Η τελική αποκαθήλωση του Μάη του ’68

Η σύγχρονη Γαλλία είναι μια σοβαρή συντηρητική χώρα, όπως και όλες οι σοβαρές χώρες της κεντρικής Ευρώπης, καθολικές και προτεσταντικές. Το βασικό χαρακτηριστικό σε όλες αυτές τις χώρες είναι ότι λειτουργούν σύμφωνα και με βάση το καρτεσιανό ή λουθηριανό θεσμικό πλαίσιο αναφοράς που «φροντίζουν» για την ευημερία τους. Για τους Γάλλους πολίτες στην πλειοψηφία τους, όπως αποδεικνύεται άλλωστε στις εκλογικές αναμετρήσεις, σημασία έχει η διατήρηση και η συνοχή της «ρεπουμπλίκ». Το θεσμικό πλαίσιο που βασικά θεμελιώθηκε επί Λουδοβίκου Βοναπάρτη και μετά την Παρισινή Κομμούνα. Είναι βαθιά εθνικιστές είτε ανήκουν στη δεξιά είτε στην αριστερά. Το ίδιο και οι Γερμανοί. Το ίδιο και οι Αυστριακοί.

Όταν ξέσπασε το ριζοσπαστικό κοινωνικοπολιτικό κίνημα του Μάη του ’68, κανένα μα κανένα από τα παραδοσιακά κόμματα, λεγόμενα και προοδευτικά, δεν τάχτηκε υπέρ, άσχετα το τι έγινε στη συνέχεια. Στην αρχή μάλιστα τόσο το ΣΚ όσο και το ΚΚ θεωρούσαν τους εξεγερμένους σε μια υπερσυντηρητική κοινωνία, φοιτητές, προβοκάτορες.

Ο Μάης έθετε ζητήματα που άγγιζαν την καρδιά της συντηρητικής κοινωνίας. Έθετε ζητήματα ανατροπής αξιών ετών που καμιά πολιτική δύναμη δεν άντεχε να υιοθετήσει. Ακριβώς γιατί άγγιζαν τον πυρήνα της συντήρησης και της στατικότητας. Ζητήματα του λεγόμενου εποικοδομήματος. Έτσι, το μεν ΚΚ υποκριτικά τα έριχνε κάτω από το χαλί λέγοντας πως «αυτά θα λυθούν όταν έρθει ο σοσιαλισμός», το δε ΣΚ όταν πήρε την εξουσία υποτίθεται ότι τα υιοθέτησε ρίχνοντας τα φυσικά μέσα στο γνωστό μίξερ λαϊκισμού και συντηρητισμού που διέπει αυτά τα κόμματα.

Τότε, τις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του 80, ο συντηρητισμός σε κοινωνικό επίπεδο κυριαρχούσε σε όλα τα επίπεδα, ενώ η κατάχρηση εξουσίας από το κράτος ήταν σε ημερήσια διάταξη. Ανά πάσα στιγμή μπορούσαν οι ειδικές δυνάμεις να εισβάλουν στο σπίτι ενός μετανάστη φοιτητή ή εργάτη, με αφορμή μια ανώνυμη καταγγελία, χωρίς ένταλμα και εισαγγελική εντολή. Ανά πάσα στιγμή ένας μετανάστης χωρίς χαρτιά μπορούσε να εκδιωχθεί από τη χώρα, ενώ ταυτόχρονα τα σαββατοκύριακα ναυλώνονταν πούλμαν για Αγγλία για να κάνουν διακοπή κύησης νεαρές Γαλλίδες.

Τότε οι αναλογίες στα εκλογικά ποσοστά ήταν περίπου δεξιά 32%, ΣΚ 25%, ΚΚ 22%, με τους δύο πρώτους να εναλλάσσονται στην πρώτη θέση και με το ΣΚ να έχει σχεδόν μόνιμα ένα ποσοστό γύρω στο 25% με 30%. Σήμερα κυριαρχούν δεξιά και ΣΚ. Ποιος λείπει; Το ΚΚ. Δηλαδή πόσο πολλή σκέψη χρειάζεται για να διαπιστώσει κάποιος άσχετος με μια ματιά ότι οι ψηφοφόροι του ΚΚ μετακινήθηκαν προς Λεπέν μεριά; Και αυτό δεν έγινε τώρα, έχει γίνει φυσικά εδώ και χρόνια και κυρίως μετά το ’89 που και διαλύθηκε το ΚΚ.

Κάτι άλλο που έγινε από το ’70 και μετά, με απαρχή την κυβέρνηση Ντ’ Εστέν, ήταν η σταδιακή και συστηματική αποκαθήλωση όλων των «ενοχλητικών» θεσμικών αλλαγών του Μάη του ’68, όπως π.χ. η ριζική αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου της Βενσέν, με τη σύμφωνη γνώμη, σιωπηρή ή όχι ΣΚ, ΚΚ. Κανένας δεν ενοχλήθηκε και ελάχιστοι διαμαρτυρήθηκαν. Ειδικότερα όταν άρχισε να πνέει ο ούριος άνεμος του «σοσιαλισμού».

Η Γαλλία επέστρεφε αργά και σταθερά στα γνωστά για αυτή συντηρητικά μονοπάτια με υψηλό το εθνικό αίσθημα ευθύνης, τώρα μάλιστα υπό τη σκέπη του «σοσιαλισμού». Μόνο που για πολλά χρόνια μετά μέσα στους διαδρόμους του Μετρό του Παρισιού ένα ενοχλητικό σύνθημα παρέμενε να θυμίζει το μέλλον μιας κοινωνίας που βάδιζε αργά και σταθερά στην αγκαλιά του Καιάδα χωρίς ίχνος ενοχής: «METRO-BOULOT-DODO».