Γράφουμε εδώ συχνά ότι ο τόπος ταλανίζεται από μια φοβερή γενική παρεξήγηση, που περιέχει πολλές μικρές παρανοήσεις αγκαλιασμένες μεταξύ τους. Δύο είναι οι κύριες ομάδες από αυτές. Η μια είναι σχετική με το τι είναι κοινωνικά ευαίσθητο, προοδευτικό, αριστερό, λαϊκό. Και η άλλη σχετική με το τι είναι πατριωτικό, εθνικά σωστό και αξιοπρεπές, στην χώρα αυτών που ο τράχηλός τους δεν τα πάει καλά με τους ζυγούς (και γι αυτό ακριβώς είναι μονίμως όνοι υποζύγιοι).
Στην πρώτη ομάδα συναντάμε το σύνολο των μεταπολιτευτικών αντιλήψεων περί του ‘νόμος είναι το δίκιο της γιαγιάς μου’ (μακάρι να ‘ταν οι γιαγιάδες προνομιούχες για να επιβάλλουν βίαια το νόμο τους). Αυτό δημιούργησε ισχυρές συντεχνιακές ομάδες – μπουλούκια με το καθεστώς τους, που όλα πάντα δρουν αντικειμενικά για το καλό του λαού. Λέξεις κλειδιά εδώ είναι τα κλισέ ‘Κάτω τα χέρια από’, ‘όχι στο’. Κύρια λογική είναι ότι αριστερή είναι η χλοβοή και η φασαρία και το γιούργια γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια. Και πολλά τέτοια μαζί ανεξάρτητα βιλαέτια, συναποτελούν το χαώδες δυσκυβέρνητο πελατειακό κράτος και νομοτελειακά οδηγούν από γλεντοκοπία σε χρεωκοπία.
Στη δεύτερη ομάδα, βρίσκουμε το άλλο πακέτο, αυτό των εθνικών ανενδότων, που οδηγούν πάντα στη διεθνή απομόνωση της χώρας και φέρνουν τις εθνικές καταστροφές. Ξεκινούν από το γραφικό να σηκώνεις μια ελληνική σημαία ως βουλευτής στο έδρανό σου κατά την ψηφοφορία. Και καταλήγουν στα μεγάλα λόγια του τύπου ‘Οίκαδε!’, ή και ‘Κάτω τα χέρια από τη Μακεδονία μας, ούτε Μακεδονία ούτε παράγωγα’…
Αυτή η κουλτούρα, επανεισήχθη από τους προγενέστερους λαϊκισμούς στη Μεταπολίτευση. Και τη θεμελίωσε και εξέθρεψε μέχρι γιγαντώσεως το Μέγα Τοτέμ (που ζει κι αυτό μας οδηγεί), ο Λαϊκισμός του Ανδρέα Παπανδρέου, που μας φέρνει στο νου ότι το ισλάμ είναι εδώ ενωμένο δυνατό, ότι είμαστε προάστιο της Τεχεράνης. Αυτή λογική, στο όνομα των μη προνομιούχων, υποθήκευσε δημοσιονομικά την κοινωνία μας, χτυπώντας κύρια αυτούς τους μη προνομιούχους. Αυτή ακριβώς και στο όνομα του ανένδοτου πατριωτισμού, που μιλάει υπερήφανα απέναντι στους μεγάλους, υποθήκευσε διπλωματικά την πατρίδα μας. Αυτός ο ‘κοινωνικός και πατριωτικός χαρακτήρας του ΠΑΣΟΚ’, από τον οποίο ακόμα δονείται το ποικιλώνυμο και ποικιλόχρουν ακροδεξιό φαινόμενο του κυρίαρχου πανδαμάτορα λαϊκισμού έφερε τη χρεωκοπία. Και όπως κάθε λαϊκισμός, έτσι και αυτός ο ‘κοινωνικός και πατριωτικός’ λαϊκισμός είναι ΔΕΞΙΟΣ. Και είναι η ψυχή της καθ’ ημάς Δημοκρατίας…
Μέσα σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον, κυριαρχεί πάντοτε η προτίμηση της καθ’ ημάς Ανατολής. Αυτή συντηρεί τον σκοταδισμό, απαγορεύοντας στους Έλληνες να ενωθούν με το Διαφωτισμό και να ανοίξουν πανιά για μπροστά, για μια Ελλάδα της Δημιουργίας και της Προκοπής. Και αυτή η άρνηση είναι κατ’ ουσίαν άρνηση στον Αριστοτέλη, δηλαδή στα σπλάχνα της Ελλάδας, για την οποία κόπτονται όλοι οι υπερπατριώτες, ναζί και μη… Δεν είναι φοβερό; Είναι. Αλλά το σκότος δεν μας επιτρέπει να φτάσουμε στην κατανόησή του.
