Η αξιοκρατία στα βοσκοτόπια

Αν διακρίνονταν για το χιούμορ τους θα κέρδιζαν το πρώτο βραβείο. Όμως η έμπνευση του υπουργού Παιδείας να καταθέσει τροπολογία για τον τρόπο επιλογής των Διευθυντών της Εκπαίδευσης στο νομοσχέδιο για τα βοσκοτόπια διεκδικεί το βραβείο συνέπειας των Συριζαίων ως προς την απέχθειά τους για την αξιοκρατία. Άλλωστε αυτή διακηρύχθηκε πανηγυρικά στη Βουλή από τον κ. Μπαλτά με την κατσαπλιάδικη αντίληψή του για την αριστεία, η οποία, βέβαια, συνοδεύτηκε από νομοθετικές ρυθμίσεις που ξεθεμελίωσαν κάθε τι σύγχρονο και γνήσια προοδευτικό που είχε δημιουργηθεί με την μεταρρύθμιση Διαμαντοπούλου.

Ο νέος υπουργός Παιδείας βάλθηκε να ολοκληρώσει την κατεδάφιση, αφού η προηγούμενη ρύθμιση του κ. Μπαλτά για τους διευθυντές εκπαίδευσης οδήγησε στο να (επαν)εκλεγούν σε ποσοστό 80% όσοι είχαν επιλεγεί αξιοκρατικά κατ’ εφαρμογή της καταργούμενης μεταρρύθμισης.
 Η αντικατάσταση των Διοικητών των Νοσοκομείων, ακόμη και εκείνων που οι Συριζαίοι δηλώνουν ότι πέτυχαν στο έργο τους, εντάσσεται ακριβώς στην ίδια αντίληψη που διατρέχει το ελληνικό πολιτικό σύστημα από την ίδρυση του κράτους, δηλαδή τη χρησιμοποίησή του ως λάφυρου από τους εκάστοτε κυβερνώντες για την οργάνωση των πελατειακών σχέσεων. Απλώς η «πρώτη φορά αριστερά» δεν το εφαρμόζει απλώς, αλλά το διακηρύσσει.

Η παραίτηση του Διοικητή της ΤΡΑΙΝΟΣΕ Θανάση Ζηλιασκόπουλου ήρθε να καταδείξει τις τραγικές συνέπειες για την οικονομία που μπορεί να έχει η λαϊκίστικη, παρασιτική και πελατειακή αντίληψη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για τη λειτουργία του δημόσιου τομέα.
 

Ένας από τους πιο πετυχημένους μάνατζερ του Δημόσιου τομέα οδηγήθηκε απηυδισμένος στην παραίτηση, βλέποντας τις προσπάθειες που κατέβαλε επί πέντε χρόνια να εξυγιάνει έναν καταχρεωμένο οργανισμό και ταυτόχρονα να τον βάλει στο διεθνή χάρτη μεταφορών να εξανεμίζονται κυριολεκτικά από μια πρωτοφανώς ανίκανη και ιδεοληπτική κυβέρνηση. 
Το γεγονός ότι ο παραιτηθείς διοικητής έπεισε παγκόσμιους κολοσσούς όπως η H&P να πραγματοποιούν τις μεταφορές των εμπορευμάτων τους από την Κίνα προς την Ευρώπη μέσω του Πειραιά και από εκεί με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, μόνον ως άθλος μπορεί να χαρακτηριστεί για ένα δημόσιο τομέα και ένα πολιτικό σύστημα που μισούν την οργάνωση και τα μακρόπνοα στρατηγικά σχέδια ανάπτυξης.
 Το επόμενο βήμα του σχεδίου του ήταν η H&P να δημιουργήσει εργοστάσιο συναρμολόγησης των ηλεκτρονικών υπολογιστών της στο Θριάσιο, όπου θα απασχολούνταν αρκετές εκατοντάδες Έλληνες μηχανικοί υπολογιστών. Κι εκεί που φαινόταν ό,τι το θαύμα πραγματοποιείται, έφτασαν μερικοί μήνες μιας ανίκανης και αδίστακτης, ως προς την επιδίωξη των καθεστωτικών στόχων της, κυβέρνησης να το καταστρέψει. 
Πρόσωπα σαν τον Ζηλιασκόπουλο δύσκολα γίνονται ανεκτά σ’ αυτόν τον τόπο.

Λίγες μέρες πριν, η αριστερή κυβέρνηση κατάφερε να οδηγήσει σε παραίτηση τον Πρόεδρο των Συγκοινωνιών της Αθήνας. Αυτό που του καταλόγισαν είναι ότι τα κατάφερε στο έργο του αλλά δεν ήταν «συνεργάσιμος» με τον υπουργό Μεταφορών ο οποίος οδήγησε κοντά στη χρεοκοπία τον Οργανισμό των Συγκοινωνιών της Αθήνας με την απόφασή του να κινηθούν τα μέσα μεταφοράς δωρεάν για αρκετές μέρες ενόψει του συριζαίικου Δημοψηφίσματος και τώρα προσπαθεί να καλύψει τα ελλείμματα με την αύξηση της τιμής των εισητηρίων. Σημειωτέον ότι ο Ζηλιασκόπουλος αρνήθηκε να του κάνει το χατίρι της δωρεάν μετακίνησης στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ.

Όμως η ιστορία, καλή ή κακή, γράφεται από πρόσωπα και όχι μόνο από τις «αντικειμενικές συνθήκες», όπως πιστεύουν κάποιοι αριστεροί της συμφοράς. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβερνητική, αλλά και η εν γένει στελέχωση του κρατικού τομέα, εκτός από τους Συριζαίους, περιλαμβάνει τον στελεχιακό κατιμά και τα κρατικοδίαιτα λιγούρια του ΠΑΣΟΚ ως μια επιβεβαίωση του «γύρισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι».

Σε κανονικές περιόδους, η χώρα μας χρειάζεται τους καλούς και τους άξιους. Στην κατάσταση, όμως, που βρίσκεται σήμερα χρειάζεται τους καλύτερους και τους αξιότερους. Αυτό, δυστυχώς, δεν το συνειδητοποίησαν όσο έπρεπε οι προηγούμενοι, αλλά είναι παντελώς αδιάφορο έως εχθρικό για τους σημερινούς κυβερνώντες. Και τα εθνικά, κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα πληθαίνουν και μεγαλώνουν, σε πείσμα όσων ισχυρίζονται ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.