Επρεπε να περάσουν τρεις βδομάδες κατάληψης στην Ειδομένη, στη σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει Ελλάδα - «Δημοκρατία της Μακεδονίας» / ΠΓΔΜ
Έπρεπε να γίνουν συμπλοκές προσφύγων-μεταναστών
Έπρεπε να κεραυνοβοληθεί ένας Μαροκινός σε ηλεκτροφόρο σύρμα
Έπρεπε να γίνουν λεηλασίες σε υλικό ανθρωπιστικών οργανώσεων και στα χωριά της περιοχής και καταστροφές σε βαγόνια
Έπρεπε χαθούν μερικές εκατοντάδες δρομολόγια τρένων και να ακινητοποιηθούν περισσότερο ή λιγότερο διάστημα περίπου 2.000 βαγόνια στην Ελλάδα, την ΠΓΔΜ / «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και, δευτερογενώς, στη Σερβία και τη Βουλγαρία
Έπρεπε να κοστίσουν πανάκριβα (συν 20-25%) άλλα δρομολόγια, που έγιναν με παράκαμψη (και με το σταγονόμετρο) μέσω Βουλγαρίας
Έπρεπε να στείλει η «Χιούλετ Πάκαρντ» μερικές εκατοντάδες κοντέινερ με προϊόντα της στο κροάτικο λιμάνι Κόπερ αντί για τον Πειραιά
Έπρεπε να ακινητοποιηθούν ή να μην ξεφορτωθούν καν μερικές δεκάδες χιλιάδες άλλα κοντέινερ σε ελληνικά λιμάνια
Έπρεπε να παραιτηθεί πριν την ώρα του ο πρόεδρος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, που είχε συμβάλει προσωπικά στις συμφωνίες με την Cosco για κίνηση των εμπορευμάτων στον άξονα Πειραιάς - τρένο ΟΣΕ - Ειδομένη - Ευρώπη
Έπρεπε να πέσουν οι εξαγωγές κάπου 6% (ακόμα) και να χαθούν περίπου €1,2 εκ. (τουλάχιστον) μόνο από τις καθυστερήσεις των τρένων
Έπρεπε να εξεγερθεί η τοπική κοινωνία στην Ειδομένη
Έπρεπε να γίνουν όλα αυτά και πολλά άλλα...
Για να αποφασίσει ο πρωθυπουργός μας (περιδεής, ιδεοληπτικός, αναποφάσιστος, ναιμεναλλάς, μπερδεμένος κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.) να κάνει προχτές το αυτονόητο, που θα μπορούσε να έχει γίνει από την πρώτη στιγμή, από τις 18 του Νοέμβρη: την αστυνομική επιχείρηση που άδειασε σύντομα τη γραμμή του τρένου, όπου (κάποτε) θα αποκατασταθεί και η συγκοινωνία.
Κι αφού δεν έκανε αυτό το απλό, δεν τολμάω να πω ότι θα μπορούσε να έχει κάνει άλλα πολύ πιο «δύσκολα»: π.χ. να προβλέψει το θα γίνει αφού όλοι γύρω μας κλείνουν τα σύνορά τους, να διαχωρίζει μια ώρα αρχύτερα πρόσφυγες - μετανάστες, να μην τους φορτώνει όλους για Ειδομένη, να κόψει τις εξυπνάδες και να δεχτεί τη Frontex χωρίς κορόνες περί «εθνικής κυριαρχίας» κ.λπ. κ.λπ.
Και όταν τελικά την έδωσε τη διαταγή για την επέμβαση, φρόντισε να απομακρύνει όλους τους δημοσιογράφους όλων των μίντια, ώστε να μην υπάρχει οπτικοακουστικό ή γραπτό υλικό για ό,τι έγινε εκεί. Η απομάκρυνση αυτή και συνεπώς η απαγόρευση άσκησης της δημοσιογραφικής δουλειάς δεν έγινε επειδή έτσι «έκρυψε τις αστυνομικές βαρβαρότητες από το λαό», όπως είπαν μερικοί. Ούτε έγινε «για την ασφάλεια των δημοσιογράφων», όπως είπε η κυβέρνηση (εννοώντας τη δική της ασφάλεια, βέβαια). Έγινε γιατί η ίδια η κυβέρνηση (ο ΣΥΡΙΖΑ για την ακρίβεια) δεν μπορεί να δεχτεί ότι προσαρμόστηκε στην πραγματικότητα, έστω καθυστερημένα. Σιχαίνεται την επέμβαση στη γραμμή, σιχαίνεται το ότι, έστω στιγμιαία, εγκατέλειψε την αδιέξοδη ρητορική, σιχαίνεται τον εαυτό της για ό,τι κάνει, σιχαίνεται τελικά τα δεδομένα της αληθινής πραγματικότητας.
Να λοιπόν γιατί ο πρωθυπουργός μας ακολούθησε και στην περίπτωση αυτή το προσφιλές του δόγμα: «Αργότερα, Βραδύτερα, Ακριβότερα, Χειρότερα». Όπως στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, όπως με το δημοψήφισμα με το «Όχι» που έγινε «Ναι», όπως με το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών, όπως με τις απεργίες όπου ταυτόχρονα με το ένα πόδι κυβερνάνε και με το άλλο απεργούν και διαδηλώνουν, όπως ο χωρισμός κράτους - ορθόδοξης εκκλησίας κ.λπ. κ.λπ.
Και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμα ανάλογα, μέχρι το αναπόφευκτο τέλος (του; τους; μας;)
4°