Έτσι κυριαρχεί αυτό το καταθλιπτικό φαινόμενο, που το θεωρούμε αριστερό, ενώ είναι ‘αριστερό’ δηλαδή απολύτως δεξιό, συντηρητικό, ου μην και αντιδραστικό… Και εδώ θα πρέπει να μνημονεύσουμε και (ουδέν κακόν αμιγές καλού) τα καλά των ναζί. Την ανεκτίμητη προσφορά στην ελληνική κοινωνία της Χρυσής Αυγής, που συντελεί εξαιρετικό έργο. Βοηθάει όλους τους Έλληνες, με τα καμένα από το λαϊκισμό μυαλά, να αντιληφθούν επιτέλους την αλήθεια. Ότι όσο τα λόγια της ταυτίζονται με εκείνα των ‘αριστερών’ (συγκρίνετε τις ανακοινώσεις των κομμάτων περί τοκογλύφων, λακέδων, Τσολάκογλου, Κατοχής, τις αντιευρωπαϊκές και αντιδυτικές τους φοβικότητες, κλπ) τόσο βαράν τα καμπανάκια. Και δείχνουν ότι ήρθε η ώρα να πέσουν οι μάσκες και να αποκαλυφθεί το τι είναι δεξιό και τι αριστερό, ποια είναι η Λούτσα και ποιος είναι ο Σχοινιάς. Κι αν αριστερή είναι η κραυγαλέα άρνηση με τις συνέπειές της, ή η συνετή θέση που αποτρέπει τα αδιέξοδα, τα οποία πάντοτε πρώτα χτυπούν τους πιο αδύναμους, αυτούς που νοιάζουν την Αριστερά…
Σε αυτό λοιπόν το κυρίαρχο περιβάλλον διεξήχθη χτες και η κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή, που δεν έβγαλε ισχυρό αποτέλεσμα για μια πολιτική σταθερότητα, την οποία τόσο έχει ανάγκη τώρα ο τόπος. Δεν θα πούμε τώρα για την αναγκαιότητα της αποδοχής των όρων των δανειστών, ώσπου να κάνουμε αυτά που πρέπει, έτσι ώστε να άρουμε την ισχύ αυτών των όρων… Ούτε θα μιλήσουμε για την σύνολη Αντιπολίτευση, με την ταυτόσημη σε όλα τα ‘δια ταύτα’ στάση (μην το πείτε, εδώ το ‘χετε, κανείς δεν ταυτίζει το ΣΥΡΙΖΑ με τους ναζί, απλώς η ζωή καταγράφει αυτά τα κοινά ‘δια ταύτα’). Διαφωνεί κανείς; Ας μας διαψεύσει, επί τέλους! Όλοι τους, ενόχως αλλά σφυρίζοντας αδιάφορα, βαράνε χυδαία αποδοχή κάθε συντεχνιακού αιτήματος. Ακόμα και του πιο ακραίου, όπως των υπαλλήλων της Βουλής, που εκβίασαν και απείχαν, πάνω στην πιο κρίσιμη στιγμή της χρονιάς. Προβαίνοντας στο χτεσινό καρακατσουλιό, στο περιστύλιο και το προαύλιο του Κοινοβουλίου, για να μην περάσουν οι περικοπές των τρελών προνομίων τους, υπό την αιγίδα σας, αντιδραστικέ κύριε Λαφαζάνη μου.
Μέρες τώρα, όποιος μιλάει με τους ρεπόρτερς που είναι διαπιστευμένοι στο ΠΑΣΟΚ, ξέρει πολύ καλά όλα όσα ξεφωνίζει το οφ δη ρέκορντ, που βγαίνει από τους ‘διαφωνούντες’ αποστάτες. «Ξέρεις, βασικά εγώ πιστεύω ότι πρέπει να περάσουν τα μέτρα, αλλά ντρέπομαι που με βρίζουν οι ψηφοφόροι για προδοσία του λαϊκού συμφέροντος. Άσε να τα ψηφίσουν οι άλλοι, να μη φάω εγώ τις γκρίνιες. Ας τις φάνε αυτοί»… Αυτή ήταν η αδιαμφισβήτητη ουσία της πολιτικής τους ανανδρίας και η φοβερή αντιλαϊκή και αντεθνική βλαχιά, που συστηματικά επιδεικνύουν όλα αυτά τα αποκρουστικά γκρέμλινς του πολιτικού μας συστήματος. Και θα κυριαρχούν όσο η κατσίκα τον μασάει τον ταραμά.
