Θα είναι η τελευταία φορά;

Οι γραμμές αυτές γράφονται λίγες ώρες πριν την κρίσιμη ψηφοφορία για τα νέα μέτρα. Τα ίδια διλήμματα, οι ίδιες ανησυχίες. Έχω επιλέξει από την πρώτη στιγμή το δρόμο της υπευθυνότητας, το δρόμο της Ευρώπης. Θα ήταν λάθος, τώρα που έχουμε διανύσει το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής να κάνουμε πίσω.

Ωστόσο, τα μέτρα από μόνα τους είναι φανερό ότι δεν φτάνουν. Αποτελούν αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη. Είναι «το σωληνάκι της εντατικής» που μας κρατά στη ζωή. Κερδίζουμε χρόνο. Η άλλη λύση είναι ο «ξαφνικός θάνατος». Τώρα, χρόνια μετά την ψήφιση του πρώτου πακέτου, κανείς από όσους δηλώνουν ότι είναι υπέρ της παραμονής μας στην Ευρώπη αλλά είναι κατά της δανειακής σύμβασης, δεν έχει να προτείνει που θα βρεθούν τα χρήματα χωρίς τις δόσεις της συμφωνίας.

Αυτό είναι ένα πρόβλημα και για ολόκληρη τη χώρα. Ότι δηλαδή δεν είχαμε έτοιμο ένα δικό μας αναπτυξιακό σχέδιο και αυτή, η περιβόητη δηλαδή ανάπτυξη, είναι η πρώτη προϋπόθεση για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι, αφού εμείς τηρήσαμε την συμφωνία, οι εταίροι μας να προχωρήσουν στην άμεση καταβολή όλης της δόσης που θα δώσει ανάσα στην ελληνική οικονομία. Ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, επιμήκυνση, μείωση του δημοσίου χρέους θα πρέπει να ακολουθήσουν. Η συνολική πάντως λύση δεν μπορεί να προέλθει παρά μέσα από μια λύση για όλο το ζήτημα του ευρωπαϊκού νότου, κάτι που, κατά την άποψή μου, δεν μπορούμε να αναμένουμε πριν τις γερμανικές εκλογές του 2013. Προϋπόθεση ακόμα για την επιτυχία είναι η εφαρμογή, εφόσον ψηφισθούν, των αυτονόητων διαρθρωτικών αλλαγών που αφορούν μεγάλο μέρος αυτού του πολυνομοσχεδίου. Τέλος, δεν υπάρχει πακέτο αλλαγών, ειδικά όταν αυτό συνοδεύεται με βαρύτατες θυσίες, που να επιτύχει, αν δεν υιοθετηθεί-αν όχι αγκαλιαστεί-από την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Και για το σημείο αυτό, θα μου επιτρέψετε να έχω σοβαρές επιφυλάξεις.

Φταίμε βέβαια αν δεν μπορέσαμε να εξηγήσουμε στον κόσμο το πραγματικό διακύβευμα και αν παραδοθήκαμε στη δημαγωγία και τον λαϊκισμό. Από την άλλη, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος έχει, όχι αδικαιολόγητα, τρωθεί, αφού προεκλογικές εξαγγελίες για ισοδύναμα και εύκολες λύσεις απέχουν τελικώς πολύ από την πράξη. Είναι απαραίτητο ακόμα να εμπεδωθεί ένα αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης και επιβάρυνσης του καθενός ανάλογα με τις δυνάμεις του. Κάτι για το οποίο δεν έχουμε κάνει επίσης πολλά. Προσθέστε τώρα σε αυτά κυβερνητικές ολιγωρίες αλλά και αντικειμενικά λάθη και προχειρότητες ή έλλειψη επαρκούς ενημέρωσης και υπεραισιόδοξες προβλέψεις, που και σε αυτό το νομοσχέδιο υπάρχουν και είναι κατανοητό ότι γίνεται δύσκολη η απάντηση στην ερώτηση θα είναι η τελευταία φορά; Κάτι όμως για το οποίο θα πρέπει να παλέψουμε, γιατί η κοινωνία είναι στα όριά της, η κοινωνική συνοχή πλήττεται και ο εκφασισμός των άκρων παραμονεύει.

Γι’ αυτό πρέπει άμεσα το πολιτικό σύστημα, ανάμεσα στα άλλα, να φροντίσει για αλλαγές που θα το αναβαπτίσουν και θα το απαλλάξουν από βαρίδια του παρελθόντος, θέτοντας ως άμεσες προτεραιότητες τις δομικές του αλλαγές και νέους κανόνες για το πολιτικό χρήμα.

«Για να σώσεις τη χώρα σου πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου» δήλωσε πρόσφατα ο Πρωθυπουργός.

Αυτό απαιτούμε από την εκτελεστική εξουσία και το πολιτικό σύστημα ευρύτερα να πράξει.