Την εβδομάδα που μας πέρασε δύο ειδήσεις που παρουσιάστηκαν με πολύ μικρή χρονική απόκλιση ήρθαν να επιβεβαιώσουν τον παραλογισμό του ρατσισμού όπως αυτός ασκείται όχι από κάποια εγκληματική νεοναζιστική δράκα, αλλά το ίδιο το επίσημο κράτος και την πολιτεία. Πολύ περισσότερο και στις δύο περιπτώσεις ο ιδιότυπος αυτός (κρατικός) ρατσισμός απευθυνόταν κατ’ ουσία σε μικρά παιδιά, άτομα δηλαδή εύπλαστα και καταδικασμένα να βιώσουν την λογική των διακρίσεων κυριολεκτικά από την κούνια τους...
Η πρώτη είδηση αφορούσε την κατάργηση του (ήδη πετσοκομμένου) νόμου Ραγκούση για την απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας. Το σκεπτικό της απόφασης του ΣτΕ έκρινε ότι οι προϋποθέσεις για την κτήση της ελληνικής ιθαγένειας σε τέκνα αλλοδαπών που κατοικούν μόνιμα στην Ελλάδα και έχουν ολοκληρώσει την παρακολούθηση έξι τάξεων του ελληνικού σχολείου είναι ανεπαρκείς με την αιτιολογία ότι απαιτείται εξατομικευμένη και όχι τυπική κρίση για τους δεσμούς με το ελληνικό έθνος.
Με άλλα λόγια Έλληνας δεν είναι όποιος μετέχει της ελληνικής παιδείας μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Το τι περιλαμβάνει το αντίθετο παραμένει ασαφές, όπως και το τι είδους πιστοποιητικά «εθνικοφροσύνης» μπορούν να ζητηθούν από ένα δεκάχρονο που μαθαίνει ελληνικά, μορφώνεται και αναθρέφεται σύμφωνα με το ελληνικό σύστημα παιδείας και ενίοτε αριστεύει και δικαιούται (βάσει νόμου) να κρατήσει την ελληνική σημαία (όταν οι διάφορες υστερικές εθνικοπατριωτικές φωνές δεν του τη στερούν αυθαίρετα).
Ίσως τις παραπάνω αφελείς απορίες έρχεται να λύσει η δεύτερη είδηση. Σε νηπιαγωγείο της Λευκάδας διατάχθηκε διενέργεια ΕΔΕ έπειτα από ανάρτηση Αλβανικών σημαιών κατά τον εορτασμό της εθνικής επετείου. Έστω και αν σύμφωνα με τις καταγγελίες των γονέων η φωτογραφία που απεικονίζει τις σημαίες είναι «στημένη» και το όλο θέμα υποκινήθηκε δόλια από τη Χρυσή Αυγή η ουσία του παραμένει η ίδια. Η λογοκρισία του εθνικού συστήματος παιδείας οφείλει να φτάνει μέχρι τις πρώτες βαθμίδες του, δηλαδή…τα νηπιαγωγεία. Με άλλα λόγια απαγορεύεται να ζητήσεις σε ένα Αλβανάκι των τεσσάρων ή πέντε ετών να εκφράσει τη δεύτερη ταυτότητα του και τις μνήμες που του έχουν μεταφέρει οι γονείς ή οι παππούδες του από την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Είναι το ίδιο Αλβανάκι που πιθανώς δέκα χρόνια μετά θα του πάρεις τη σημαία από τα χέρια και ακολούθως θα του αρνηθείς την ελληνική ιθαγένεια. Είναι το ίδιο Αλβανάκι (ή οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας ή φυλής παιδί) που μεγαλώνοντας θα έχει κάθε δίκιο να σε φτύσει στα μούτρα για την αναλγησία και την απανθρωπιά σου ως επίσημο ελληνικό κράτος.
Δεν χρειάζεται φυσικά να τονιστεί ο παραλογισμός του όλου ζητήματος, το συμπέρασμα είναι απλό. Μια κυβέρνηση μειοψηφίας που στηρίζεται σε δύο εύθραυστα δεκανίκια προσπαθεί να ανακτήσει το λαϊκό έρεισμα υιοθετώντας εμμέσως την ατζέντα και τις προσταγές ενός νεοναζιστικού μορφώματος και των κάθε λογής σκοταδιστικών ιαχών. Και αν αυτό γίνεται με τη λογική του καιροσκοπισμού και το πνεύμα του αποπροσανατολισμού σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία, οι μακροχρόνιες συνέπειες μπορεί να είναι ανυπολόγιστες.
