Θα ολοκληρωθούν ποτέ οι εκλογές στο Πανεπιστήμιο;

Όταν οι φοιτητές που έβγαιναν από τον αντιδικτατορικό αγώνα (δηλαδή: και από τον Κορυδαλλό, την ασφάλεια, την ασφάλεια προαστίων το ΕΑΤ/ΕΣΑ, τα ανάλογα …ευαγή ιδρύματα της Θεσσαλονίκης ή και άλλων πόλεων, αλλά και τη Γυάρο) ζητούσαν σ΄ ένα μεγάλο μέρος τους συνδιοίκηση, σίγουρα δεν μπορούσαν να φανταστούν πού θα οδηγούσε, σχεδόν 40 χρόνια μετά, το αίτημα αυτό.

Η φοιτητική συμμετοχή στη διοίκηση των ΑΕΙ, θεσμοθετημένη με τον περίφημο Νόμο - Πλαίσιο 1268/82 -με ευθύνη και της δικής μου, λίγο νεότερης γενιάς- συνάντησε καθηγητικό προσωπικό πολύ πρόθυμο για συνεργασίες κάθε ειδους. Η σταδιακή εξέλιξη αυτού του φαινομένου οδήγησε μερικά πανεπιστήμιά μας σε μερική ή ολική διάλυση. Πολλές πανεπιστημιακές διοικήσεις εξαρτούσαν και εξαρτούν την άσκηση της εξουσίας τους από τη φοιτητική (γράφε: παραταξιακή - κομματική) ψήφο.

Ο νόμος Διαμαντοπούλου άλλαξε πολλά πράγματα προς το καλύτερα. Αρκετά απ΄ αυτά, με τη σειρά τους, τροποποιήθηκαν με τον πρώτο νόμο που ψήφισε πριν λίγους μήνες η παρούσα κυβέρνηση.

Σε κάθε περίπτωση, τώρα στα πανεπιστήμια είναι εποχή εκλογών. Εκλογών που -επειδή έχει γίνει «θεσμικά» ανεκτό βίαιες μειοψηφίες να εμποδίζουν να εμποδίζουν την προσέλευση των εκλογέων στην κάλπη- διεξάγονται ηλεκτρονικά, για να εκφραστεί η θέληση των αληθινών συμμετόχων στην πανεπιστημιακή ζωή. Αμ δε. Πρώτα στο πανεπιστήμιο Αιγαίου και χτες στο πανεπιστήμιο της Αθήνας, κουκουλοφόροι τραμπούκοι, με διαρρήξεις και καταλήψεις στους χώρους των server, καταστρέφουν τα μηχανήματα, ώστε να μη ολοκληρωθεί η ψηφοφορία. Τα υπόλοιπα ας τα πει η κ. Βάσω Κιντή, αναπληρώτρια καθηγήτρια ΕΚΠΑ και υποψήφια για το Συμβούλιο του Ιδρύματος.

Δεν ξέρω τι απόγινε μέχρι τώρα, ξέρω όμως ότι κάπως, κάποτε, το Πανεπιστήμιο πρέπει ν΄ αυτοδιοικηθεί ξανά. Ξέρω ότι το πανεπιστημιακό άσυλο δεν υπάρχει για να καλύπτει τραμπουκισμούς. Ξέρω ότι τα περισσότερα κόμματα της αριστεράς καλύπτουν πλήρως τις πανεπιστημιακές βιαιότητες και εμποδίζουν τη δημοκρατική έκφραση, στο όνομα διαφόρων ιδεοληψιών τους. Ξέρω επίσης ότι έχουν διαπραχτεί αξιόποινες πράξεις που αντιστοιχούν στο μισό Ποινικό Κώδικα, ενώ οι καταστροφές έχουν και το αστικό σκέλος του κόστους.

Ιδρώνει κανενός τ΄ αφτί στην κυβέρνηση, στην αστυνομία, στην πρυτανεία; Ούτε λέξη, ούτε πράξη; Συνηθίσαμε και τις καταλήψεις τόσο, που να μη δίνουμε καμιά σημασία; Μια απλή παράταση στο χρόνο των εκλογών λύνει το ζήτημα, χωρίς απόδοση ευθυνών;

Δηλαδή, είμαστε στο «έλα μωρέ τώρα και τι έγινε»; Ή μήπως ζούμε, σε πανεπιστημιακές μικρογραφίες, τις εκλογές του 1961;