Nα μην τεθεί η Χρυσή Αυγή εκτός νόμου

Διάβασα πρόσφατα στο in.gr ένα ρεπορτάζ με τίτλο «Ανοίγει η πολιτική συζήτηση για τον τρόπο αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής». Ο συντάκτης του κειμένου παρέθετε πληροφορίες για τις σκέψεις που υπάρχουν μεταξύ εκπροσώπων του πολιτικού κόσμου ώστε να τεθεί η Χρυσή Αυγή εκτός νόμου. Γνωστές πολιτικές προσωπικότητες φαίνεται πως συνηγορούν υπέρ αυτής της άποψης: «ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ άφησε να εννοηθεί ότι θα αναλάβει πρωτοβουλίες για να τεθεί ενδεχομένως και εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή».

Το ζήτημα της ποινικοποίησης των ναζιστικών-φασιστικών-ακροδεξιών συμβόλων και κομμάτων είναι κλασσικό πια. Αλλού η συζήτηση έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό, είτε γιατί κάποιες χώρες ήταν παλιότερα στο κέντρο του προβλήματος (Γερμανία, Αυστρία), είτε επειδή είχε αναπτυχθεί σε άλλες περιπτώσεις μια έντονη θεωρητική συζήτηση για ζητήματα όπως είναι η άρνηση του Ολοκαυτώματος. Η συζήτηση ξεκινά τώρα και στην Ελλάδα, εξαιτίας της ανόδου της Χρυσής Αυγής.

Εντάξει, ξέρω ότι στον πυρήνα του ζητήματος βρίσκονται θέματα αρχής, που κυρίως ξεκινάνε από το μείζον θέμα της ελευθερίας του λόγου. Πάνω-κάτω όλοι ξέρουμε σε ποιο επιχείρημα στηρίζεται αυτή η λογική: ‘η δημοκρατία αυτο-αναιρείται αν χρησιμοποιήσει αντι-δημοκρατικά και κατασταλτικά μέτρα και με αυτόν τον τρόπο χάνει το παιχνίδι’. Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά αντεπιχειρήματα εδώ, όπως εκείνο που διάβασα κάπου, ότι δηλαδή «δεν μπορούμε να επιτρέψουμε την κραυγή ‘φωτιά’ σε ένα δωμάτιο που καίγεται, γιατί αυτό θα δημιουργούσε πανικό». Δεν είναι όλες οι απαγορεύσεις ασύμβατες με το δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης. Εξάλλου, η δημοκρατία δεν είναι μόνο ένα πολιτικό σύστημα με κάποιες φιλοσοφικές βάσεις, είναι και μια ιδεολογία που οφείλει να μάχεται για την ύπαρξή της, όσο κυνικό κι αν ακούγεται σε κάποιους.

Όμως, στην ουσία δε θέλω να μιλήσω για θέματα αρχής, αλλά για θέματα τακτικής. Σε αυτή τη βάση λοιπόν, δε θα διαφωνούσα αρχικά με μια απαγόρευση της Χρυσής Αυγής. Αλλά πότε; Τώρα που έχει φτάσει στο 10% ; Χαζό. Το μόνο που θα επιτευχθεί μέσω μιας τέτοιας πράξης είναι η ηρωοποίησή τους. Εάν πρόκειται για ζήτημα τακτικής θα έπρεπε να γίνει όταν ο Μιχαλολιάκος ήταν τουλάχιστον στο 2%, αν πρόκειται για θέμα αρχής θα μπορούσε να έχει γίνει όταν βρισκόταν στο 0%.

Όχι. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να μπορούν να δράσουν νόμιμα και στο μέλλον. Θα πρέπει ασφαλώς να διώκονται κάθε φορά που διαπράττουν μια παράνομη πράξη, αλλά δεν πρέπει να θεωρηθεί η ύπαρξή τους ιδιώνυμο αδίκημα. Ο φασισμός είναι μια ιδεολογία που το βασικότερο χαρακτηριστικό της είναι ο ανορθολογισμός και η έλλειψη του μέτρου. Αυτοί οι άνθρωποι δε γνωρίζουν όρια στις πράξεις τους και έτσι οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή. Πολλοί λένε ότι ο ναζισμός έχασε επειδή δεν ήξερε πότε να σταματήσει: Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, Βέλγιο, Ολλανδία, Γαλλία, Γιουγκοσλαβία, Ελλάδα – βάστα, πρέπει να επιτεθείς και στην ΕΣΣΔ δηλαδή; Με τον ίδιο τρόπο ενεργούν και οι εγχώριοι φυρερίσκοι.

