O Δρ. Μιχαλολιάκος υποθέτω;

«Ο Δρ. Λίβινγκστον υποθέτω;» Η θρυλική αυτή φράση υπήρξε προπομπός μιας από τις πιο διάσημες συνεντεύξεις όλων των εποχών όταν, στα τέλη του προπερασμένου αιώνα, ο Βρετανός δημοσιογράφος Χένρυ Στάνλεϊ κατάφερε να εντοπίσει τον συμπατριώτη του εξερευνητή, Ντέιβιντ Λίβινγκστον, στα βάθη της Αφρικής. Η τηλεοπτική συνέντευξη, πριν μια εβδομάδα, του Νίκου Μιχαλολιάκου στον Κωνσταντίνο Μπογδάνο προφανώς δεν θα μείνει στην ιστορία- παρ’ό,τι η «ζούγκλα» ήταν πανταχού παρούσα- σίγουρα όμως αποτέλεσε ένα σημαντικό επεισόδιο στην σειρά τρόμου «Χρυσή Αυγή: Ζουν ανάμεσά μας»

Κατά την προσωπική μας άποψη (που λέει κι ο Μανόλο) και τηρουμένων των αναλογιών ο Μπογδάνος στάθηκε πολύ καλά. Από το ξεκίνημα της εκπομπής στρίμωξε τον Μιχαλολιάκο αναγκάζοντάς τον να χάσει παντελώς την ψυχραιμία του- την οποία και δεν ξαναβρήκε παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις μέχρι το τέλος της εκπομπής. Ο ηγέτης της Χ.Α. δεν κατόρθωσε να δώσει καμία πειστική απάντηση στα ερωτήματα (συνοδεία ατράνταχτων στοιχείων) για το απροκάλυπτα ναζιστικό παρελθόν (;;;) της οργάνωσής του. Απέτυχε να εξηγήσει τόσο τα ναζιστικά τατουάζ στα μπράτσα των συναγωνιστών του, όσο τι γύρευε χαμογελαστός στο Άουσβιτς νυν βουλευτής της Χρυσής Αυγής. Αντίθετα, πέταγε συνεχώς την μπάλα στην εξέδρα, άλλοτε επιτιθέμενος στον Αλέξη Τσίπρα (άσχετο), άλλοτε καταμετρώντας τις αυτοκτονίες από το ξεκίνημα της κρίσης στην χώρα μας και άλλοτε βρίζοντας τον Μπογδάνο και τους δημοσιογράφους, γενικώς και αορίστως. Χαρακτηριστικό της σύγχυσης στην οποία τελούσε ήταν ο ισχυρισμός πως ο Τατσόπουλος είπε Αλβανό τον Κολοκοτρώνη (!), το spelling των ΜΚΟ ως «Μι Κι Όψιλον» καθώς και ο σφαγιασμός τουλάχιστον δύο ελληνικών παροιμιών: «Τρεις λαλούν κι ένας χορεύει» και «Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλια». Ούτε καν η ελληνική ιστορία δεν βγήκε αλώβητη από αυτή την διαδικασία με την «συγχώνευση» του κατοχικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη και του (γιού του) πρωθυπουργού της ΝΔ το 1980, Γεωργίου σε ένα και μόνο πρόσωπο…

Αντίθετα με τους «λοχαγούς» του, οι οποίοι παρουσιάζονται συνήθως εξαιρετικά ετοιμόλογοι,ο Μιχαλολιάκος μπέρδευε χωρίς σταματημό τα λόγια του, φτάνοντας μάλιστα σε σημείο να κοιτάει το ρολόι του και να βιάζεται να τελειώσει την εκπομπή για να πάει σπίτι του.

