«Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε την κήρυξη 24ωρης απεργίας από τις 06.00 το πρωί της Πέμπτης, 29 Νοεμβρίου έως τις 06.00 το πρωί της Παρασκευής, 30 Νοεμβρίου 2012 για όλους τους δημοσιογράφους, οι οποίοι εργάζονται στον δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό ‘ΑΘΗΝΑ 9,84’».
Μια τέτοια περίπου ανακοίνωση άκουγαν οι ακροατές του 9,84 από τις 21 του μήνα, που ξεκίνησε η απεργία, μέχρι σήμερα, 30 Νοεμβρίου που σταμάτησε. Ο σταθμός δε λειτουργούσε, οι εκπομπές του είχαν ανασταλεί, στη θέση τους μεταδιδόταν πολλή μουσική.
Τώρα που η απεργία τελείωσε, είναι ευκαιρία να μελετήσουμε το γεγονός πιο ψύχραιμα. Αιτία της υπήρξε -σε αδρές γραμμές- η εξής αλληλουχία γεγονότων. Ο σταθμός σε δελτίο ειδήσεων είχε πρώτη είδηση την απεργία της ΕΣΗΕΑ της 17ης Οκτωβρίου, την οποία χαρακτήριζε προσπάθεια φίμωσης του 9,84 (και ήταν, γιατί εμποδίστηκε αναίτια η μετάδοση του «Αφιερώματος κατά της φτώχειας»). Η δημοσιογράφος κ. Λαμπρινή Θωμά, στην εκπομπή της, επέκρινε το δελτίο ειδήσεων του σταθμού, υπερασπιζόμενη την απεργία της ΕΣΗΕΑ. Ακολούθησε διένεξη τής κ. Θωμά με το διευθυντή κ. Τάκη Καμπύλη, της προτάθηκε μια άλλη θέση, εκείνη διαφώνησε, απολύθηκε, προσέφυγε στην ΕΣΗΕΑ και η ΕΣΗΕΑ κήρυξε την επαναλαμβανόμενη απεργία, με αίτημα την επαναπρόσληψη της κ. Θωμά και την άρση της «λογοκρισίας» που της ασκήθηκε.
Η ουσία της διαφωνίας ήταν, κατά τη γνώμη μου, η εξής: η ΕΣΗΕΑ (και μαζί όλες οι «συνεργαζόμενες ενώσεις στο χώρο του τύπου», 11 τον αριθμό) σαν καλή συντεχνία που είναι, δεν ανέχεται άλλη φωνή, όταν η ίδια, ή άλλο «αδελφό σωματείο», κηρύσσει απεργία. Πριν λίγον καιρό, η ΕΣΗΕΑ είχε αποφασίσει την προσωρινή διαγραφή του δημοσιογράφου κ. Πάσχου Μανδραβέλη, που είχε επικρίνει μία από τις πολλές απεργίες της ΕΡΤ! Τώρα η ΕΣΗΕΑ, με αφορμή την κ. Θωμά, έκλεισε τον 9,84. Σύσσωμος ο 9,84 τιμωρήθηκε και λογοκρίθηκε συνεπώς σε όλο του το πρόγραμμα, 24 ώρες το 24άωρο, 7 μέρες τη βδομάδα, επειδή το δελτίο του κατάγγειλε, τότε, την απεργία της ΕΣΗΕΑ. Αυτή είναι η αληθινή λογοκρισία.
Και πάλι κατά την προσωπική μου γνώμη, αμφιβάλλω αν η κ. Θωμά, έμπειρη δημοσιογράφος, δεν ήξερε τι θα συμβεί, από τη στιγμή που πήγαινε κόντρα στο σταθμό όπου εργάζεται. Δεν υπάρχει κανένα ΜΜΕ, που ο δημοσιογράφος να πάει κόντρα στην πολιτική του γραμμή (του ΜΜΕ) δημόσια, και να μένει στη θέση του. Κανένα. Αυτό το ξέρουν και οι πέτρες. Ποια «λογοκρισία», λοιπόν; Και είναι ξεκάρφωτη η κοινοβουλευτική ερώτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Βούτση, που ζητάει από τον υπουργό Τύπου να επέμβει υπέρ της κ. Θωμά και να τιμωρήσει τον κ. Καμπύλη. Ο υπουργός Τύπου! Μα δεν είμαστε στη Σοβιετική Ένωση, κ. Βούτση.
Στον 9,84, επί Καμίνη και Καμπύλη, έχει ξεκινήσει από καιρό και προχωρεί μια ανανεωτική προσπάθεια, μια εκ βάθρων αλλαγή, που περιλαμβάνει όχι μόνο νέο πρόγραμμα, αλλά και πολύ οικονομικό νοικοκύρεμα. Πολλοί αόρατοι και/ή χρυσοπληρωμένοι δημοσιογράφοι μικρής ή μηδενικής προσφοράς έχουν απολυθεί (π.χ.), νέοι έχουν προσληφθεί με αποδοχές ανάλογες προς τις συνθήκες. Ενάντια σ΄ αυτή την προσπάθεια στράφηκε η απεργία της ΕΣΗΕΑ, που δεν τόλμησε να κάνει κάτι ανάλογο π.χ. στον 902, όταν οι απολύσεις πηγαίνανε σύννεφο, ή στο «Κόκκινο», που εργαζόμενοι πληρώνονταν -για να το πω κομψά- κάπως αραιά. Κοινώς, οι άνθρωποι της ΕΣΗΕΑ κηρύσσουν απεργίες όπου τους παίρνει.
