχουν άνθρωποι με φιλελεύθερες ιδέες, της παραγωγής, επαγγελματίες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, οπαδοί της Ευρώπης, άνθρωποι που αγαπούν να ανήκουν στην αστική τάξη. Θέλω να πιστεύω και μακάρι να είναι αλήθεια πως οι πεισμωμένοι ψηφοφόροι του Κυριάκου επέλεξαν με φιλελεύθερη κατεύθυνση κεντρώα πολιτική και μεταρρυθμίσεις.
Να λοιπόν που ακόμη η πολιτική μπορεί να μας ξαφνιάσει ευχάριστα, να που με κέλυφος ένα παρηκμασμένο αλλά ακόμη κόμμα εξουσίας ένας νέος ηγέτης μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς και να ξαναδώσει ελπίδα. Ο Σαμαράς καταρράκωσε την εικόνα ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κόμματος, προσπαθώντας να σταματήσει τις διαρροές προς την άκρα δεξιά, γιατί δεν αντιλήφθηκε ότι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής και των ΑΝΕΛ δεν ήταν ακριβώς δεξιοί αλλά διαμαρτυρόμενοι αντισυστημικοί και η προσπάθειά του να τους προσεταιριστεί –ενώ απέτυχε παταγωδώς– μεταμόρφωσε μία κεντροδεξιά παράταξη σε χυδαία λαϊκίστικη ακροδεξιά. Όχι πως δεν υπήρχαν πάντοτε αυτά τα στοιχεία στον κορμό της ΝΔ, αλλά ήταν απομονωμένα και περιθωριακά. Και σε κάθε περίπτωση δεν μπορείς να εγκαταλείπεις έναν ολόκληρο κόσμο που πιστεύει στον εκσυχρονισμό της οικονομίας με ιδιωτικοποιήσεις, ελευθερία στις συναλλαγές, μειωμένη φορολογία για να αναπνεύσει η αγορά και στήριξη της αστικής τάξης.
Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι είναι οι λιγότερο διαμαρτυρόμενοι, αυτοί που δεν κλείνουν δρόμους, δεν εκβιάζουν, δεν διαδηλώνουν, που κοιτούν στωικά τις εργασίες τους και κουβαλούν αγόγγυστα το μεγαλύτερο βάρος, ενώ απέχουν περισσότερο από τις εκλογές. Ίσως αυτό να άλλαξε, ίσως και οι ψηφοφόροι του κέντρου συνταχθούν σε μία νέα προοπτική, ίσως με την ενεργοποίησή τους καταλάβει το πολιτικό σύστημα πως δεν ψηφίζουν μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά και οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι οικογένειές τους, όσοι ανήκουν στις παραγωγικές τάξεις, ακόμη και αυτοί που δεν είναι στον ιδιωτικό τομέα αλλά διαθέτουν κριτήριο να αντιληφθούν πως μόνο με προστασία και ώθηση της ελεύθερης οικονομίας θα απελευθερωθούμε από την κρίση.
Τα στοιχήματα που έχει να κερδίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι δύσκολα: να έρθει πρώτος στις εσωκομματικές εκλογές, να αντιπολιτευτεί αποτελεσματικά, να ρίξει τον Τσίπρα, να επαναφέρει την εμπιστοσύνη στην οικονομία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας ικανός και ήπιος πολιτικός που μπορεί να συνενώσει το κέντρο με τη δεξιά φιλελεύθερη ιδεολογία και να εμπνεύσει το όραμα που έχουμε ανάγκη για να βγούμε από τις στάχτες.
19°
