Το «Τέρας» είναι πια εδώ

Στα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’80 ειδικοί εκλογικοί αναλυτές και επιστήμονες της Στατιστικής αποκωδικοποίησαν το σοκ που είχε υποστεί η γαλλική κοινωνία με την τότε πρώτη εντυπωσιακή εμφάνιση στον πολιτικό στίβο του Ζαν Μαρί Λεπέν.

Η ξεκαθαρισμένη μετεκλογική εικόνα πιστοποιούσε πως ένα μεγάλο τμήμα της εκλογικής δύναμης του υπό κατάρρευση τότε Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας μετακόμισε αυτούσιο στις τάξεις του «Εθνικού Μετώπου» της Ακροδεξιάς. Οι διανοούμενοι και οι πολιτικοί σαλτιμπάγκοι του γαλλικού πολιτικού σκηνικού αγνόησαν επιδεικτικά την προειδοποίηση. Πολλοί κατήγγειλαν μάλιστα τους πολιτικούς επιστήμονες, οι οποίοι, αιφνιδιασμένοι, μελέτησαν τις εκλογικές λίστες των αποτελεσμάτων στα κόκκινα φέουδα της γαλλικής Αριστεράς και διέγνωσαν τη μαζική μεταφορά ψήφων. Ήταν απολύτως σαφές πως ο ακραίος πολιτικός λόγος του Λε Πέν είχε ανταπόκριση στα λαϊκά στρώματα.

Πέρασαν μέρα την ημέρα τρεις δεκαετίες. Η «ακύρωση» της ιδεολογικής ταυτότητας της ιστορικής Αριστεράς με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 και η επιβολή ενός και μοναδικού μοντέλου διαχείρισης της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας όπου κεντροδεξιά και κεντροαριστερά απώλεσαν τις μεταξύ τους διαχωριστικές γραμμές, ήταν δύο βασικοί παράμετροι της απο-πολιτικοποίησης του συστήματος διακυβέρνησης στην Ευρώπη. Η απότομη υπεραύξηση των μεταναστευτικών ρευμάτων από την Ανατολή και τις πρώην κομμουνιστικές χώρες αλλά και μετά τον 1ο Πόλεμο του Κόλπου από το μουσουλμανικό κόσμο συνέτεινε στη σταδιακή διαμόρφωση συνθηκών απονεύρωσης των ανθρωπιστικών ανακλαστικών άμυνας των ευρωπαϊκών κοινωνιών και ιδιαίτερα της γαλλικής, όπως τις γνωρίζαμε μεταπολεμικά και κυρίως μετά τον Μάη του ’68.

Η εισβολή στο Αφγανιστάν και στη συνέχεια στο Ιράκ δημιούργησε τις απαραίτητες συνθήκες για την επιβίωση, την ενίσχυση και τελικά την έκρηξη της σουνιτικής «Τζιχάντ».

Σε αυτό το «γόνιμο» οικονομικά, πολιτικά και εθνο-θρησκευτικά για τις ακροδεξιές απόψεις έδαφος η διάδοχος του Ζαν Μαρί Λεπέν και η ανιψιά της, η Μαρίν και η Μαριόν, κατάφεραν να εδραιώσουν την πολιτική και κοινωνική παρουσία της γαλλικής εκδοχής του νεοφασισμού στη Γαλλία.