Η συγκεκριμένη απόλυση είναι μια ιδιωτική διαφορά, για τη λύση της οποίας αρμόδια είναι τ΄ αστικά δικαστήρια. Δεν έχει καμιά δουλειά η ΕΣΗΕΑ να κηρύσσει απεργία σ΄ ένα σταθμό «για όλους τους δημοσιογράφους», όπως λέει η ανακοίνωσή της. Σάμπως ρωτήθηκαν τα μέλη της ΕΣΗΕΑ στο σταθμό; Πέρα απ΄αυτό, στο σταθμό εργάζονται και μέλη και μη μέλη της ΕΣΗΕΑ. Μη μέλος είναι κι εγώ, που είμαι λίγους μήνες εκεί ως αυτοαπασχολούμενος μπλοκάκιας, χωρίς υπαλληλική σχέση.
Εγώ λοιπόν προσωπικά, ήθελα το περασμένο Σαββατοκύριακο να κάνω την εκπομπή μου, αλλά μού απαγορεύτηκε. Μου επιβλήθηκε, με τη βία, απεργία με την οποία ήμουνα εντελώς αντίθετος. Υποχρεώθηκα λοιπόν στη μη εργασία, οπότε: ή θα πρέπει να μειωθεί η αμοιβή μου κατά το ποσοστό της μη εργασίας μου, ή, όταν πληρωθώ για το Νοέμβρη, να πάρω το σύνολο της αμοιβής μου, ενώ δε θα το έχω δουλέψει. Και τα δύο άδικα. Για να το πω μαρξιστικά: έχω διαφορετικά ταξικά συμφέροντα από τους συνδικαλιστές και συνδικαλισμένους στην ΕΣΗΕΑ. Δηλαδή, έχω μάθει να κυνηγάω το μεροκάματο μ όν ο ς μ ο υ και να πληρώνομαι για όσο δουλεύω, ούτε παραπάνω, ούτε λιγότερο. Και θεωρώ ότι το δικαίωμα της εργασίας είναι εξίσου προστατευτέο με το δικαίωμα της απεργίας.
Η ΕΣΗΕΑ βέβαια δεν σκέφτεται έτσι. Ιδού ένα παράδειγμα μηνύματος που τιτλοφορείται «Η ΕΣΗΕΑ καλεί τους διευθυντές ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών να μην έχουν αντισυνδικαλιστική συμπεριφορά». Λέει: «Πληροφορηθήκαμε ότι σε ορισμένα ΜΜΕ απειλείται να εφαρμοστεί ή ήδη έχετε εφαρμόσει περικοπή αποδοχών, όσων εργαζομένων συμμετέχουν σε στάσεις εργασίας και γενικότερα σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Ταυτόχρονα, δηλώνεται από διευθυντικά στελέχη ότι εξαιρούνται της περικοπής, όσοι ενημερώσουν εγγράφως, ότι δεν συμμετέχουν στις στάσεις ή στις απεργιακές κινητοποιήσεις…». Ίσως η ΕΣΗΕΑ θεωρεί λογικό όσοι απεργούν να πληρώνονται για τη μη εργασία τους. (Στην παραπάνω ηλεκτρονική διεύθυνση θα βρείτε και άλλες ανακοινώσεις, και θα δείτε τι σημαίνει «αγέρωχο συνδικαλιστικό ύφος»).
Τώρα η απεργία σταμάτησε. Αλλά και πάλι η ΕΣΗΕΑ κουνάει το δάχτυλο και απειλεί. Η μετα-απεργιακή της, σημερινή ανακοίνωση, καταλήγει ως εξής: «Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ επισημαίνει ότι η τήρηση του Κώδικα Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας είναι υποχρέωση και καθήκον του δημοσιογράφου. Ως εκ τούτου εξακολουθεί να θεωρεί ότι η συμπεριφορά του Γενικού Διευθυντή του Ρ/Σ "ΑΘΗΝΑ 9,84" Τάκη Καμπύλη παραβιάζει τα όσα ο Κώδικας Δεοντολογίας ορίζει».
Η ΕΣΗΕΑ, οι αποφάσεις της, οι ετσιθελικές απεργίες της, ο Κώδικας - φετίχ που επικαλείται (φετίχ σε ό,τι αφορά τον εαυτό της, γιατί τα γενικά δεοντολογικά μια χαρά είναι), τα πειθαρχικά της (αξίζει να διαβάσετε στη σελίδα της τα σχετικά πρακτικά των διαφόρων σχετικών ιεροδικείων) κλπ αποτελούν αραχνιασμένες δομές παρωχημένων εποχών. Εμένα -και ίσως και άλλους- δεν μας εκφράζουν. Γι΄ αυτό και δεν πρόκειται να υποστείλουμε την κριτική μας ενάντια στο συντεχνιακό αυτό απομεινάρι. Όσοι δεν είμαστε μέλη της ΕΣΗΕΑ δεν τη φοβόμαστε, γιατί δεν έχουμε κανένα προνόμιο να διατηρήσουμε, δεν έχουμε τίποτα να μας στερήσει, δεν έχουμε τίποτα το κοινό μ΄ αυτήν. Το μόνο που ζητάμε είναι να δουλεύουμε, δικαιολογώντας τα όσα χρήματα παίρνουμε. Και κάποια στιγμή, αυτού του είδους το φιλότιμο θα νικήσει ακόμα και τη βία.
18°
