Μάρκαρε τις προάλλες ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, με το εξαιρετικό άρθρο του σχετικά με το ‘Πολυτεχνείο’. Ήταν επεξηγηματικό, διεισδυτικό και ξεκάθαρο. Άργησε βέβαια. Και κυρίως θα μπορούσε να συνδέσει κάπως περισσότερο αυτό τον θεσμικό μύθο με τη σημερινή χρεωκοπία.
Προς αυτή την κατεύθυνση θα κινηθούμε σε αυτό το κείμενο.
Πρώτα από όλα, ας πούμε κάτι που χρόνια τώρα δεν λέγεται. Δεν είναι η γενιά του Πολυτεχνείου, που ευθυνόταν πριν για τα καλά της Μεταπολίτευσης και που τώρα ευθύνεται για τα κακά της. Ηγεσία και λαός, σαράντα χρόνια τώρα, αποτελούνται πρακτικά από όλες τις γενιές που έζησαν και έδρασαν στην επικράτεια. Από κάποιους της γενιάς του ’30, από άλλους της γενιάς του ’40, και μετά ‘50, ’60, ’70, ’80, ’90, ’00. Δηλαδή είμαστε όλοι υπεύθυνοι, ανάλογα με το ράφι μας: όσοι κυβέρνησαν και κυβερνήθηκαν από το 1974 και δώθε. Αλλά και σήμερα, όλοι μας, τριαντάρηδες και πάνω, λαθροβιούμε και αρπαχτολογούμε και κρυβόμαστε πίσω από τη ‘Γενιά του Πολυτεχνείου’. Νισάφι. Να τελειώνει αυτή η στοχοσφηνωμένη αηδία, λοιπόν, περί της κακιάς Πι Τζενεραίησιον…
Πάμε τώρα στο κυρίως πιάτο. Αν για κάτι φταίει το ίδιο το ‘Πολυτεχνείο’, δηλαδή η γενιά που κουβαλάει το εικόνισμα, είναι ότι, όλη η προαναφερθείσα εθνική διαταξική και διηλικιακή λαμογιά, μπόρεσε να το λερώσει. Το ‘Πολυτεχνείο’ ήταν μια μεγάλη ιδέα (‘ψωμί, παιδεία, ελευθερία’), που εξώκειλε και έγινε θρησκευτικός θεσμός. Ένας θεσμός δεινόσαυρος, που καμία σχέση δεν έχει με το ζουμί εκείνης της εξέγερσης και που αυτή η λαμογιά τον ρούφηξε με το καλαμάκι.
Και πώς συνέβη αυτό; Όποιος είχε μάτια και έζησε τα γεγονότα του ‘Πολυτεχνείου’, ξέρει αδιαμφισβήτητα πως αυτά που μαθαίνουν τα παιδάκια στα σχολεία είναι παρόλες. Ότι δηλαδή ήρθε ο Μινώταυρος υπό την μορφή των τανκς και πήγε να φάει τα χιλιάδες παιδιά που αγωνίστηκαν κατά της Χούντας. Την οποία όμως αυτά κατανίκησαν ξεγελώντας τον Μινώταυρο, με τη βοήθεια του αγωνιζόμενου αντιστασιακού λαού μας… Ε, το λοιπόν, δεν υπήρξαν χιλιάδες, παρά λίγες εκατοντάδες. Δεν υπήρξε λαός, παρά μόνο λίγοι νεολαίοι και ελάχιστοι επαναστατημένοι μεγάλοι, οι οποίοι δεν έφταναν για να χτίσουν την ‘κρίσιμη μάζα’ που θα έφτιαχνε δυναμική πτώσης της χούντας…
Άρα, όλη αυτή η Μυθολογία που χτίστηκε, απλώς βόλευε τους σκοπιμοθήρες συγγραφείς της, όπως θα δούμε πιο κάτω. Δεν υπήρχαν παρά ελάχιστες δεκάδες αντιστασιακοί επί Χούντας. Οι υπόλοιποι Έλληνες ήταν κρυμμένοι κάτω από τους καναπέδες στα σαλονάκια τους και παρακολουθούσαν από κει τα επεισόδια του 'Άγνωστου Πολέμου' με τα κατορθώματα του Συνταγματάρχη Βαρτάνη, ή άντε, αγγλικό ποδόσφαιρο… Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.
