Σχετικά με το Τέρας

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.

Μάνος Χατζηδάκις, 30 Ιουλίου 1978

Προχτές δημοσιεύτηκε ένα κείμενο με τις υπογραφές 204 καθηγητών κατά του ολοκληρωτισμού, που έχει επιβληθεί από μια αυταρχική μειοψηφία παραλύοντας τα πανεπιστήμια. Μέσα στο κείμενο αναφερόταν «Αυτό που γεννιέται σήμερα είναι ένα τέρας που θα καταβροχθίσει και το Πανεπιστήμιο και ολόκληρη την κοινωνία».

Και όμως, αγαπητοί, δεν γεννιέται σήμερα αυτό το τέρας. Ε, το λοιπόν, τώρα ενηλικιώνεται, ή μάλλον τώρα περνάει στην ωριμότητα, το εν λόγω τέρας…

Και δεν είναι ένα άλλο τέρας, είναι ένα μικρό μέλος του μεγάλου Τέρατος, που πιάνει όλο το εθνικό κάδρο.

Το καμένο μας μυαλό πολύ συχνά βλέπει κάτι που αποτελεί μια σημαντική πτυχή του Τέρατος και νομίζει εθελοτυφλώντας ότι αυτό το κάτι είναι ένα βασικό εργαλείο για να καταπολεμήσουμε το Τέρας.

Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το μείζον αίτιο της χρεωκοπίας: είχαμε μαζευτεί πολλοί ‘αντισυστημικοί’ και μεθοδικά χτίζαμε ΤΟ Σύστημα, εδώ και δεκαετίες…

Και συνεχίζουμε, ακόμα και τώρα. Τίποτε δεν μας σταματά, παρά μόνο η ολοκληρωτική καταστροφή, που είναι συνυφασμένη και ταυτισμένη με την επιβίωση ΤΟΥ Συστήματος.

Υπάρχουν συντεχνίες, που και αυτές της ευτυχίας τους ζητάν την επιπλοποιία, εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Φωνάζουν κατά των μεταρρυθμίσεων, χωρίς τις οποίες (είτε με μνημόνιο είτε χωρίς) η χρεωκοπία θα γίνει οριστική και αναπόφευκτη.

Αλλά όταν αυτές οι μεταρρυθμίσεις αγγίζουν τα ‘κεκτημένα’ τους, τότε γίνεται το έλα να δεις… Και καταφέρνουν να βρίσκουν λόγια ‘αριστερά’, με τα οποία πείθουν μέρος της κοινωνίας ότι για το καλό της αξίζει να τους πληρώνει το νταβατζηλίκι, εκείνο το κατιτίς που τους καθιστά προνομιούχους εις βάρος της κοινωνίας. Για το καλό της, όμως, αφού είπαμε με τα ‘αριστερά’ λόγια του τύπου ‘όχι στον κοινωνικό αυτοματισμό’, ‘κάτω τα χέρια από τις λαϊκές κατακτήσεις’ (τις δικές μας όχι των άλλων), μέρος της κοινωνίας τους παρέχει τη στήριξη. Κυρίως όμως τη στήριξη αυτή τους την παρέχει και η ‘Αριστερά’ μέσα στη Βουλή. Έτσι ακριβώς έγινε προχτές, οπότε η κακιά η ‘μνημονιακή κυβέρνηση’ προσπάθησε να κουρέψει τα προνόμια των ισχυρών. Των μηχανικών, των δικηγόρων, των γιατρών, των τραπεζικών και των δημοσιογράφων. Και να βάλει τα ‘υγιή’ ταμεία τους στον ΕΟΠΥΥ. Ώσπου ήρθε το Ιππικό, η αντιμνημονιακή καλή ‘Αριστερά’ και κατάφερε να αποτρέψει το κακό… Ώπα, είπα, λέω, ποιος είναι ο αριστερός και ποιος ο δεξιός, σε τούτο το παιγνίδι;;;

