Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διάβασα το υπό τον τίτλο «Εμφύλια πάθη» το καινούργιο βιβλίο των κυρίων Καλύβα και Μαραντζίδη. Πρόκειται αναμφίβολα για μια ακόμα ουσιαστική συμβολή στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας σχετικά με κρίσιμες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας, ένα ακόμα σημαντικό βήμα προς την κατάκτηση της εθνικής αυτογνωσίας χωρίς την οποία είμαστε καταδικασμένοι να πορευόμαστε στα τυφλά.
Θα ήθελα να διατυπώσω μερικές σκέψεις για τον Δεκέμβρη με την ελπίδα ότι πιθανόν να αποβούν ωφέλιμες. Κατά κανόνα οι ιστοριογράφοι υποστηρίζουν σταθερά την άποψη ότι στην τραγωδία του Δεκέμβρη πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι Σιάντος-Ιωαννίδης. Πρόκειται για θεμελιώδες λάθος που μοιραία οδηγεί σε λαθεμένα συμπεράσματα. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι οι Σιάντος-Ιωαννίδης δεν υπήρξαν πρωταγωνιστές αλλά κομπάρσοι, απλά εκτελεστικά όργανα. Εκτελούσαν πάντοτε πιστά τις όποιες εντολές των σοβιετικών διότι ήσαν διορισμένοι από τους σοβιετικούς και διότι πίστευαν ακράδαντα, όπως άλλωστε όλη εκείνη η γενιά των κομμουνιστών, στο αλάθητο των σοβιετικών ηγετών. Αυτοί ήταν που ίδρυσαν, για πρώτη φορά στην ιστορία, το κράτος των εργατών-αγροτών, αυτοί μετέτρεψαν τη Ρωσία από μια καθυστερημένη αγροτική χώρα σε μια οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη, αυτοί οδηγούσαν το παγκόσμιο προλεταριάτο στον επικό αγώνα για τη συντριβή του καπιταλισμού και το θρίαμβο του σοσιαλισμού σ’ όλο τον κόσμο.
Πρέπει να γίνει πλήρως κατανοητό ότι οι σχέσεις Ελλήνων κομμουνιστών ηγετών και σοβιετικών ήταν σχέσεις υπαλλήλων προς αφεντικά. Οι σοβιετικοί όχι μόνο τους διόριζαν και τους απέλυαν κατά το δοκούν αλλά επιπλέον, και για λόγους που δεν είναι του παρόντος, διατηρούσαν πάνω τους δικαίωμα ζωής και θανάτου. Κλασικό παράδειγμα ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης. Οι σοβιετικοί, αφού τον χρησιμοποίησαν όσο τους βόλευε, μόλις τόλμησε να ψελλίσει κάτι τον ξαπόστειλαν πάραυτα σε πλήρη απομόνωση στα βάθη της Σιβηρίας καταδικάζοντάς τον χωρίς δίκη, χωρίς καταδίκη όχι μόνο σε πολιτικό αλλά και σε φυσικό θάνατο. Και οι νεοδιορισμένοι «ηγέτες» του ΚΚΕ παρακολουθούσαν απαθείς το διαπραττόμενο έγκλημα, θεωρώντας εντελώς αυτονόητο και αναφαίρετο το δικαίωμα των σοβιετικών να στερούν την ελευθερία και τη ζωή εκείνου που μέχρι χθες ήταν ο αγαπημένος σύντροφος και αρχηγός!