Τι δεν πήγε καλά; Θεωρώ μέγα λάθος του Μπογδάνου το ό,τι μπήκε στην θέση του απολογούμενου για τις κατηγορίες που εξαπέλυε ο Μιχαλολιάκος εναντίον του καναλιού του. Δεν ήταν αυτό το θέμα τις εκπομπής, ούτε είναι δουλειά κάθε δημοσιογράφου να γίνεται δικηγόρος της εταιρείας στην οποία δουλεύει. Αναγνωρίζω ωστόσο την πιθανότητα να ασκήθηκε στον Μπογδάνο κάποια πίεση «άνωθεν», με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Επίσης, ήταν μάλλον εσφαλμένη τακτική του δημοσιογράφου να αφήσει τον Μιχαλολιάκο να κάνει ροντέο την εκπομπή από το ξεκίνημα. Ίσως να ήταν καλύτερα να τον πάει χαλαρά στην αρχή και να τον στριμώξει σε κάποια στιγμή που δεν θα το περίμενε.

Ακόμα κι έτσι όμως, ο Μπογδάνος πέτυχε σε μεγάλο βαθμό τον στόχο του. Αποδόμησε παντελώς τον Μιχαλολιάκο. Η εικόνα του στιβαρού ηγέτη της ελληνικής hardcore Ακροδεξιάς τσαλακώθηκε ανεπανόρθωτα. Αυτό που αντίκρισε ο Έλληνας τηλεθεατής απείχε παρασάγγες από την εικόνα του υπεράνθρωπου και παντοδύναμου Αρείου. Μιλάμε φυσικά για την εικόνα μεταφορικά γιατί στην κυριολεξία η εμφάνιση του χρυσαυγίτη αρχηγού δεν έχει καμία σχέση με τους πρωταγωνιστές των ντοκιμαντέρ της Ρίφενσταλ.

Ωστόσο, παρακολουθώντας live τα σχόλια στο ίντερνετ αλλά και όσα γράφτηκαν μετά την συνέντευξη διέκρινα μια πρωτοφανή επίθεση στον Μπογδάνο. Πολλοί τον χαρακτήριζαν «λίγο» ενώ δεν έλειψαν και αυτοί που, θύματα αφελών ιδεοληψιών, ανακάλυψαν ένα σχέδιο στήριξης του Μιχαλολιάκου από τα «αστικά» ΜΜΕ. Ορισμένοι δε, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ο Μιχαλολιάκος ήταν ο μεγάλος θριαμβευτής της βραδιάς.

Δυστυχώς, η αντίληψη πως ο «νικητής» μιας συνομιλίας είναι αυτός που φωνάζει περισσότερο επικρατεί στην πλειοψηφία των συμπατριωτών μας. Είναι σίγουρο δε πως για κάποιους έπαιξε τεράστιο ρόλο πως το κανάλι που φιλοξένησε την συνέντευξη θεωρείται «μνημονιακό», κάτι που σημαίνει πως έχει de facto άδικο σε ό,τι παρουσιάζει. Άλλωστε, τον τελευταίο καιρό οι δημοσιογράφοι (με εξαίρεση κάποιους όψιμους «επαναστάτες») αντιμετωπίζονται γενικότερα ως «ταγοί του συστήματος» (και άλλα τέτοια γραφικά) οπότε πρέπει να κατακεραυνώνονται, ακόμη και στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν one on one άτομα σαν τον Μιχαλολιάκο.

Αποψή μου είναι πως δεν πρέπει να δίνεις λόγο, ποτέ και πουθενά σε άτομα που εκπροσωπούν την ιδεολογία του Μιχαλολιάκου και της παρέας του. Σήμερα όμως και με μια κοινοβουλευτική ομάδα που ενδεχομένως να αυξηθεί στις επόμενες εκλογές, ίσως αναγκαστείς να σταθείς απέναντί του. Όταν το κάνεις ως δημοσιογράφος, στόχος σου πρέπει να είναι να δείξεις στον κόσμο τι ακριβώς είναι η Χρυσή Αυγή. Ακόμα και το συμπέρασμα πως δεν μπορείς να ανοίξεις διάλογο μαζί τους είναι χρήσιμο.