Έτσι όλοι οι Πασόκοι που την έκαναν γυριστή βρήκαν μια γελοία δικαιολογία. Άλλος γιατί τα μέτρα δεν εμφορούνται ‘πια’ από την ‘ψυχή’ του ΠΑΣΟΚ (πείτε με και Ανδρέα), άλλος γιατί φοβάται την πίεση του οχλοπολτού της εκλογικής του περιφέρειας, άλλη για τη Σχολή Ξεναγών της Κέρκυρας, άλλος γιατί ξεχάστηκε κλειδωμένος στην τουαλέτα και δεν πρόλαβε, με αναπάντεχο αποτέλεσμα να μείνει απών της ψηφοφορίας…
Όσοι έμειναν απόντες έως το παραπέντε της ψηφοφορίας, περίμεναν να σιγουρευτούν ότι τα μέτρα περνούν. Έτσι ώστε, ασφαλώς να ξαναρωτηθούν τελευταίοι και να υπερψηφίσουν, προς αποφυγή του δραματικού ατυχήματος, εάν την κοπάναγε και κάποιος άλλος. Ήθελαν δηλαδή και να γλιτώσουν την ‘κατακραυγή’ των πελατών τους, που τρία χρόνια τώρα τους τραβούν προς τον ίσιο δρόμο: «Κάτω τα χέρια από το πελατειακό κράτος». Αλλά και να ελέγχουν τα γιοφύρια, μπας και δεν περάσουν τα μέτρα, οπότε θα χανόταν τα 44 δισμύρια και θα τους χρεωνόταν η προϊούσα εθνική καταστροφή…
Δυστυχώς ο Γρηγόρης Ψαριανός μας απογοήτευσε. Δεν έκανε την τολμηρή υπέρβαση, που θα έδινε τον μεγάλο συμβολισμό, ότι αριστερή δεν είναι η αρνητική φασαρία, αλλά η θετική, παλικαρίσια, υπεύθυνη τοποθέτηση απέναντι στα προβλήματα. Αριστερό δεν είναι το χάος, αλλά το να έχουν αύριο την έστω και λίγη σύνταξη οι γριούλες, που χειμάζονται από την κρίση. Και άμεσα να ξεκινήσεις να κάνεις τις μεταρρυθμίσεις, που θα φέρουν εργασία και προκοπή. Έτσι ώστε μακροπρόθεσμα να ανακτήσουμε -γνήσια πλέον- εκείνο το γιαλαντζή επίπεδο, που μας είχαν άκοπα προσφέρει τα δανεικά της χρεωκοπίας του δεξιού λαϊκισμού όλων των χρωμάτων… Αυτά όλα περί του τι είναι αριστερό και τι δεξιό επί της ουσίας, ο Γρηγόρης Ψαριανός τα γνωρίζει πολύ καλά. Κάποια στιγμή ας τολμήσει και να τα πει σε επίπεδο δημόσιας σφαίρας και να τα κάνει και πράξη. Πρώτα περιμένουμε από τους πρωτοπόρους να κάνουν την αρχή, για να ακολουθήσουμε κι εμείς οι καμένοι. Αυτό τον συμβολισμό περιμέναμε και χάσαμε (για την ώρα;)…
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι αυτό το πολιτικό σύστημα έχουμε, τα άλογα στο άρμα δεν τα αλλάζεις στη μέση του ορμητικού ποταμού, με αυτούς θα περάσουμε αυτό το κρίσιμο τέρμινο. Και βέβαια, ας μην τους βρίζουμε όλοι ομοθυμαδόν, δεν τους ψήφισαν οι Σουηδοί εταίροι μας, εμείς τους ψηφίσαμε, άρα ας βρίζουμε το πρωί στον καθρέφτη μας. Και κάθε τόσο ας ξεχωρίζουμε τους λίγους, που δεν είναι σαν τους πολλούς, αυτούς που μας κοροϊδεύουν λιγότερο, κάνοντας ολοένα και μεγαλύτερη σταδιακή κάθαρση…
Αν προτιμάμε πιο ριζικές λύσεις, εδώ είναι οι ναζί και περιμένουν να τους παραδοθούμε.
20°
