Εμπειρικά, αν και αναρμόδιος να μιλήσω για ένα τόσο σοβαρό ανθρωπολογικό θέμα, έχω παρατηρήσει κάποια λίγα πράγματα, τα οποία λόγω του χρόνου που μου παρέχει μια αιφνίδια ασθένεια που με κρατά σήμερα στο σπίτι, θα ήθελα να καταγράψω και να μοιραστώ με τους φίλους μου.
Ποτέ ένα άνδρας δεν θα γίνει αποδεκτός από μία και μόνη γυναίκα (είναι σαν το σοσιαλισμό που ποτέ δεν μπορεί να πετύχει σε μία μόνη χώρα).
Οι γυναίκες, αν και υπερασπίζονται τη μονογαμικότητα πολύ περισσότερο από τους άνδρες, έχουν αναπτύξει ένα δικό τους συλλογικό κώδικα αποδοχής ή απόρριψης των ανδρών. Ο κώδικας αυτός λειτουργεί σε κοινότητες που οργανώνονται σε κάθε είδους γυναικείες δικτυώσεις. Οι φιλενάδες στη γειτονιά, οι συνάδελφοι στην εργασία, οι φίλες στα social media και ούτω καθ’ εξής.
Αν ένας άντρας γίνει «αποδεκτός» από μία γυναικεία κοινότητα, αποκτά άτυπα πλεονεκτήματα που πολλές φορές και ο ίδιος αδυνατεί να τα αντιληφθεί. Το σημαντικότερο είναι ότι οι γυναίκες της κοινότητας του στέλνουν θετική ενέργεια, τον προστατεύουν, τον υπερασπίζονται με ένα τρόπο άδηλο, μοναδικό και απίστευτα αποτελεσματικό. Σα να υπάρχει ένα αόρατο χέρι προστασίας από πάνω του.
Αποδοχή δεν σημαίνει απαραίτητα ότι οι γυναίκες αυτές «έχουν» τον άνδρα. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι.
Η αποδοχή δεν ισχύει δια παντός. Επανεξετάζεται. Η σχέση δεν είναι στατική είναι δυναμική.
Οι «αγαπημένοι» των γυναικών, ποτέ δεν θα μάθουν όλη την αλήθεια. Ποτέ δεν θα μάθουν ακριβώς τους κώδικες αποδοχής. Ίσως για να μη μπορούν να τους χρησιμοποιούν, για να τις εξαπατούν.
Αν οι γυναίκες αντιληφθούν ότι οι «αγαπημένοι» τους αισθάνονται την ενέργεια που τους στέλνουν, το εκτιμούν. Θεωρούν ότι έτσι επιβεβαιώνεται η αρχική εκτίμηση της κοινότητας τους ότι ο συγκεκριμένος αξίζει τον κόπο.
Νομίζω ότι πίσω από αυτή την παρατήρηση, κρύβεται μια ουσιαστική διαφορά μεταξύ των ανδρών και των γυναικών: οι άνδρες είναι κατά βάση ανταγωνιστικοί, ενώ οι γυναίκες είναι κατά βάση συνεργατικές.
Είναι γι αυτό που θεωρώ ότι στις σημερινές συνθήκες της κρίσης, η κυριαρχία των ανδρών στην πολιτική, είναι ένδειξη της κυριαρχίας της ατομικότητας και του ανταγωνισμού. Δυστυχώς δεν φαίνεται ότι θέλουμε να ξεπεράσουμε συνεργατικά την κρίση, αν ήταν έτσι θα είχαμε φροντίσει να στείλουμε περισσότερες γυναίκες στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.
Ίσως κάποιος να πει ότι λόγω της ασθένειας που με κρατά στο σπίτι, δικαιούμαι να λέω διάφορες βλακείες ☺. Μπορεί. Αλλά θα ήθελα να θυμίσω σε αυτόν, ότι τις τύχες μας τις κρατάνε στα χέρια τους δυο γυναίκες, που τόσο πολύ μισούμε και αγαπάμε κατά περιόδους, ανάλογα με τις δηλώσεις τους και τις αποφάσεις τους: η Μέρκελ και η Λαγκάρντ.
Κλείνω αυτό το μικρό «ανθρωπολογικό» σημείωμα, το οποίο δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν έχει κάποια βάση σοβαρότητας ή είναι εντελώς γελοίο, με μία τελική διαισθητική παρατήρηση. Ο Juncker, ο οποίος ήταν πάντοτε οπαδός της Ευρωπαϊκής ιδέας και ένας καλός φίλος της Ελλάδας, είναι σίγουρα ένας αγαπημένος των γυναικών.
Αυτό που στη δημόσια διοίκηση θα έπρεπε να είναι μία υποπαράγραφος καθηκοντολογίου, καταλήγει τηλεοπτικό σοσιαλ-μιντιακό ρεπορτάζ περιθωριακών προφίλ και site
Αν για το υβριστικό μέρος του συνθήματος για την Τουρκία υπήρξε κάποιου είδους αντιπαράθεση, για το κομμάτι που αφορούσε στο Κυπριακό ζήτημα δεν προβλημάτισε σχεδόν καθόλου τον δημόσιο διάλογο
16°
