Η κρίση που ταλανίζει τη χώρα και την κοινωνία, είναι πρωτίστως πολιτική κρίση. Τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος που μας οδήγησαν στον υπερδανεισμό και τις σημερινές συνέπειες τους, ήταν πολιτικές επιλογές.
Και επιπλέον, η αδυναμία μας να αντιστρέψουμε την πορεία των πραγμάτων τρία χρόνια μετά από το ξέσπασμα της, είναι απολύτως συναρτημένη με την κρίση πολιτικής εμπιστοσύνης, με το γεγονός δηλαδή ότι έχουμε βάσιμους λόγους (ίσως ο καθένας τους δικούς του) να πιστεύουμε ότι το πολιτικό σύστημα δεν είναι αποτελεσματικό και αξιόπιστο. Δεν ξέρει, δεν θέλει, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει.
Οι παρατηρήσεις που ακολουθούν ίσως να είναι αυτονόητες. Όμως αισθάνομαι την ανάγκη να τις κάνω, πρέπει να καταγραφούν. Γιατί όπως και στο παρελθόν, έτσι και τώρα, κανείς δεν πρέπει να μπορεί στο μέλλον να ισχυρίζεται ακόπως ότι «δεν ήξερε».
Είναι φανερό ότι ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα των «μνημονιακών» και των αντιμνημονιακών» το χάσμα έχει διευρυνθεί σε τέτοιο βαθμό, που κάθε πιθανότητα επικοινωνίας να φαίνεται πλέον αδύνατη. Και αυτό γιατί και τα δύο στρατόπεδα «κρύβουν κάτω από το χαλί» τους δύο βασικούς γενεσιουργούς λόγους της κρίσης.
Οι μεν «μνημονιακοί» συγκαλύπτουν ή στην καλύτερη περίπτωση αποφεύγουν να ασκήσουν την οφειλόμενη κριτική στις ανεπάρκειες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις ευθύνες της στην εκδήλωση και τη διατήρηση της κρίσης. Αποφεύγουν δηλαδή να συζητήσουν για ένα σχέδιο ελπίδας και προοπτικής, ένα σχέδιο στρατηγικής ανασύνταξης της χώρας. Η μόνη τους στρατηγική, είναι η στρατηγική της αναβολής του μοιραίου.
Οι δε «αντιμνημονιακοί» συγκαλύπτουν ή στην καλύτερη περίπτωση αποφεύγουν να πάρουν τις οφειλόμενες αποστάσεις από την πελατειακή αντίληψη και τον παρασιτισμό. Υποθάλπουν τις αντιλήψεις και τις πρακτικές που μας οδήγησαν εδώ. Υπόσχονται ότι υπάρχει ένας μαγικός τρόπος για να ευημερούμε χωρίς να παράγουμε. Στην ουσία διεκδικούν να κρατήσουν αυτοί το τιμόνι του δικομματισμού που «έσκασε» κάτω από την αδυναμία του να ανταποκριθεί στα διαρκώς αυξανόμενα αιτήματα των πελατών του. Διεκδικούν να μας ξαναγυρίσουν πίσω, να γυρίσουν πίσω το χρόνο.
Και επειδή ακριβώς οι δύο πλευρές αρνούνται να συζητήσουν και να συναποδεχθούν δημόσια τα αίτια της κρίσης, αδυνατούν και να συνεννοηθούν.
Η αδυναμία διαμόρφωσης μιας ελάχιστης συμφωνίας περί του πρακτέου, ο πλήρης και γενικευμένος πόλεμος, οδηγεί με ακρίβεια στην καταστροφή της χώρας, -αλλιώς δεν θα μας ένοιαζε καθόλου τι κάνουν.
Και θα συμβεί αυτό, γιατί καμιά πολιτική δεν μπορεί να μας βγάλει από την κρίση αν δεν διαθέτει διευρυμένη κοινωνική υποστήριξη, αν οι πολίτες δεν την στηρίξουν.
Αν μπορούσαμε για μια στιγμή να «ξεχάσουμε» τη βασική μας τοποθέτηση, να βρούμε αυτά που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν, θα είχαμε διανύσει τη μεγαλύτερη απόσταση υπέρβασης της κρίσης.
Αλλά ποιος νοιάζεται τώρα… ας κρύψουμε τα πτώματα στην ντουλάπα…
9°