Κατά τα άλλα το Τέρας είναι το μνημόνιο και οι λακέδες του, τόσο για την ‘Αριστερά’, όσο και σχεδόν για το σύνολο (εν προκειμένω) της δημοσιογραφικής συντεχνίας. Θυμόμαστε όλοι τη διαβόητη ανακοίνωση της ΠΟΕΣΥ. Μα καλά, τα μέλη της ΕΣΗΕΑ, δεν ντρέπονται να εκπροσωπούνται από αυτή την ανεκδιήγητη ηγεσία της ΠΟΕΣΥ, που όταν ήρθε η Μέρκελ έδωσε οδηγίες στους δημοσιογράφους «να απόσχουν από την κάλυψη των κινήσεων και δηλώσεων της Γερμανίδας. Επίσης, το Γενικό Συμβούλιο της ΠΟΕΣΥ αποδοκιμάζει εκείνους τους δημοσιογράφους οι οποίοι, με τη στάση και την πρακτική τους, μετατρέπονται συνειδητά σε ‘παπαγαλάκια’ των Μνημονίων, των αντιλαϊκών πολιτικών, της κυβέρνησης και των μεγαλοεπιχειρηματιών». Έχουμε πέσει τόσο χαμηλά να ξεχνάμε τι σημαίνει δημοσιογραφία;;; Βέβαια, εδώ θα ερχόταν κάποιος να μου θυμίσει ότι με τη διαγραφή του Πάσχου Μανδραβέλη ήταν η ΕΣΗΕΑ που έκανε το Νίκο Δήμου να πει «Το περίεργο σωματείο ΕΣΗΕΑ: Όλοι οι Έλληνες πληρώνουμε τις ασφαλιστικές εισφορές των μελών της (για να λειτουργεί με αδιαφανείς διαδικασίες εισδοχής και για να τιμωρεί την ελευθερία του λόγου!)»…

Είναι πραγματικά ανυπόφορο για πολλούς δημοσιογράφους που είχαν μια τακτοποιημένη ζωή, ξαφνικά να πένονται, όπως και για τους περισσότερους Έλληνες. Επιπλέον, να χάνουν τα ασφαλιστικά προνόμια, που καλώς ή κακώς τους είχε χαρίσει η εξέλιξη των πραγμάτων στο προ πτωχεύσεως στάτους κβο. Μια πτώχευση που φυσικά δεν την έφερε το μνημόνιο, αλλά η εθνική αφροσύνη του σύμπαντος πελατειακού Συστήματος, το οποίο ασφαλώς συμπεριείχε και την προνομιούχα δημοσιογραφική συντεχνία. Τώρα, όμως, που όλοι υποφέρουν με την κατάρρευση αυτού του στάτους κβο, είναι ΑΔΙΚΟ να εξαιρούνται κάποιοι που είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Αυτό είναι όλο το ζήτημα, που αρνείται να το δεχτεί μεγάλο μέρος του δημοσιογραφικού κόσμου και μαζί ο πολιτικός του σπόνσορας, η ‘Αριστερά’… Και μια τέτοια αδικία εις βάρος των αδύναμων δεν ταιριάζει στην Αριστερά εξ ορισμού. Ταιριάζει μόνο στην ‘Αριστερά’, που ντελαλεί «Κάτω τα χέρια από το Πελατειακό Κράτος» υιοθετώντας όλα τα αιτήματα των προνομιούχων… Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει ότι η ‘Αριστερά’ υποστηρίζει τους ισχυρούς, ακριβώς γιατί η ‘Αριστερά’ είναι ό, τι πιο χυδαία λαϊκιστικό και αντιδραστικό κυκλοφορεί σήμερα στη δημόσια σφαίρα. Είναι ο πρόμαχος ΤΟΥ Συστήματος, που μάχεται με νύχια και με δόντια να διασωθεί, τραβώντας όλη την υπόλοιπη κοινωνία μαζί ΤΟΥ στο έρεβος.