Άλλωστε το ότι Σιάντος και Ιωαννίδης ήταν απλά εκτελεστικά όργανα το δέχονται και οι ίδιοι οι κύριοι Καλύβας και Μαραντζίδης. Στη σελ. 394 του βιβλίου τους γράφουν επί λέξει: «…η άφιξη της αποστολής του σοβιετικού αντισυνταγματάρχη Ποπόφ στα ελληνικά βουνά διέλυε κάθε αμφιβολία για τη στάση των σοβιετικών που συνιστούσαν να αποφευχθεί κάθε σύγκρουση με τους Βρετανούς – αυτό οι Έλληνες κομμουνιστές το κατάπιαν θέλοντας και μη». (Πρέπει να σημειωθεί ότι η «σύσταση» αυτή γίνεται τρεις μήνες πριν από τα Δεκεμβριανά και αφορούσε τη συμμετοχή ή μη των εαμικών υπουργών στην κυβέρνηση του Καΐρου). Αλλά αφού υπάρχει η ανοιχτή ομολογία του Ιωαννίδη ότι αρκούσε ένας μορφασμός του Τσερνίτσεφ για να αλλάξει θέση σε κρίσιμα πολιτικά θέματα, αφού οι ίδιοι οι κύριοι Καλύβας και Μαραντζίδης δέχονται ότι οι ηγέτες του ΚΚΕ κατάπιναν «θέλοντας και μη» τις «συστάσεις» των σοβιετικών, γιατί δυσκολεύονται να δεχθούν ότι, κατά λογική συνέπεια, και κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών οι Σιάντος-Ιωαννίδης κατάπιναν «θέλοντας και μη» τις όποιες «συστάσεις» και εντολές των σοβιετικών; Οι άνθρωποι των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών δεν ήταν παρόντες, καλυμμένοι με το μανδύα της στρατιωτικής αποστολής; Δεν υπήρχε διπλή διά ασυρμάτου επικοινωνία, μια μέσω Σόφιας και μια απευθείας με τη Μόσχα;
Είναι νομίζω προφανές ότι εκείνοι που συγκρούστηκαν τον Δεκέμβρη στην Αθήνα ήταν οι Άγγλοι με τους σοβιετικούς. Ποιος είχε λόγο να ωθήσει στη σύγκρουση; Η κοινή λογική μάς υποχρεώνει να δεχθούμε ότι οι Άγγλοι δεν είχαν κανέναν απολύτως λόγο να επιδιώκουν την ένοπλη σύγκρουση. Με τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας και κυρίως με τη συμφωνία Τσώρτσιλ-Στάλιν τον Οκτώβρη του ’44 στη Μόσχα, η Ελλάδα είχε εκχωρηθεί στην αγγλική σφαίρα επιρροής. Είναι γνωστό το υπέρογκο τίμημα που πλήρωσε ο Τσώρτσιλ στη Μόσχα για να κρατήσει την Ελλάδα και δικαιωματικά η Ελλάδα του ανήκε. Δεν είχε λοιπόν κανένα λόγο να σπρώξει σε ένοπλη σύγκρουση, να θυσιάσει Βρετανούς στρατιώτες στους δρόμους της Αθήνας, να αμαυρώσει διεθνώς το πολιτικό του προφίλ, βαλλόμενος σκληρά από όλες τις πλευρές για ωμή ένοπλη επέμβαση στα εσωτερικά μιας ανεξάρτητης, κυρίαρχης και σύμμαχης χώρας.
Η λογική των πραγμάτων και τα υπάρχοντα συντριπτικά στοιχεία οδηγούν αναγκαστικά στο συμπέρασμα ότι ο μεγάλος ένοχος για τον Δεκέμβρη είναι ο Στάλιν. Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι ποιος έσπρωξε στον Δεκέμβρη αλλά γιατί. Τι επιδίωκε ο Στάλιν με τον Δεκέμβρη; Την απάντηση την δίνουν δύο επιφανείς χιτλερικοί, ο Άλμπερτ Σπέερ, υπουργός πολεμικής παραγωγής του Χίτλερ, και ο φον Όβεν, διευθυντής του υπουργείου Προπαγάνδας. Με συνέντευξή του ο πρώτος και με βιβλίο που εξέδωσε μετά τον πόλεμο ο δεύτερος αποκαλύπτουν ότι στη Λισαβόνα –και ενώ ο πόλεμος βρισκόταν στο φόρτε του– τον Σεπτέμβρη του 44 πραγματοποιήθηκε σύσκεψη «υψηλού επιπέδου» Άγγλων και Γερμανών στην οποία μετείχε και ο Γκαίμπελς. Στη σύσκεψη αυτή συμφωνήθηκε να αφεθούν οι Γερμανοί να αποχωρήσουν ανενόχλητοι από την Ελλάδα, όπως και έγινε!
Είναι νομίζω καθαρό ότι με τον Δεκέμβρη ο Στάλιν, πρώτον, απαντούσε στην πρωτοφανή βρετανική παρασπονδία και, δεύτερον, απασχολώντας στην Αθήνα σημαντικές αγγλικές δυνάμεις, καθυστερούσε την προέλαση των αγγλοαμερικανών στο δυτικό μέτωπο και έδινε τη δυνατότητα στο σοβιετικό στρατό να μπει πρώτος στο Βερολίνο.
