Μαρία Καβογιάννη

Μαρία, ποιο είναι το προσωπικό σου πάθος;


Ξεκίνησα να παίζω μπιρίμπα από τότε που ήμουν φοιτήτρια στο Θέατρο Τέχνης. Δεκαέξι άτομα παίζαμε! Μη με ρωτήσες πώς το καταφέρναμε – δεν έχω και την καλύτερη μνήμη. Στην πορεία δημιουργήθηκε μια τετράδα: ο Χρήστος, η Ηρώ, η Βίκυ κι εγώ.

Εδώ και κάποια χρόνια έχουμε καταλήξει σε μια βασική πεντάδα. Παίζω με την Ελισάβετ και τη Ζέτα – ναι, η ομάδα μας αποτελείται από τρία άτομα, και όταν λείπει η μία από τις δύο τα μηνύματα πάνε κι έρχονται για την εξέλιξη του παιχνιδιού. Εμείς, λοιπόν, παίζουμε εναντίον της Καίτης και της Νανάς. Μπορεί να ξεκινήσουμε επτά η ώρα το απόγευμα και να σταματήσουμε το ξημέρωμα της άλλης ημέρας, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί έχουμε και δουλειές. Πάντα μουσική συνοδεύει το παιχνίδι και φυσικά δεν σηκωνόμαστε για να φάμε, αλλά παίρνουμε το φαγητό δίπλα μας ώστε να μη χάνουμε χρόνο. Μια φορά είχαμε πάει στο Πήλιο και ανάθεμα αν μας είδε καθόλου το φως του ήλιου. Παίζαμε τρεις ημέρες συνεχόμενα. Άσε, είμαστε του γιατρού.

Πέφτει γέλιο, αλλά γίνονται και άγριοι τσακωμοί. Δεν είμαστε ομάδες εμείς, κανονικοί δολοφόνοι είμαστε. Έχουμε πάει μια φορά στην Αίγινα και σκοτωθήκαμε, σε σημείο η μία από εμάς να ετοιμάσει βαλίτσες για να φύγει. Τελικά παρέμεινε, άφησε τις βαλίτσες και συνεχίσαμε από εκεί που είχαμε μείνει.

Παίζουμε μπαρίμπα, που έχει πολύ πιο αυστηρούς από την μπιρίμπα κανόνες – γι’ αυτό και οι τσακωμοί. Σ’ αυτήν για να πάρεις χαρτί από κάτω πρέπει να το δικαιολογήσεις – να κατεβάσεις κάτω τρίτη με το χαρτί. Αν κάποια από εμάς πάρει από κάτω και πει μετά «έκανα λάθος» γίνεται σκοτωμός. Γιατί εδώ μιλάμε για πόλεμο και στον πόλεμο δεν χωρούν λάθη.

Έχει τύχει να παίξουν μαζί μας καλοί άνθρωποι σαν την Ηρώ ή τη Βέρα και έχουν φριάξει με εμάς τις τρελές. Καλέ, δεν τολμάει να μας ενοχλήσει άνθρωπος την ώρα που παίζουμε. Σου λέω, είμαστε δολοφόνοι! Και φυσικά η ομάδα μου είναι πολύ καλύτερη από την άλλη – δεν χωράει αμφιβολία σ’ αυτό.

(σ.σ. Η οποιαδήποτε σχέση ονομάτων με ηθοποιούς ΔΕΝ είναι συμπτωματική)

Πάθος με το ρόλο

Είναι φοβερή η διασκευή που έκανε ο Λάκης (σ.σ. Λαζόπουλος), υπάρχουν απίστευτες σκηνές, αλλά εκεί που δεν μπορούμε να συγκρατηθούμε από τα γέλια με τίποτα είναι στη σκηνή περιτομής του εγγονού μας και στη σκηνή που η τελευταία κόρη μας φέρνει να μας συστήσει τον μαύρο, τον οποίο σκοπεύει να παντρευτεί. Και μόνο που θυμάμαι τώρα τις σκηνές γελάω.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Νιώθω απίστευτα τυχερή που συμμετέχω στην ταινία του Χριστόφορου (σ.σ. Παπακαλιάτη). Δεν έχω ξαναδεί τόσο γλυκό και αφοσιωμένο άνθρωπο σαν τον Χριστόφορο, όπως και ποτέ μου δεν έχω συμμετάσχει στο παρελθόν σε μια τέτοια κινηματογραφική παραγωγή. Πήρα μια γεύση Χόλιγουντ. Το λιγότερο που έχω να πω είναι πως επειδή υπήρχε τροχόσπιτο για τον Τζ. Κ. Σίμσονς είχαμε τροχόσπιτο κι εμείς – κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα. Τι υπέροχος άνθρωπος και τι φοβερός ηθοποιός! Ήθελα να του μάθω και μπιρίμπα – καλέ, αν έμενε λίγο περισσότερο καιρό στην Ελλάδα σαν εμάς θα κατέληγε. Όσο για το ρόλο; Δεν θέλω να αποκαλύψω πολλά – ας πούμε πως θέλει να δείξει πως η ζωή ποτέ δεν σταματάει και πάντα υπάρχει περιθώριο για τον έρωτα.