Σίγουρα, όμως, η αλήθεια δεν έχει καμία σχέση με τα παραμύθια. Όπως αυτό που δονεί τις ψυχές μας κάθε τέτοια εποχή. «Και τότε το λαϊκό κίνημα (ποιος Θανάσης;) συναντήθηκε με το φοιτητικό κίνημα και μπήκαν στην ίδια κοίτη, οπότε το ποτάμι μεγάλωσε και έπνιξε τη Χούντα!!!»… Τέτοια ψέματα εξεμούν τα τωκ σώου εδώ και δεκαετίες, τέτοια έχουν χτίσει και τη συνείδηση των γενεών που ακολούθησαν αναθρεμμένες με τέτοια νάματα ιερά…
Εδώ βέβαια να πούμε ότι ένα χρόνο μετά το Πολυτεχνείο, στον πρώτο μεγάλο εορτασμό, μαζεύτηκαν στους δρόμους εκατομμύρια αγωνιστές, θεμελιώνοντας το μέγα ψεύδος. Αυτό τα εξηγεί όλα. Όλοι οι ένοχοι κρυμμένοι κρυφοχουνταίοι βγήκαν στους δρόμους δηλώνοντας αντιστασιακοί, ζητώντας «Δώστε τη Χούντα στο Λαό!». Και το πρώτο που είχαν στο μυαλό τους ήταν πώς θα εξαργυρώσουν την ηρωική στάση που επέδειξαν μαρτυρικά κατά της χούντας. Η μεγάλη λαμογιά μιας ανταποδοτικότητας χτισμένης πάνω σε ένα θλιβερό ψέμα ξεκίναγε. Από τότε αυτό το ψέμα ουδέποτε κατέπεσε. Η δε λαμογιά βλάστησε και μεγαλούργησε στις επόμενες δεκαετίες.
Αρχικά ως η επερχόμενη ηθική τάξη της αποκατάστασης (70ς) των αντιστασιακών. Μετά (80ς) ως ολοκλήρωση της ηθικής τάξης, με την έννοια ότι διώχνουμε το κακό κράτος της Δεξιάς, βάζοντας στη θέση του ένα καλό κράτος (από ξελιγωμένους αγωνιστές) της Αντιδεξιάς, με τη βοήθεια και της ‘Αριστεράς’. Μετά η νέα τάξη με τους γαλάζιους αγωνιστές, άλλη ξελιγωμάρα και δω, που λίγο πρόκαμε τότε (90-93), αλλά ολοκλήρωσε το έργο επί Κωστάκη. Και μετά η μέχρι πρότινος βασιλεύουσα ολοκλήρωση της δουλειάς από τον Πασοκτζισμό, τον οποίο όχι ο Σημίτης, ούτε και ο Ιησούς Χριστός θα μπορούσε να ανασχέσει. Έτσι, καβάλα στο μύθο των Ελλήνων αντιστασιακών, φτάσαμε στη χρεωκοπία.