Η έλλειψη χώρου δεν μου επιτρέπει να παραθέσω τις μαρτυρίες των Αλ. Σβώλου, Φοίβου Οικονομίδη και Κων/νου Δεσποτόπουλου διά των οποίων αποδεικνύεται ότι τα Δεκεμβριανά ήταν ένα ακόμα έγκλημα του Στάλιν. Όπως έγκλημά του ήταν οι σκηνοθετημένες δίκες της Μόσχας το ’36-38 με τις οποίες εξόντωσε όλη σχεδόν την «παλιά φρουρά» των μπολσεβίκων, αλλά και η εκτέλεση 20.000 Πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν τον Σεπτέμβρη του 1940. Την ευθύνη για το έγκλημα αυτό τη φόρτωσε στους Γερμανούς και χρειάστηκε να περάσουν 75 χρόνια για να αναγκαστεί ο Πούτιν, υπό το βάρος συντριπτικών αποδείξεων, να αναγνωρίσει την ενοχή του Στάλιν για το φρικαλέο αυτό έγκλημα και να ζητήσει δημοσία συγνώμη από τον πολωνικό λαό.
Εδώ και 35 χρόνια με βιβλία αλλά και με άρθρα προσπαθώ να καταδείξω την αποκλειστική ευθύνη του Στάλιν για τον Δεκέμβρη. Γιατί αυτή η εμμονή με το παρελθόν; Και τι σημασία έχει τώρα πια για την ελληνική κοινωνία ποιος ευθύνεται για τον Δεκέμβρη, τη Βάρκιζα και τον Εμφύλιο; Άλλα είναι τα προβλήματα που την καίνε σήμερα και σ’ αυτά προσπαθεί εναγώνια να βρει απαντήσεις και όχι στο τι συνέβη τότε. Ασχολούμαι με το τότε γιατί, κατά τη γνώμη μου, το τώρα είναι συνέχεια του τότε. Η χώρα μας παρακμάζει, καταρρέει, σβήνει, γιατί ενώ η Αριστερά ηττήθηκε στο πεδίο της μάχης, νίκησε στο πεδίο της προπαγάνδας.
Η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς μετατράπηκε τώρα και σε πολιτική κυριαρχία. Αυτοί που μας κυβερνούν σήμερα είναι γνήσιοι απόγονοι των Ζαχαριάδη, Ιωαννίδη και Σιάντου. Και όπως εκείνοι ήθελαν να κάνουν τη χώρα μας «λαϊκή δημοκρατία» κατά το πρότυπο της Αλβανίας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, το ίδιο σήμερα ο Τσίπρας και η παρέα του θέλουν να μετατρέψουν τη χώρα μας σε Βενεζουέλα της Μεσογείου. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και σοβαρός και η καταστροφή αναπόφευκτη αν το κομμάτι του λαού που στηρίζει σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ δεν διδαχθεί από την ιστορία, δεν καταλάβει την αιτιώδη σχέση του τότε με το τώρα, δεν απαλλαγεί από την ιδεολογική και πολιτική κηδεμονία της Αριστεράς. Αν δεν καταρρεύσει ο κεντρικός πυλώνας της αντιδυτικής ρητορικής που στηρίχθηκε κυρίως στη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας.
Με το συνολικό συγγραφικό τους έργο και με τα «Εμφύλια πάθη» τώρα, οι κύριοι Καλύβας και Μαραντζίδης συμβάλλουν τα μέγιστα στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, στην απομυθοποίηση ιστορικών μύθων που ρίζωσαν για πολλές δεκαετίες στο συλλογικό υποσυνείδητο. Αξίζουν τη γενική εκτίμηση και αναγνώριση. Αν βρουν το χρόνο και τη δύναμη να φτάσουν ως το τέλος, να αποκαλύψουν ολόκληρη την ιστορική αλήθεια, να φωτίσουν όλες τις σκοτεινές πλευρές του Δεκέμβρη, θα προσφέρουν μια ιστορικής σημασίας υπηρεσία στην πατρίδα και θα καταστούν άξιοι όχι μόνο εκτίμησης και αναγνώρισης αλλά εθνικής τιμής και ευγνωμοσύνης.