Δείτε τώρα το κοντράστ. Υπάρχει και μια άλλη συντεχνία, μικρή και ανίσχυρη, αυτή των διπλωματούχων ξεναγών, οι οποίοι έχουν ένα σοβαρό πρόβλημα, που κανένα δεν συγκινεί. Μέσα στο πλαίσιο της γενικής γραμμής για απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, η συμπαθής κατηγορία των πρεσβευτών του ελληνικού στοιχείου στον τουριστικό κόσμο που μας επισκέπτεται, αντιμετωπίζει μια σκληρή ισοπεδωτική και ανόητη λογική. Σύμφωνα με υπόμνημα που στέλνει η ομοσπονδία τους στην Βουλή, ο κλάδος τους βάλλεται από μια άγαρμπη ρύθμιση. Κατ’ αυτήν, με ένα δίμηνο σεμινάριο που απροσδιόριστα κάποιος άγνωστος διοργανώνει, επιτρέπει σε ψιλοάσχετους να γίνουν ‘ξεναγοί’. Υπερπηδώντας μάλιστα ευρωπαϊκές αποφάσεις, που όπως διαπιστώνει κανείς καλόπιστα εξαιρούν τον κλάδο από μια απρόσεχτη ισοπεδωτική απελευθέρωση.

Πληροφορώ κάθε ενδιαφερόμενο ότι αρκετοί πτυχιούχοι πανεπιστημιακών σχολών Επικοινωνίας – ΜΜΕ, πάνε (μεταπτυχιακά) σε ΙΕΚ Δημοσιογραφίας για να μάθουν επί της ουσίας τη Δημοσιογραφία, φοιτώντας για δύο ακόμα εξάμηνα. Δεν μπορώ να διανοηθώ αντίστοιχα, όταν κάποιοι πτυχιούχοι Ιστορίας, Αρχαιολογίας κλπ. θέλουν να γίνουν ξεναγοί, να μην παίρνουν και αυτοί για δύο εξάμηνα μια πλήρη εκπαίδευση από την ιστορική υψηλού επιπέδου Σχολή Ξεναγών. Δουλειά τους και εδώ δεν είναι μόνο το να ξέρουν την ιστορία των μνημείων. Αλλά να μπορούν να είναι επικοινωνιακοί, μεταδοτικοί και να ασκούν μια διαρκή διαχείριση κρίσεων (άσχετη με την Αρχαιολογία), πράγματα που δεν μαθαίνονται σε δίμηνο σεμινάριο… Σιγά, λοιπόν, μην κλάψει η ‘Αριστερά’ για το αδόκητο χτύπημα ενός ανίσχυρου κλάδου, χρήσιμου για την εθνική οικονομία αλλά και την εθνική εικόνα, που ζητάει βοήθεια και πού να την βρει. Είπαμε, η ‘Αριστερά’ βοηθάει τις ισχυρές συντεχνίες…

Και βέβαια, η βλακώδης και γελοία απόλυση του Κώστα Αρβανίτη και της Μαριλένας Κατσίμη αφήνει άφωνη την κοινή γνώμη, η οποία με το καμένο λογισμικό της ‘ευλόγως’ θα σκεφτεί «κοίτα να δεις, πού μπορεί να φτάσει το άτιμο το μνημόνιο»… Αλλά, φυσικά αυτή η απόλυση δεν έχει καμία σχέση με την περίπτωση Βαξεβάνη, που η Αξιωματική Αντιπολίτευση (όλη μαζί πακέτο, κανείς δεν διαφωνεί;) τον ‘υιοθετεί’ εξόφθαλμα και ανεπιφύλακτα. Όλοι τους αγνοούν και ότι (ας πούμε πως) η γιαγιά μας που βρίσκεται στη λίστα διότι νομίμως έχει ένα λογαριασμό για να χρηματοδοτεί τον εραστή της, δεν θέλει να βγει στη φόρα ότι έχει ένα τέτοιο λογαριασμό. Και είναι γελοία η δήλωση Βαξεβάνη ότι δεν υπάρχει θέμα εφόσον δεν αναφέρονται τα ποσά των καταθέσεων… Και χίλια μόνο ευρώ να έγραφε ο λογαριασμός της γιαγιάς μας, η ζημιά δεν θα είχε γίνει;