Αυτός ο (Ανδρεϊκός) Πασοκτζισμός, ως το κυρίαρχο πολιτικό φαινόμενο του τσιφτετελληνικού Λαϊκισμού, τώρα αλλάζει μάσκα και ανασυντάσσεται. Και δεν διαχέεται στα παλιά κόμματα, που δημιούργησαν το χάος και τώρα νοιώθουν μόνη λύση διάσωσής τους την έμπρακτη μεταμέλεια (ο Θεός κι η ψυχή τους)… Αλλά κυρίως στα κόμματα, που καίγονται και δονούνται υπό το σύνθημα «Κάτω τα χέρια από το Πελατειακό Κράτος». Δηλαδή στο Αμνήμον Τόξο, που περιέχει όλες τις αποχρώσεις της σκέψης του αειμνήστου. Κάποιοι εθνοκεντρικοί ‘Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες’ για Χρυσή Αυγή τράβηξαν ή και για ΑΝΕΛ, ανάλογα με τα γράδα. Και οι υπόλοιποι, του κλίματος της κοινωνικής ευαισθησίας, έφυγαν για εκεί που δημιουργείται ασφαλής δυναμική εξουσίας. Χωρίς αυτήν, πώς θα επανακτήσουμε το απωλεσθέν Μέγα Κουραδόκαστρο; Δηλαδή, πώς θα ξαναπάρουμε πίσω το βιοτικό επίπεδο του 2009, που με τόσο σκληρούς λαϊκούς αγώνες είχαμε κατακτήσει; Και που τώρα η Τρόικα, οι τοκογλύφοι και οι Τσολάκογλου μας το κλέψανε και μας έχουν εξοργίσει… Και που δικαίως η οργή μας αυτή αφήνει πίσω συντρίμια… Αφού η ηγεσία μας μάς το λέει καθαρά, εφόσον τα σπάμε όλα εξ αιτίας της δικαιολογημένης μας οργής, θα πρέπει να μας πληρώνουν και από πάνω. Αφού είναι δικαιολογημένη (η οργή όχι το σπάσιμο, εεε;;;);;;…
Υπάρχει λοιπόν, αυτός ο βλακώδης διττός εγωισμός, που έρχεται σαν από σκουριασμένο τηλέφωνο από την Μνήμη του ‘Πολυτεχνείου’ και κάνει πρόγραμμα στις ψυχές μας. Σύνθημά του είναι: και να βολέψω την πάρτη μου εις βάρος των άλλων και να επιβάλω την αλήθεια της βολής μου με κάθε τρόπο έστω και βίαιο.
Δηλαδή, αυτή η διαδρομή δείχνει πώς ξεπέσαμε από το ‘Εδώ Πολυτεχνείο!’ στο ‘Εγώ Πολυτεχνείο!’… Πώς την ‘αλύγιστη αγωνιστικότητα’ της εκάστοτε νεολαίας που έσκασε μετά το ‘Πολυτεχνείο’, ακολούθησε η απόλυτη χυδαία ανταποδοτικότητα, δώστε μου τώρα τη θέση που αξίζει σε ένα αγωνιστή της ολκής μου… Κάτι που συνεχίζεται και τώρα. Όπου μπαίνει ο Λαϊκισμός, καταλυτικά αλλοιώνει το αγνό παρόν μεταστοιχειώνοντάς το. Έτσι η χολεριασμένη εξέγερση των τωρινών σπαστών θα αποδώσει πάλι αύριο τη διεφθαρμένη νέα γραφειοκρατική κάστα της κοινωνίας. Δηλαδή η Δικτατορία του Φοιτηταριάτου, που λυμαίνεται τα Πανεπιστήμια, κάνει ό, τι ακριβώς έκαναν οι γονείς της, που σήμερα αποτελούν τη Δικτατορία του Κατιναριάτου. Και θα γίνει και αυτή αύριο το νέο εγωιστικό Κατιναριάτο, ΤΟ Σύστημα. Δηλαδή, δεν φταίνε οι γενιές, φταίει το δημοκρατικό έλλειμμα, που απλώνεται υπό την περίσσεια του σκότους…
Χτες βγήκαν φοιτητές στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης να μαζέψουν τα γνωστά σκουπίδια που πνίγουν το Αριστοτέλειο. Και τους τραμπούκισαν δεκάδες αγωνιστές εμφορούμενοι από ‘αριστερά’ φρονήματα του τύπου ‘Εγώ Πολυτεχνείο!’, κατηγορώντας τους για απεργοσπαστισμό. Οι έννοιες χάνουν το νόημά τους, όταν έχει προηγηθεί στρέβλωση στην βάση τους. Δεν υπάρχει έλεος. Δεν θα ησυχάσουμε αν δεν λιώσουν οι μούρες μας στον πάτο του Π.Α.Φ. Το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο, άρχισε να εμφανίζεται τότε που έλιωσε η έννοια του ‘Εδώ Πολυτεχνείο’ και μεταστοιχειώθηκε σε ‘Εγώ Πολυτεχνείο’. Και έκτοτε ζει και βασιλεύει και κλιμακώνεται βαϊμαρικά, μέχρι να μας πάρει ο διάολος.