Έπαρση χωρίς σταματημό. Είναι πολύ σωστή η φράση που λέει ότι «στην αρχή ο φασισμός κυνηγάει τους ‘άλλους’, μετά όλους». Κοιτάξτε τον Κασιδιάρη και τους φίλους του. Στην αρχή κυνηγούσαν μετανάστες, μετά παιδιά μεταναστών, ύστερα τουρίστες, ομοφυλόφιλους, καλλιτέχνες, ηθοποιούς στα θέατρα και νηπιαγωγούς. Ύστερα ήρθε η στιγμή των παπάδων: απειλές δέχτηκε ο μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος για τις αντιρατσιστικές του ιδέες, ενώ από τα πυρά των χρυσαυγιτών δε γλύτωσε ούτε ο αρχιεπίσκοπος. Αυτό ίσως να κάνει πολλούς θρησκευόμενους συμπολίτες μας που έλκονται από τα αντι-νεωτερικά κελευσματα της Χρυσής Αυγής, να το ξανασκεφτούν. Το τελευταίο κρούσμα ήταν η σκληρή φραστική επίθεση του Κασιδιάρη εναντίον αστυνομικών στην Κρήτη τους οποίους απείλησε με νεκρούς, μετά ότι θα τους μηνύσει και τελικά ότι θα τους γα…σει κι από πάνω. Μετά από αυτό μπορεί να το ξανασκεφτούν και τα όργανα της τάξης, ύστερα από το ανατριχιαστικό ποσοστό του 50% που έδωσαν στο ακροδεξιό κόμμα κατά τις προηγούμενες εκλογές. Ήδη, η Ένωση Αστυνομικών Υπάλληλων Αττικής τόνισε σε ανακοίνωσή της πως «αφού οι συγκεκριμένοι βουλευτές δεν μας σέβονται ως οφείλουν, τότε και εμείς ξεκάθαρα δηλώνουμε ότι δεν σεβόμαστε αυτούς». Είναι μια αλλαγή, μετά από την εικόνα του πειθήνιου αστυνομικού που είδαμε να δέχεται τις βρισιές αδιαμαρτύρητα.

Ας ξανασκεφτούν την απαγόρευση όσοι την επιθυμούν. Είναι λογικό να θέλουμε να εξαφανίσουμε από προσώπου γης αυτό το μίασμα. Είναι μια κίνηση αντανακλαστική, μετά από όλα όσα συνέβησαν πριν από μόλις 70 χρόνια. Τις προάλλες μιλούσα με ένα φίλο σε κάποιο μπαρ για τη Χρυσή Αυγή και το φασιστικό φαινόμενο γενικά και ο φίλος παρατήρησε ότι χαμήλωνα τη φωνή μου κάθε φορά που ανέφερα τη λέξη ‘φασισμός’, έστω και αν ήταν για θεωρητικούς λόγους. Δεν ήταν μόνο ο φόβος μήπως με περάσουν για υποστηρικτή της ακροδεξιάς από τα διπλανά τραπέζια. Ήταν μάλλον μια ασυνείδητη αίσθηση ότι μιλάω για κάτι ανίερο. Οι ανθρώπινες κοινωνίες, όταν κάτι τους προκαλεί μεγάλο κακό, όπως η αιμομιξία, το δαιμονοποιούν και το περνάνε στη σφαίρα της θρησκευτικότητας και του μη-ιερού. Η Αποκάλυψη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του φασιστικού φαινομένου προκαλεί μια παρόμοια αίσθηση, σε όσους μπήκαν στον κόπο να μάθουν τι έγινε τότε ή το έμαθαν από τους μεγαλύτερους.

Μια αίσθηση κατανοητή, αλλά λανθασμένη. Η προσπάθεια ‘εξαφάνισης’ της Χρυσής Αυγής και ο εξοβελισμός της στο νομικό περιθώριο είναι λάθος στην παρούσα συγκυρία. Ας αφεθούν να δείξουν ποιοι πραγματικά είναι. Και αν και έτσι δεν καταλάβουμε με τι έχουμε να κάνουμε ανεβάζοντας το 10% στο 20 ή στο 30%, είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτό που περνάμε τώρα με την πείνα, τα μνημόνια και τη διαφθορά, θα μας φαίνεται τότε ως ταξίδι στη μαγευτική Χονολουλού.