Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του κάνουν ένα λάθος στρατηγικής σημασίας. Αντί να προχωρήσουν στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων με τους Ευρωπαίους εταίρους και τους πιστωτές και να συμπληρώσουν τα δύσκολα μέτρα με δημιουργικές πρωτοβουλίες που θα απελευθερώσουν παραγωγικές δυνάμεις, καταφεύγουν στην τακτική των καθυστερήσεων.
Ελληνική ιδιαιτερότητα
Η κυβερνητική ηγεσία δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη. Και η κυβέρνηση Σαμαρά επέλεξε, μετά την ήττα στις ευρωεκλογές, να καθυστερήσει την εφαρμογή των συμφωνηθέντων και την προγραμματισμένη αξιολόγηση, σε μια αποτυχημένη, όπως αποδείχθηκε, προσπάθεια να κερδίσει πολιτικό χρόνο.
Είχε προηγηθεί όμως μια αρκετά δημιουργική περίοδος δύο ετών στη διάρκεια της οποίας ο κ. Σαμαράς με το επιτελείο του προχώρησαν στην εφαρμογή δύσκολων μέτρων και προετοίμασαν την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας στην ανάπτυξη. Επιπλέον η κυβέρνηση συνασπισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεχόταν μεγάλη πολιτική και εκλογική πίεση από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος διεκδικούσε την κατάργηση του δεύτερου μνημονίου και της λιτότητας...
Η στασιμότητα το τελευταίο εξάμηνο της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν αποτέλεσμα της μεταρρυθμιστικής κόπωσης και της αλλαγής του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων σε βάρος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση Τσίπρα δηλώνει κουρασμένη από τα αποδυτήρια εφόσον δεν έχει να παρουσιάσει μεταρρυθμιστικό έργο, ενώ δεν δέχεται σοβαρή πολιτική πίεση από την αντιπολίτευση. Η ΝΔ διέρχεται σοβαρή κρίση εσωστρέφειας, ενώ το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι ευχαρίστως θα στήριζαν την κυβερνητική προσπάθεια αν ο κ. Τσίπρας επέλεγε ένα κεντροαριστερό άνοιγμα αντί για την αξιοπερίεργη συνεργασία με τον κ. Καμμένο και τον κ. Λεβέντη.
Η αδυναμία της κυβέρνησης Τσίπρα να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα και να προετοιμάσει την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από τη νέα κρίση που προκάλεσαν τα πειράματα της περιόδου Βαρουφάκη, πρέπει να αποδοθεί στην κακή επαγγελματική και πολιτική ποιότητα των περισσότερων ανώτατων κυβερνητικών στελεχών και στα προβλήματα στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ.
Η Ελλάδα άρχισε να εφαρμόζει το μνημόνιο τον Μάιο του 2010 με προοπτική να βγει από αυτό στα τέλη του 2012. Βρισκόμαστε στα τέλη του 2015 και το τρίτο μνημόνιο που έχει την υπογραφή του κ. Τσίπρα προβλέπεται να διαρκέσει μέχρι τον Αύγουστο του 2018. Αν κρίνουμε μάλιστα από το βασανιστικά αργό ρυθμό με τον οποίο κινείται η κυβέρνηση είναι πολύ πιθανό να υπάρξει νέα παράταση της μνημονιακής περιόδου.
Η σκόπιμη καθυστέρηση στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων και στην αντιμετώπιση παλιών προβλημάτων, όπως είναι η αδυναμία χρηματοδότησης του ασφαλιστικού - συνταξιοδοτικού συστήματος χωρίς πρόσθετο δανεισμό, διαλύει την οικονομία και απογοητεύει την κοινωνία.
Οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι, οι Κύπριοι και όλοι όσοι χρειάστηκε να εφαρμόσουν προγράμματα προσαρμογής το έκαναν σε ένα διάστημα 24άρων, 30 ή 36 μηνών. Μόνο εμείς χρειαζόμαστε οκτώ με δέκα χρόνια για να αποφασίσουν οι πολιτικοί μας εάν τελικά είναι σε θέση να διαχειριστούν την οικονομική κρίση που προκάλεσε ο θρίαμβος του κομματικού κράτους και των συντεχνιών σε βάρος τους δημόσιου συμφέροντος και της προοπτικής της οικονομίας.
Δεν υπάρχουν όμως πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις που μπορούν να αντέξουν οκτώ ως δέκα χρόνια περιοριστικής πολιτικής και υπερφορολόγησης. Ούτε υπάρχουν πολλοί πολίτες που είναι απόλυτα συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και μπορούν να σηκώσουν, με την οικογένειά τους, ένα ολοένα βαρύτερο οικονομικό φορτίο για μια ολόκληρη δεκαετία.
Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο προγράμματος οικονομικής προσαρμογής με τόσο μεγάλη διάρκεια. Η σκόπιμη καθυστέρηση της κυβέρνησης Τσίπρα στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων δημιουργεί τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, χωρίς φυσικά να λύνει το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, η δημοτικότητα του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση παρά το γεγονός ότι έχουν επιλέξει τη στασιμότητα στο όνομα της διαχείρισης του πολιτικού κόστους. Τα μνημόνια μετατράπηκαν από θεραπεία σοκ σε περίεργο ελληνικό σίριαλ