Ο σοβαρός ρεπόρτερ κάνει ρεπορτάζ και δημοσιεύει πλήρη στοιχεία για κάποια (ή και όλα τα εκ της λίστας Λαγκάρντ) κατά τεκμήριο λαμόγια, για τα οποία διασταυρώθηκε η λαμογιά τους. Και τότε κάνε τη μαγκιά καλέ μου κύριε και βγάλε τα λαμόγια (όχι τη γιαγιά) στα μανταλάκια… Όχι όλους στη φόρα, σχετικούς και ασχέτους, υπό το πρόσχημα ότι ‘το ατομικό συμφέρον υποχωρεί έναντι του δημοσίου συμφέροντος’ (ωχ!, από πού βγήκε αυτό, ρε παιδιά, σαν κάτι από τον Ένγκελς -περί Φώυερμπαχ- μυρίζει)… Όσο και αν δήλωνε «έρχονται να με συλλάβουν οι γερμανοτσολιάδες», δύσκολα λοιπόν ο κ. Βαξεβάνης θα μπορούσε να αποδείξει ότι βρίσκεται απέναντι σε σχέση με το Τέρας… Την αξιοπιστία του άλλωστε την είχε χάσει πολλάκις στο παρελθόν, όπως όταν υιοθετούσε τη βλακώδη καταγγελία ότι η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ λόγω του swap (2002) της Goldman Sachs, τρία χρόνια μετά την έγκριση (1999) εισδοχής μας στην Ευρωζώνη… Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν.

Υ.Γ.

Σχολιαστής (ή μήπως σχολιάστρια;) ονόματι Eli P, υποσημείωσε στο προηγούμενο κείμενο περί Πολιτικής Βλαχιάς: «Γιατί δεν διατυπώθηκαν εγκαίρως παρόμοιες μομφές / προειδοποιήσεις / καυστικές πλην εύστοχες παρατηρήσεις»;

Επειδή εμπλέκομαι προσωπικά στο θέμα, εκδήλωσα κώλυμα, για λόγους αισθητικής, να απαντήσω στο εύλογο ερώτημα. Πάντως, ρωτώντας παλιότερους θα μάθετε πως υπήρχαν τέτοιες προειδοποιήσεις που ξεστόμιζαν ελάχιστοι Δονκιχώτες. Όταν άνοιγαν το παιγνίδι στα άκρα και έβαζαν στο στόχαστρο κάθε πηγή βλαχιάς και αντιδραστικής συντηρητικότητας, ακόμα και της ίδιας της συντεχνίας τους, τότε τα άστρα δεν τους ευνοούσαν… Με απλά λόγια, όποιος δεν σεβόταν την αρχή πως θα λέμε ό, τι θέλουμε, εκτός από …, σύντομα πεταγόταν εκτός.

Πιστέψτε, λοιπόν, πως εάν κάποιος, αντί να χτυπάει το «σύστημα», επέλεγε να χτυπάει ΤΟ Σύστημα και να κάνει μοναχική δημοσιογραφία στις κόκκινες περιοχές του στροφομέτρου, αργά ή γρήγορα (ανάλογα και με τις αντοχές του) διαπίστωνε με πικρία ότι ΤΟ Σύστημα τον είχε κάνει εμετό. Την τελευταία δεκαπενταετία λοιπόν, ΤΟ Σύστημα δεν είχε παράπονο, τα κατάφερε και οι κακοί εσίγησαν.

Να, όμως, που εδώ και λίγα χρόνια άρχισαν κάποιοι (ελάχιστοι) τολμηροί τύποι να ανοίγουν τρύπες στα στεγανά ΤΟΥ Συστήματος, ιδρύοντας αξιόπιστα ανεξάρτητα ΜΜΕ, με μόνο τους όπλο την ισχυρή οραματική τους ποιότητα. Και τώρα η συγκυρία τούς βοηθάει να ενισχυθούν με δυνάμεις κρυμμένες στο πουθενά, προσπαθώντας να πουν «Σιμώνει ο νέος ο Λόγος»…

Παρεμπιπτόντως, ας περάσουμε σε ένα εντελώς άλλο θέμα. Αισθάνομαι προσωπικά τυχερός, που μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα, σε αυτό εδώ το Μέσο αξιοσημείωτης ηθικής και αισθητικής τάξης, που φύτρωσε και αναπτύχθηκε μέσα σε τόσο δυσανεκτικό περιβάλλον. Και τα κατάφερε, μέσα από τις ευνόητες αντιξοότητες και τρικλοποδιές (που βάζει η βλαχιά ΤΟΥ Συστήματος που λέγαμε), να γίνει πόλος έλξης ανεξάρτητων φωνών και φυσικά απαιτητικού αναγνωστικού κοινού.