Μου έλεγε προ ημερών κάποιος που υπολογίζω τη γνώμη του ότι τους τελευταίους μήνες τα κείμενά μου, στην Α.V. αλλά και αλλού, έχουν σχεδόν πάντα θέμα την εν στενή εννοία πολιτική κατάσταση, επικρίνοντας την κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων. Γεγονός. Όμως, όταν το σπίτι σου έχει πάρει φωτιά ή –για να χαμηλώσω(;) λίγο τον τόνο– έχει κατακλυστεί από κατσαρίδες, προφανώς αυτό σε απασχολεί πρωτίστως. Δευτερευόντως μόνον ασχολείσαι –αν ασχολείσαι– με το φυτό στο μπαλκόνι που έχει λίγο μαραθεί.
Τελοσπάντων, για να αλλάξω λίγο θεματολογία, θα αναφερθώ στο θέμα της καύσης των νεκρών, με αφορμή την είδηση ότι ο σύντροφος του Μηνά Χατζησάββα αναγκάστηκε να πάει στη Βουλγαρία προκειμένου να μπορέσει να ικανοποιήσει την επιθυμία του αγαπημένου του. Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω για το θέμα. Ήμουνα νιoς και γέρασα… Θυμάμαι ήταν το 1988, αν δεν κάνω λάθος, όταν, μαζί με τον Παύλο Αθανασόπουλο, είχαμε φέρει το θέμα προς συζήτηση σε μια σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ), στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα, μια εφημερίδα είχε γράψει την άλλη μέρα, ειρωνικά έως κακόβουλα: «Ευθανασία [την είχαμε εισηγηθεί και αυτή] και αποτέφρωση ζητάει η ΕΑΡ», υπαινισσόμενη προφανώς ότι το κόμμα δεν είχε και πολύν αέρα στα πανιά του.
Με τούτα και με κείνα, το μάλλον περιθωριακό αίτημα του 1988 έγινε με τον καιρό απαίτηση σημαντικού τμήματος της κοινωνίας μας. Έτσι, λόγω ίσως και της ανάγκης εναρμόνισης με ό,τι ισχύει στις περισσότερες χώρες της ΕΕ, από το 2006 υπάρχει νόμος του ελληνικού κράτους που (υποτίθεται ότι) δίνει τη δυνατότητα στον πολίτη να επιλέξει την αποτέφρωση αντί της ταφής. Όσο τα είδατε εσείς τα αποτεφρωτήρια που θα έπρεπε να δημιουργηθούν, άλλο τόσο τα είδα κι εγώ. Κάτι πήγε να γίνει στο Μαρκόπουλο, με πρωτοβουλία ενός δημάρχου ο οποίος είδε την υπόθεση και ως ευκαιρία για να έχει οικονομικά οφέλη η ευρύτερη περιοχή. Όμως, υπήρξαν εντονότατες αντιδράσεις από το παπαδαριό γενικώς, αλλά και από τον (πολυσπουδασμένο στας Αμερικάς, μάλιστα) τοπικό μητροπολίτη. Εκτός από τις «ιερές παραδόσεις», είναι κι εκείνα τα έσοδα από τις κηδείες, βλέπεις… Πριν από λίγα χρόνια, κάτι ακούστηκε για τον Βόλο, αλλά και πάλι το θέμα «πνίγηκε».
Τι θα γίνει, λοιπόν; Η Ελβετία, προσωπικά, μου πέφτει πανάκριβη. Μου φαίνεται αδιανόητο να υποστούν τέτοια επιβάρυνση τα παιδιά μου. Κατά Βουλγαρία μεριά μάς βλέπω. Εκεί όπου αναγκάστηκε να πάει τον άνθρωπό του και ο σύντροφος του Μηνά Χατζησάββα, όπως και πολλοί άλλοι πριν από αυτόν. Έχοντας, μάλιστα, προηγουμένως ζήσει τη δοκιμασία να μην «του δίνουν» τη σορό, να του λένε με νόημα «τι του είσαι εσύ;» και έχοντας υποχρεωθεί να ακούει τις υλακές γνωστών και μη εξαιρετέων πιθηκανθρώπων, που βρήκαν για μια ακόμα φορά ευκαιρία να ανοίξουν το βόθρο τους και να αφήσουν να βγει το βορβορώδες περιεχόμενό του.
Στη Σόφια, λοιπόν, αδελφοί μου, στη Σόφια, μιας και η Ζυρίχη και η Γενεύη μάς πέφτουν πολύ ακριβές. Εκτός και αν μέχρι τότε... Αλλά μπα. Όλο και κάποιοι θα βρεθούν που θα καταφέρουν να μπλοκάρουν την όποια απόπειρα να υπάρξει, επιτέλους, αποτεφρωτήριο, ώστε να μπορεί να εφαρμοστεί ο νόμος που ισχύει (λέμε τώρα...) από το 2006. Ενάμιση αιώνα πριν, άλλωστε, ο Ροΐδης είχε γράψει το περίφημο: «Ενός μόνον νόμου έχει ανάγκην η Ελλάδα: του νόμου περί εφαρμογής των κειμένων νόμων».
Ας πούμε ότι το ασφαλιστικό και το προσφυγικό, τα δημοσιονομικά και οι σχέσεις με τους δανειστές, τους πέφτουν δύσκολα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Κάτι τόσο απλό όσο η δημιουργία των υποδομών για την αποτέφρωση των νεκρών γιατί δεν το προωθούν οι κυβερνώντες; Αφού στο κάτω κάτω το μέτρο θεωρείται «προοδευτικό», και τουλάχιστον οι Συριζαίοι δηλώνουν «προοδευτικοί, άμα λάχει να ’ουμε». Θα μου πείτε, αν προοδευτικοί είναι ο Κατρούγκαλος και ο Κουρουμπλής, ο Σπίρτζης και η Τζάκρη, τότε εγώ είμαι Κινέζος ακροβάτης. Σωστό κι αυτό. Και πώς, άραγε, αυτός που μας κυβερνάει να πάρει μια τέτοια πρωτοβουλία, όταν στην πορεία του καραβανιού προς το τίποτα, της οποίας ηγείται, οι μόνοι εκτός του κόμματός του με τους οποίους έχει καταφέρει να έχει άριστες σχέσεις είναι ο αρχιεπίσκοπος, και γενικώς το παπαδαριό. Όσο, λοιπόν, θα δείτε εσείς στο ορατό μέλλον χωρισμό Εκκλησίας και κράτους (αίτημα της Αριστεράς εδώ και ενάμιση ήδη αιώνα, για να μην ξεχνιόμαστε), άλλο τόσο θα δω κι εγώ αποτεφρωτήριο έτοιμο να με υποδεχτεί. Δεν βαριέσαι, θα είναι έτσι και μια ευκαιρία... να γνωρίσω καλύτερα τη Σόφια.
13°