Κάτι ανάλογο έγινε αντιπροχτές με τους αγωνιστές τραμπούκους που προπηλάκισαν τον γερμανό πρόξενο λίγο παρακάτω. Όλοι αυτοί οι αγωνιστές της Δημοκρατίας είναι οι θεματοφύλακες των αξιών του ‘Πολυτεχνείου’. Μόνο που αυτές σήμερα έχουν μεταστοιχειωθεί και από ‘ψωμί, παιδεία, ελευθερία’ έγιναν ‘τραμπουκάς, φραπές, ευημερία’, η αξιακή βάση ΤΟΥ Συστήματος.
Κι εμείς οι άλλοι δεν μπορούμε να νοιώσουμε ότι όλα αυτά είναι η σήψη του Ακροδεξιού Φαινομένου. Ότι η Αριστερά δεν είναι ένα πράμα κατσικωμένο στις δέλτους των Ευαγγελίων. Η ‘Αριστερά’ που ήταν κάποτε Αριστερά, εάν και εφόσον περνούν τα χρόνια και άπραγη αποκολλάται από τη ζωή της κοινωνίας, εύκολα χάνει το παίγνιο και γίνεται δεξιά και ακροδεξιά… Ο Χριστός στα χρόνια του και με τα μέτρα της εποχής, όταν έφαγε φρίκη με τους εμπόρους στο Ναό του Σολομώντος και τους έστειλε, ήταν η Αριστερά της εποχής του. Σήμερα οι κοσμικές Εκκλησίες του είναι θλιβεροί δεινόσαυροι. Το ίδιο ισχύει και με τις λαϊκές Εκκλησίες της καθ’ ημάς ‘Αριστεράς’, που σήμερα είναι κι αυτές θλιβεροί δεινόσαυροι. Και όταν έχουν νευρικότητες κατρακυλούν σε ακροδεξιά κανάλια.
Το ‘ψωμί, παιδεία, ελευθερία’ του 1973 είχε την έννοια ‘Πνευματικού Εμβατηρίου’. Φώναζε κάτι σαν ‘Ομπρός οι δημιουργοί, την αθλοφόρα ορμή σας!...’. Ε, το λοιπόν, αντί γι αυτό, σήμερα η ‘Αριστερά’ που διώχνει δέρνοντας όποιον Άλλον πάει στη ‘Γιορτή’ των Εμπόρων του ‘Πολυτεχνείου’, φωνάζει ‘Κάτω τα χέρια από τις κατακτήσεις των υπαλλήλων της Βουλής’… Και αντί για ψωμί, απαιτεί δανεικό κι αγύριστο πλούτο. Αντί για παιδεία, μπάχαλο. Αντί για ελευθερία, ασυδοσία εις βάρος του Άλλου, που δεν είναι ο Εγώ.
Να λοιπόν πώς αυτό το παραμύθιασμα των αντιστασιακών που λέγαμε, έγινε αίτημα ανταποδοτικότητας, εξαργυρώθηκε με μια καλή θέση στο Πελατειακό Κράτος, βολεύει τη Διαφθορά και υπηρετεί εν γένει ΤΟ Σύστημα. Πώς από το ‘Εδώ Πολυτεχνείο!’ πάμε στο ‘Εγώ Πολυτεχνείο’.
Κι εγώ βρισκόμουν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, όντας μαθητής. Και νομίζω το έχω εισπράξει διαφορετικά από τις λίγες εκατοντάδες συνεξεγερμένων που ήταν εκεί. Και ακόμα διαφορετικότερα από τα εκατομμύρια των αγωνιστών που παπαρολογούν έκτοτε, ως αντιστασιακή γενιά. Ίσως έχει τη σημασία του ότι έκτοτε ουδέποτε πήγα σε μία (έστω και μία) πορεία από τις 39 που έχουν γίνει για τον ‘εορτασμό του Π’.
Ασφαλώς και Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ στην καρδιά μου. Κυρίως όμως στο μυαλό μου. Και μου λέει: Αμφισβήτησε την Εξουσία! Αμφισβήτησε ΤΟ Σύστημα! Αμφισβήτησε τη δόλια βλακεία! Αμφισβήτησε την εξουσιαστική κυριαρχία του Π.Α.Φ. Κόντυνε τα πόδια της Βαϊμάρης που έρχεται καλπάζοντας!
20°