Το «Εθνικό Μέτωπο» είναι πλέον και εκλογικά χαρτογραφημένο η πρώτη πολιτική δύναμη στη Γαλλία. Υπό τις παρούσες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες είναι πολύ πιθανή μία περαιτέρω ενίσχυση της εκλογικής δύναμης της γαλλικής Ακροδεξιάς στις επόμενες εθνικές εκλογές. Η Τρομοκρατία και η άμεση συνέπεια αυτής, η Ισλαμοφοβία, σε συνδυασμό με την ανεργία και την οικονομική δυσανεξία διαμορφώνουν συνθήκες επέκτασης της πολιτικής επιρροής, όταν μάλιστα και παρά τα πρόσφατα αιματηρά γεγονότα στο Παρίσι, οι νέοι ψηφοφόροι αντιδρούν μέσω Διαδικτύου και όχι μέσω της κάλπης. Η Γαλλία πληρώνει στο ακέραιο την απο-πολιτικοποίηση του πολιτικού της βίου με πρώτο θύμα την κεντροαριστερά. Το δεύτερο θύμα είναι η ίδια η «Republique» ως συλλογικό συμβόλαιο πολιτικής συμπεριφοράς της Γαλλικής Δημοκρατίας από το Front Populaire του ’36 έως και σήμερα. Η κεντροδεξιά του Νικολά Σαρκοζί μοιάζει ανήμπορη να διαδραματίσει το ρόλο του «αναχώματος» έναντι της ακροδεξιάς πλημμυρίδας. Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ρέντσι έχει απόλυτο δίκιο. «Αργά ή γρήγορα ο λαϊκισμός θα καταφέρει να επικρατήσει σε κάποιες εθνικές εκλογές» είπε. Η Πολωνία και η Ουγγαρία διαθέτουν υπερδεξιές έως ακροδεξιές κυβερνήσεις. Τα ακροδεξιά κόμματα στη Βόρεια Ευρώπη παρατάσσονται στην πρώτη τριάδα των πολιτικών δυνάμεων των χωρών τους. Η παρατεταμένη οικονομική δυσπραγία, η αδυναμία της Ευρωπαϊκής Τράπεζας να «καθοδηγήσει» αποτελεσματικά την ανάπτυξη και βεβαίως η «Τζιχάντ» που αυγατίζει ακόμη και μέσα από το ίδιο το αιματοκύλισμά της αποτελούν τα βασικά στοιχεία πάνω στα οποία η Μαρίν Λεπέν και οι συνοδοιπόροι της στην Ευρώπη θα διαδραματίσουν κατά την επόμενη περίοδο βασικό ρόλο πρωταγωνιστή ή συν-πρωταγωνιστή στα πολιτικά πράγματα.

Προφανώς οι διανοούμενοι και οι αναλυτές που ήδη έχουν προειδοποιήσει θα λοιδορηθούν κυρίως από δήθεν αριστερούς φορείς ως κομιστές σεναρίων συνωμοσίας.

Η εικόνα της ηλικιωμένης Γαλλίδας η οποία ξεσπά σε λυγμούς μπροστά από την αφίσα του Σοσιαλιστικού Κόμματος μετά την αναγγελία των εκλογικών αποτελεσμάτων της προηγούμενης Κυριακής προφανώς και εκφράζει μία γενιά Γάλλων πολιτών που μεγάλωσαν με τον Μπόρις Βιάν και το «Νέο Κύμα», για να ενηλικιωθούν μέσα από τον Μάη του ’68, πιστεύοντας λίγο αργότερα στο θρίαμβο της γαλλικής Αριστεράς του 1981 με τη νίκη του Μιτεράν.

Η απελπισία αυτής της γυναίκας αντανακλά την πολιτική απόγνωση μίας κοινωνίας που εξερχόμενη από το επονείδιστο ναζιστικό Βισύ το 1945 και τη δοκιμασία της δημοκρατίας με την πτώση της Αποικιοκρατίας (Ινδοκίνα - Αλγερία - Μαρόκο) το 1960, βλέπει τη «Republique» να απειλείται από τις ιδέες που θεωρητικά ηττήθηκαν στα πολεμικά πεδία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αν κανείς εφησυχάζει θεωρώντας πως το Παρίσι και η Μασσαλία είναι πολύ μακριά από το μικρό οικόπεδό μας πλανάται πλάνην οικτράν. Αλλά, κακά τα ψέματα. Έχουμε προϊστορία στη συλλογική πλάνη. Ενδεχομένως να την έχουμε εφεύρει κιόλας.