Στην αρχή νόμιζα πως ήταν οι κλασικοί απατεώνες (με την πολιτική έννοια του όρου, καθώς για να γίνεις απατεώνας με τη νομική χρειάζονται και κάποιες ικανότητες). Οι συνήθεις κυβερνήτες της χώρας που υπόσχονται πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν, καταφέρνουν να πείσουν τους πιο αφελείς και τους πιο υστερόβουλους συμπολίτες μας και μετά κάνουν την κωλοτούμπα τους τόσο αργά ώστε όταν την ολοκληρώσουν κανείς να μη θυμάται τι ακριβώς είχαν υποσχεθεί.
Η μόνη ρεαλιστική πρόταση για τη Φρουτοπία, μάλλον
Οι 7 μήνες διακυβέρνησης και η προκήρυξη του δημοψηφίσματος με έκαναν να σκεφτώ πως μπορεί να έχουμε να κάνουμε με επικίνδυνους ιδεοληπτικούς αρπακολατζήδες, αλλά η κατάθεση του 3ου μνημονίου, του αριστερότερου, με επανέφερε στην αρχική διαπίστωση. Μόνο που πια η απάτη έμοιαζε τόσο μεγάλη που έκανε τις κυβερνήσεις της πρώτης 8ετίας του ΠΑΣΟΚ να μοιάζουν ειλικρινείς και έντιμες. Όλα αυτά μέχρι πρόσφατα.
Το πραγματικό δίλημμα τελικά ήταν το «θεότρελος» ή «απατεώνας»
Τις τελευταίες εβδομάδες, η εκδοχή των αδίστακτων απατεώνων που θα ήταν ικανοί να διαγράψουν και τις τρεις γενιές της οικογένειας Παπανδρέου από τη Λέσχη της Απάτης δεν μου είναι πια αρκετή. Προφανώς έχουμε να κάνουμε και με αδίστακτους και με απατεώνες, αλλά φοβάμαι πως αυτές οι δύο λέξεις δεν αρκούν πια για να περιγράψουν τον Αλέξη τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Κι ακόμα κι αν προσθέσουμε άλλες λέξεις, όπως τη λέξη «ανίκανοι» ή τη λέξη «σκιτζήδες» ή τη λέξη «τρόμπες» και πάλι η περιγραφή δεν μοιάζει να είναι ολοκληρωμένη.
Η καλύτερη, μέχρι τώρα, προσπάθεια για ένα βαλκανικό ριμέικ του SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα
Όσο αδίστακτος, όσο απατεώνας, όσο ανίκανος κι αν είσαι, δεν αυτοπαρωδείσαι με τη συχνότητα που το κάνουν τα στελέχη της κυβέρνησης και ο πρωθυπουργός. Δεν φέρεσαι σαν ήρωας ενός σατιρικού έργου που προσπαθεί να περιγράψει, με πρωτοφανή υπερβολή, τη γελοιότητα της εξουσίας. Και σίγουρα δεν διακινδυνεύεις να δημιουργήσεις ένα σοβαρό διπλωματικό επεισόδιο τουιτάροντας μπούρδες που δεν συγκινούν ούτε τον πιο ανόητο χρυσαυγίτη για να τις σβήσεις μετά, αλλά μόνο από το λογαριασμό που έχεις για να γράφεις κάτι που μοιάζει με αγγλικά, την ίδια στιγμή που διαρρέεις ότι η ανάρτηση ήταν λάθος, αλλά η ανάρτηση εξακολουθεί να κοσμεί το λογαριασμό που έχεις για να γράφεις κάτι που μοιάζει με ελληνικά. Για να τα κάνεις όλα αυτά κάτι άλλο συμβαίνει και νομίζω πως ήρθε αυτή η τρομακτική στιγμή. Η στιγμή που αρχίζω να σκέφτομαι πως υπάρχει μια κάποια πιθανότητα οι άνθρωποι που κυβερνούν τη χώρα στην οποία κατοικώ να μην είναι απλώς απατεώνες αλλά και κανονικοί τρελοί. Να είναι παρανοϊκοί, να είναι θεοπάλαβοι, να έχουν λαλήσει, να είναι του γιατρού, να χρωστάνε της Μιχαλούς κ.ο.κ.
Παγκοσμοιοποίηση, Ίντερνετ, το Χάραγμα του Θηρίου... Καλά που υπάρχει και η αντικαπιταλιστική-επαναστατική σχολή Χιλλ, μπας και βρουν τα παιδιά τους το κλεμμένο μέλλον τους.
Καταλαβαίνω πως σε κάποιους –νομίζω πως όσο περνούν οι μέρες σε όλο και λιγότερους– αυτή η εκδοχή φαίνεται κάπως υπερβολική. Σας καταλαβαίνω. Και εγώ δεν θέλω να την πιστέψω. Δεν είναι και πολύ ευχάριστο να φοβάσαι πως όχι απλώς ένας πρωθυπουργός αλλά μια ολόκληρη κυβέρνηση θα ήταν πιο ταιριαστοί πλάι σε κάποιον που μιλάει σε μια πατάτα παρά στα υπουργικά έδρανα. Από την άλλη, μπορεί το να μιλάς σε μια πατάτα να είναι πολύ πιο λογικό από όλα όσα ακούγονται από τα συγκεκριμένα έδρανα και μπράβο τους.
Ένα κόμμα, μία κυβέρνηση, μία διάγνωση: κλασικές περιπτώσεις φροϊδικού ολισθήματος. Και οι δύο συμμετέχουν σε καρναβάλι ενώ φαντασιώνονται πως είναι βεδουίνοι.
