Η αύξηση της τιμής των εισιτηρίων στις συγκοινωνίες της Αθήνας, που θα ισχύσει από την αρχή της νέας χρονιάς, αποτελεί μια μικρογραφία των παθημάτων της σημερινής Ελλάδας. Πριν μερικούς μήνες δεν υπήρχε κανένα ζήτημα αύξησης και οι συγκοινωνίες βρίσκονταν σε τροχιά εξυγίανσης. Όπως αναφέρει στην εφημερίδα «Καθημερινή» (13/12/15) ο Γρηγόρης Δημητριάδης, ο πρόεδρος του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Αθηνών που πρόσφατα εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, το 2ο μνημόνιο τον υποχρέωνε να απομακρύνει 800 εργαζομένους και να αυξήσει το ημερήσιο εισιτήριο στα 1,80 από 1,40 ευρώ για να πάψουν οι συγκοινωνίες να είναι ζημιογόνες. Σχεδιάζοντας μέσα σε ένα τρίμηνο ένα καινοτόμο σχέδιο αναδιάρθρωσης (μετρό, ηλεκτρικός, τραμ, λεωφορεία, τρόλεϊ), όχι μόνο έπεισε την τρόικα να μη γίνουν οι απολύσεις, αλλά κατάφερε να μειωθεί το εισιτήριο στο 1,20 ευρώ τον Σεπτέμβριο του 2014.
Ο ίδιος προσθέτει ότι «μόνον οι δωρεάν μετακινήσεις που επιβλήθηκαν σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς την περίοδο του δημοψηφίσματος έριξαν έξω τον ΟΑΣΑ 9,5 εκατ. ευρώ». Τα χουβαρνταλίκια του υπουργού καλούνται τώρα να τα πληρώσουν οι επιβάτες. Ακριβώς όπως οι πολίτες πληρώνουν τον αυξημένο ΦΠΑ σε τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης ή αύξηση του οποίου επίσης δεν συζητιόταν πριν ένα χρόνο.
Τα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών αποτέλεσαν προνομιακό πεδίο άσκησης δημαγωγίας και λαϊκισμού τα χρόνια που οι σημερινοί κυβερνώντες βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Τότε με το σύνθημα «δεν πληρώνω» καλούσαν τους επιβάτες –ακόμη και εκείνους που είχαν μεγάλα εισοδήματα– να αποφεύγουν την πληρωμή εισιτηρίου. Ταυτόχρονα ήταν αντίθετοι στη μείωση των εξωφρενικών μισθών των εργαζομένων στις συγκοινωνίες. Στον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο το 2009 οι μέσες ετήσιες αποδοχές ήταν 55.544 ευρώ και οι ζημιές έφτασαν τα 93 εκατομμύρια. (Στοιχεία του υπ. Οικονομικών - Έθνος 14/10/10)
Για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εφικτός ένας κόσμος όπου όλοι οι επιβάτες θα μετακινούνταν δωρεάν και οι υπάλληλοι των συγκοινωνιών θα είχαν μισθούς διπλάσιους από τους καθηγητές πανεπιστημίου. Σε εκείνον τον κόσμο το έλλειμμα των συγκοινωνιών δεν θα ήταν πρόβλημα, όπως δεν ήταν πρόβλημα και τα 36 δισ. δημοσίου ελλείμματος του 2009. Το μαγικό χέρι του αρχηγού θα αποκαθιστούσε τα εισοδήματα, όπως θα διέγραφε και το χρέος. Η συνέχεια είναι γνωστή. Και δεν είναι μόνο η οικονομική αποτυχία που στέλνει το λογαριασμό στους πολίτες, αλλά ο λογαριασμός μεγαλώνει με την προώθηση των ανθρώπων του κόμματος σε θέσεις που απαιτούνται προσόντα.
Εκτός από τον επιτυχημένο πρόεδρο του ΟΑΣΑ, αναγκάστηκε να παραιτηθεί και ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ Θανάσης Ζηλιασκόπουλος κάτω από το βάρος του κλεισίματος της σιδηροδρομικής γραμμής στην Ειδομένη. Μέχρι να αποφασίσει η κυβέρνηση το αυτονόητο άνοιγμα της γραμμής, η εταιρεία και η χώρα είχαν μεγάλες ζημιές σε χρήμα και ακόμη μεγαλύτερες σε αξιοπιστία. Η χρεοκοπημένη Ελλάδα είχε την πολυτέλεια να διώχνει σημαντικούς πελάτες για να διαχειριστεί η κυβέρνηση τις εντυπώσεις.
Ο Ζηλιασκόπουλος ανέλαβε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ το 2010, όταν η εταιρεία ήταν μπροστά στην οικονομική κατάρρευση, καθώς το 2009 είχε ζημιές ύψους 230 εκατ. ευρώ (με μέσες ετήσιες αμοιβές 49.732, η ίδια πηγή). Το νέο μάνατζμεντ κατόρθωσε να κάνει την επιχείρηση κερδοφόρα και τα δύο τελευταία χρόνια είχε πετύχει κέρδη 2 εκ. Ευρώ. Θέμα παραίτησης του προέδρου της ΤΡΑΙΝΟΣΕ υπήρχε από το καλοκαίρι, όταν αρνήθηκε τη δωρεάν μετακίνηση μετά το κλείσιμο των τραπεζών. Οι δύο μάνατζερ υπηρέτησαν το δημόσιο συμφέρον με τον καλύτερο τρόπο. Γι’ αυτό ακριβώς εκδιώχθηκαν, γιατί πάνω από το δημόσιο συμφέρον μπήκε το κομματικό.
Μια ακόμη εφαρμογή του «τζάμπα» ήταν η κατάργηση του εισιτηρίου των 5 ευρώ στα νοσοκομεία, από το οποίο εξαιρούνταν οι άποροι και οι μακροχρόνια άρρωστοι. Η κατάργησή του στέρησε από τα νοσοκομεία πόρους μέσω των οποίων κάλυπταν άμεσες ανάγκες. Οι πόροι αυτοί δεν αντικαταστάθηκαν από άλλους με συνέπεια να μεγαλώσουν οι ελλείψεις. Έτσι η περίθαλψη υποβαθμίστηκε, ενώ τα 5 ευρώ οι πολίτες τα πλήρωσαν πολλαπλάσια στις πολλές νέες επιβαρύνσεις που επιβλήθηκαν από το καλοκαίρι και μετά.
Το σύστημα της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε στην εξαγγελία του «τζάμπα». Θα χάριζαν τα δάνεια, θα διέγραφαν τα χρέη στην εφορία και τα ταμεία, θα καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ, θα άνοιγαν τα διόδια, θα έδιωχναν τους ελεγκτές από τα λεωφορεία και το μετρό, θα έδιναν δωρεάν ρεύμα. Αντίστοιχα, έλεγαν ότι θα διέγραφαν το δημόσιο χρέος και κατόρθωσαν να το αυξήσουν κατά μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια. Τώρα απλώς προσπαθούν να διαχειριστούν τις συνέπειες από το επιπλέον κόστος που πέφτει στους πολίτες, με μοναδική έγνοια το πώς θα διασώσουν τις καριέρες τους. Τελικά το μόνο τζάμπα ήταν η τζάμπα μαγκιά που πουλούσαν. Κι αυτή ακόμη τελείωσε, αφού προηγουμένως μας είχε κοστίσει πανάκριβα.
20°
