Απαιτεί ο Τσίπρας τη συναίνεση και τη συνεργασία της αντιπολίτευσης για να ψηφιστούν τα μέτρα του ασφαλιστικού. Και καταγγέλλει, με απόλυτη φυσικότητα, αυτούς που τους έκανε τη ζωή μαρτύριο όταν ο ίδιος ήταν αντιπολίτευση και είχε παρόμοιες επιλογές. Τότε δεν τους χαρίστηκε: ούτε μία λιγότερη διαδήλωση ούτε ένας λιγότερος προπηλακισμός ούτε οι λεκτικές υπερβολές και φυσικά οι υποκινούμενες από τον ΣΥΡΙΖΑ απεργίες.
Και αυτό πάλι τι είναι; Συγκεντρώνεις τους αρχηγούς για να ζητήσεις συνεννόηση (αυτό που εσύ δεν θα έκανες), ως πολιτικό τακτικισμό και μεθοδευμένο ελιγμό, έχοντας ως ακροατήριο ποιους; Τον κόσμο της αριστεράς ή όσους την ψήφισαν, που παρακολουθεί τη ΝΔ να αρνείται και θα πρέπει να αγανακτήσει γιατί: ορίστε, οι κακοί δεξιοί δεν ακολουθούν τα δεξιά μέτρα του μνημονίου.
Αν ο Τσίπρας δεν είναι σχιζοφρενής και είναι νορμάλ τύπος, τότε γνωρίζει τέλεια να κινείται σε αυτό το σχιζοφρενικό παιχνίδι της πολιτικής στη χώρα μας, όπου
οι δεξιοί πολιτεύονται προσπαθώντας διαρκώς να αποδείξουν ότι είναι αριστεροί και τρέμουν το πολιτικό κόστος.
Το σίγουρο είναι πως διαθέτει θρασύτητα σε υπερβολικό βαθμό για να αναζητά εύκολα κορόιδα, ώστε να εκρήγνυται (και σωστά) ο Θεοδωράκης που του ζητούν να στηρίξει μία κυβέρνηση στην οποία του αρνήθηκαν ή δεν του πρότειναν τη συμμετοχή (σε ένα ενδιαφέρον με υποσχόμενα οφέλη πάντρεμα σοσιαλδημοκρατίας και αριστεράς), άνευ αντικρίσματος και αξιοπιστίας.
Η ΝΔ, αποχαυνωμένη στα δικά της τέλματα, δικαιούται να λύσει πρώτα το πρόβλημα του λογισμικού των κομπιούτερ, των εφορευτικών επιτροπών και αν έφταιγε ο Παπαμιμίκος, για να καταφέρει επιτέλους να κάνει εσωκομματικές εκλογές και μετά να ασχοληθεί με την πολιτική της χώρας.
Ο Λεβέντης δικαιολογείται να είναι αδαής, γραφικός και να ξεμπροστιάζει τους άλλους, αν και αυτά τα χαρακτηριστικά δεν νομίζω να αποτελέσουν τροχοπέδη σε ενδεχόμενη χρησιμοποίησή του ως δεκανίκι της Συριζοανέλ κυβέρνησης.
Ο πιο απενοχοποιημένος από όλους είναι ο Στουρνάρας, που ίσως και λόγω του θεσμικού του ρόλου είναι πιο πρακτικός και διακηρύσσει: «Βρείτε τα, να περάσουν τα μέτρα, να φύγει μπροστά η οικονομία».
Και η προοπτική της οικονομίας βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα, καθώς στροβιλίζονται γύρω της ο φόβος του πολιτικού κόστους, τα μικροκομματικά συμφέροντα και οι συμπλεγματικές συμπεριφορές.
Θα πορευτούμε, δεν γίνεται αλλιώς. Η γκρίνια δεν έχει ουσία, αφού αυτά τα πολιτικά κόμματα έχουμε για να μας αντιπροσωπεύουν και αυτούς τους πολιτικούς αρχηγούς διαθέτουμε για να ορίζουν τις τύχες μας.
12°
