Τι είδε ο Ευρωπαίος;

Πότε θα πάρουμε την δόση; Σήμερα; Αύριο; Τα Χριστούγεννα; Τον Φλεβάρη; Την εποχή του Μουντιάλ της Βραζιλίας; Αυτό το «πάω δεν πάω» των Ευρωπαίων προκάλεσε τις συνήθεις δύο αντιδράσεις στην χώρα μας. Οργή (μέχρι και «ξεφτιλισμένους» τους αποκάλεσε έγκυρη εφημερίδα) καθώς και απορία.

Το πρώτο συναίσθημα το καταλαβαίνω. Είναι άλλωστε γνωστό πως για όλα που συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα φταίνε οι άλλοι: Οι Αμερικάνοι, οι Σοβιετικοί, οι Αλβανοί, οι Σκοπιανοί, οι Αγγλογάλλοι, ο Κίσιντζερ κ.ο.κ. Το δεύτερο όμως;

Ας μπούμε όμως στην θέση τους. Των Ευρωπαίων εννοώ. Ας υποθέσουμε πως ένας από δαύτους, αφού επέστρεψε από το καφεδάκι του σε γραφικό και όμορφο café του Παρισιού/ Βερολίνου/ Αμστελόδαμού του αποφάσισε να καθίσει μπροστά στην τηλεόρασή του για να παρακολουθήσει την συνεδρίαση του ελληνικού κοινοβουλίου, την περασμένη Τετάρτη. Μπορεί ρε παιδί να θέλησε ο μπαγάσας να μάθει τι είναι τέλος πάντων αυτοί οι τύποι που ζητούν στα καλά του καθουμένου τα λεφτουδάκια του.

Τι είδε ο Ευρωπαίος; Της Παναγιάς τα μάτια λέμε!

Είδε βουλευτές της κυβέρνησης να ψηφίζουν ανάλογα με τις ανάγκες των περιφερειών τους- έμαθε μάλιστα πως εκείνη η περιοχή της Ελλάδας που ονομάζεται Ήπειρος εκτός από Άγιαξ διαθέτει και Ακρόπολη. Είδε κάποιους άλλους βουλευτές της κυβέρνησης να βγαίνουν από την αίθουσα και να περιμένουν να διαμορφωθεί το τελικό σκορ πριν επιστρέψουν για να ψηφίσουν, χαλαρά. Είδε τέλος ένα από τα τρία κόμματα που αποτελούν την κυβέρνηση αυτή να ψηφίζει «έτσι κι έτσι».

Αν όμως η κυβέρνηση προβλημάτισε τον Ευρωπαίο μας η αντιπολίτευση σίγουρα θα τον άφησε με το στόμα ανοιχτό. Έκπληκτος ο Γερμανός/ Γάλλος/ Ολλανδός κτλ αντίκρισε σύσσωμη (σχεδόν) την κοινοβουλευτική ομάδα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης (σ.σ. από κοντά και ο αγαπημένος Ζάννης Μισελοζανάατσης) να εγκαταλείπει τα έδρανα της Βουλής και να βγαίνει στον ακάλυπτο για να πανηγυρίσει με τους οπαδούς της. Το τι πανηγύριζε άγνωστο… Η όλη φάση πάντως, θύμιζε την κατάκτηση του Γιούρο. Του Γιούρο όμω και σίγουρα όχι του Ευρώ). Λίγη ώρα αργότερα, ένα άλλο κόμμα της αντιπολίτευσης έκανε ροντέο την ψηφοφορία, διεξάγοντας διαγωνισμό για το ποιος θα φωνάξει το πιο ηχηρό «Όχι» και ανεμίζοντας σημαιάκια, τραπεζομάντιλα και σαλιάρες. Σε μια γωνίτσα δε, κάτι τύποι με ξυρισμένα κεφάλια έπαιζαν –προς το παρόν- τον ρόλο του κομπάρσου. Τρίβοντας τα χέρια τους για αυτό που –πιθανότατα- θα ακολουθήσει στο μέλλον…

Ωστόσο, η μεγαλύτερη έκπληξη για τον Ευρωπαίο μας προήλθε από την live μετάδοση ενός μίνι-πραξικοπήματος. Αντίθετα όμως με ό,τι που συμβαίνει συνήθως, το πραξικόπημα αυτό δεν έγινε από πάνοπλους στρατιώτες και πωρωμένους αξιωματικούς αλλά από απλούς υπαλλήλους της εν λόγω βουλής οι οποίοι, μόλις διαπίστωσαν πως θα έχαναν κάποια κεκτημένα τους, αποφάσισαν να καταλύσουν την Δημοκρατία για λίγα λεπτά της ώρας. Εκεί, διεκόπη η ζωντανή μετάδοση και ο Ευρωπαίος σπάστηκε. Ευτυχώς όμως η κυβέρνηση έκανε σύντομα πίσω και η τηλεοπτική πανδαισία συνεχίστηκε.

Μετά από ώρες αντεγκλήσεων, κοκορομαχιών, χαβαλέ, αρλουμπολογίας αλλά και ενός show έξω από την Βουλή όπου ο Ευρωπαίος απόλαυσε την πανάρχαια μάχη του πυρός (κουκουλοφόροι) και του ύδατος («Αύρες» της αστυνομίας) τα μέτρα πέρασαν με διαφορά ενός τρίποντου.

Λοιπόν φίλε αναγνώστη, αν εσύ ήσουν αυτός ο Ευρωπαίος τι θα έλεγες;

α/ Γρήγορα! Γρήγορα να δώσουμε τα λεφτά μας σε αυτούς τους καλούς, σοβαρούς και φερέγγυους κυρίους; ή β/ Θεέ μου… Που μπλέξαμε…

Τι θα έλεγες; Και κυρίως, τι θα έκανες;