H ελπίδα των βουβών

 Ήμουν στη Νέα Υόρκη για μια εβδομάδα και ήθελα να σας γράψω γι’ αυτό. Sandy και εκλογές. Δημοσιογραφικά ήταν σαν να βρίσκεσαι σε Mall με γεμάτες τσέπες. Έλεγα να σας πω για τους άδειους δρόμους του Μανχάταν, με το Σόχο να θυμίζει Μπαγκλαντές – υγρασία και σκοτάδι. Να σας περιγράψω την ψηφοφορία στις περιοχές που επλήγησαν περισσότερο από τον τυφώνα – άνθρωποι που είχαν χάσει τα πάντα να μεταφέρονται με λεωφορεία στα εκλογικά κέντρα. Είδα οδηγούς να περιμένουν για ένα μίλι και μερικές ώρες μήπως και πάρουν δέκα γαλόνια βενζίνη – ο κάτοικος της Νέας Υόρκης θεωρεί πιθανότερο να συναντηθεί με alien, παρά να μείνει χωρίς ρεύμα στο σπίτι και βενζίνη στο ρεζερβουάρ.

Κάποια στιγμή είπα να γράψω ένα κομμάτι για τη Rachel Madow, τη δημοσιογράφο του msnbc που με έκανε να αισθανθώ ότι έχω τόση σχέση με τη δημοσιογραφία όσο και με τη βιοχημεία – για τα αμερικανικά δεδομένα, τουλάχιστον, αυτό είναι ένα σωστό συμπέρασμα. Τσάκωσα μία ωραία ιστορία για το μάντρωμα κορυφαίων ειδικών της εκλογικής συμπεριφοράς σε ένα κέντρο του Ομπάμα στο Σικάγο. Λένε ότι αυτοί του έδωσαν την άνετη νίκη. Όμως δεν αξίζει να σας μιλήσω ούτε γι’ αυτό, αν και είναι εντυπωσιακά φριχτό να γνωρίζεις με τι όγκο προσωπικών δεδομένων δουλεύουν οι τύποι.

Έπρεπε, γαμώτο, να σας γράψω περισσότερα για την επανεκλογή του Ομπάμα που, αν μη τι άλλο, κρατάει τη ματιά της Ουάσινγκτον σε έναν πιο φωτεινό ορίζοντα. Καλό είναι να την ακολουθήσει και η δική μας, στο μέτρο που μας αφορά. Διότι είναι κοντόφθαλμο να κρίνουμε το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών με βάση το αντίκρισμά του στην οικονομία και στο διεθνές τραπέζι. Να, στη δεύτερη θητεία Ομπάμα θα τερματιστεί η θητεία μελών του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ. Οι αντικαταστάτες τους θα οριστούν από τον πρόεδρο, δηλαδή θα είναι Δημοκρατικοί, κοινώς η ζυγαριά των αποφάσεων θα γείρει ελαφρώς προοδευτικά. Προς τα εκεί γυρίζει και το εκλογικό σώμα ορισμένων πολιτειών. Δείτε πώς μετακινούνται οι απόψεις για gay γάμους και μαριχουάνα και θα καταλάβετε τι εννοώ. Αλλά τι να πω; Το να μεταφέρεις στην Ελλάδα όσα συμβαίνουν στην Αμερική ισοδυναμεί με το να κατεβάζεις στην κόλαση φυλλάδια κλιματιστικών. Θυμώνω που όλα αυτά δεν έχουν την παραμικρή σημασία, ούτε για σας, ούτε για μένα.

Στις 7 Νοεμβρίου, στο ξημέρωμα μετά τη νίκη του Ομπάμα, η Ελλάδα ήταν το μεγαλύτερο διεθνές ρεπορτάζ σε αμερικανικά μέσα. Ορθό. Ήταν η μέρα που επρόκειτο να συζητηθεί και να ψηφιστεί το τρίτο μνημόνιο. Διάβασα μερικά ρεπορτάζ ζητώντας τη βοήθειά τους, δηλαδή μία πιο καθαρή και σφαιρική προσέγγιση. Ήταν μια ψυχρή περιγραφή κομματικών συσχετισμών με τα γνωστά ερωτήματα για τη δυνατότητα της χώρας να επιβιώσει, έστω στις παρυφές του δυτικού κόσμου. Αλλά αυτό το ξέρετε και εσείς, χωρίς να έχετε σπουδάσει δημοσιογραφία στο Columbia.

Εκείνοι το βλέπουν από ψηλά, εμείς το ζούμε από μέσα. Μια κοινωνία υφίσταται τις συνέπειες από τις χρόνιες παθογένειές της, τα κατάλοιπα του οθωμανισμού και την απουσία κοινωνικής και πολιτικής παιδείας. Χωρισμένη σε ομάδες που συνάπτουν ευκαιριακές συμμαχίες, χρησιμοποιώντας το ψέμα ως συγκολλητική ουσία της προσέγγισής τους. Και γύρω από τις νησίδες, οι σιωπηροί δεν διαμαρτύρονται γιατί ξέρουν ότι δεν θα βγει τίποτα. Γιατί θέλουν να αντιστοιχούν τη βούληση με την αλήθεια και το στόχο με την πραγματικότητα. Και ρίχνοντας ανάθεμα στη ζωή τους, ελπίζουν να αφήσουν κάτι καλύτερο στα παιδιά τους και όχι αυτό το γαμημένο μπάχαλο.

Δεν ακούγονται, επειδή δεν φωνάζουν. Και, κυρίως, επειδή δεν έχουν πολιτική έκφραση. Ούτε φαίνεται ότι θα αποκτήσουν συντόμως. Δεν είναι μόνο θέμα σχημάτων. Είναι πρωτίστως θέμα προσώπων. Ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού είναι ανεπαρκές, Όχι απλώς κατώτερο των περιστάσεων, αλλά πιο χυδαίο και από την ταπεινότερη αισθητική. Καρικατούρες, όχι μορφές. Το αστικό, δυτικόστροφο, πολιτικό σκηνικό ξεφτίζει, αποσυντίθεται και, δικαίως, να αμφισβητείται. Η liberal φωνή ποινικοποιείται. Η μόνη ελπίδα μας είναι αυτοί που έρχονται να γίνουν σαν και εμάς, και όχι εμείς σαν και αυτούς. ●