Το γαμώτο σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι δεν ήταν υποχρεωτικό τα πράγματα να πάνε έτσι. Οι δυνάμεις της Ακινησίας, αυτές που δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτα σ’ αυτή τη χώρα, παρουσιάζουν την κατάσταση κάπως σαν φυσική καταστροφή, σαν πόλεμο. Μας κήρυξαν τον πόλεμο οι ξένοι, μας έβαλαν, ειδικά εμάς, στο στόχαστρο, θέλουν να κάμψουν το αδούλωτο φρόνημα του Έλληνα, να μας «φτωχοποιήσουν», να μας «εξοντώσουν», να μας κάνουν φτηνό εργατικό δυναμικό. Γιατί δεν τους φτάνουν τα 9/10 του πλανήτη που είναι φτηνότερο, εμάς ήθελαν. Κι έτσι, εμείς δεν φταίμε σε τίποτα.
Κι όμως μπορεί να αντιμετωπίσαμε ένα δύσκολο πρόβλημα το 2009, αλλά δεν είμαστε οι πρώτοι, ούτε οι μόνοι. Κι αν είχαμε αντιδράσει σωστά ήδη τώρα θα αρχίζαμε να βγαίνουμε από το τούνελ και επιπλέον θα ζούσαμε σε μια Ελλάδα πιο δυνατή, πιο δίκαιη, καλύτερη από πριν. Ακόμα και τώρα μπορούμε, αν αλλάξουμε συμπεριφορά.
Δεν είχαμε πολλά να κάνουμε όταν άρχισε αυτή η ιστορία. Δύο πράγματα, και τα δύο υποχρεωτικά. Είχαμε έλλειμμα το 2009 24 δις, δεν μας δάνειζαν άλλο, έπρεπε να μειώσουμε αυτό το έλλειμμα. Ούτε καν αμέσως, σταδιακά. Αυτό που έπρεπε να μας απασχολεί ήταν αυτές οι περικοπές να είναι όσο το δυνατόν πιο ανώδυνες. Εμείς αρνηθήκαμε την ίδια την ανάγκη των περικοπών.
Το δεύτερο ήταν να βάλουμε το κεφάλι κάτω, να δουλέψουμε περισσότερο και πιο σωστά ώστε να αναπληρώσουμε με την παραγωγή μας όσο το δυνατόν περισσότερο μέρος απ’ αυτά που λόγω τέλους δανεικών θα χάναμε. Το πόσο θα φτωχαίναμε ήταν ευθέως ανάλογο του πώς θα αντιμετωπίζαμε αυτούς τους δύο στόχους. Δεν ήταν εύκολο, ούτε όμως κι ακατόρθωτο. Απλώς αποτύχαμε και στους δύο. Είμαστε μια μικρή χώρα, 10 εκατομμύρια ψυχές. Όλοι μαζί, μια πόλη του πλανήτη Γη. Μισή Κωνσταντινούπολη. Ή ανατολική Φλόριντα, Μαϊάμι, Παλμ Μπιτς, Κι Γουέστ.
Και δεν μπορούμε να ζήσουμε ήσυχα και αυτάρκεις; Στο πιο παλιό και σημαντικό σταυροδρόμι της υφηλίου, στο ενδιάμεσο Ανατολής και Δύσης. Τόσα χρόνια συνηθισμένοι στο εύκολο χρήμα των κοινοτικών επιδοτήσεων και των δανείων, μοιάζουμε με μια μηχανή που δουλεύει στο ρελαντί. Ακόμα και τον τουρισμό, τη μεγαλύτερη πηγή εσόδων μας, τον δουλεύουμε 1,5 μήνα το χρόνο. Μπλοκαρισμένα γραφειοκρατικά συστήματα, αρτηριοσκληρωτικές δομές φρέναραν κάθε ανάπτυξη. Με τις πρώτες αλλαγές, με τους πρώτους διακόπτες που θα άνοιγαν, η μηχανή θα ’παιρνε μπρος, τα αποτελέσματα θα ήταν πολλαπλασιαστικά, θα ξάφνιαζαν και μας τους ίδιους. Οι νέοι, το πιο εφοδιασμένο κομμάτι να αντιμετωπίσει το σύγχρονο κόσμο, όλη μέρα στα κομπιούτερ και το ίντερνετ, ήταν μαζικά έξω απ’ την παραγωγή. Αν τους δίναμε την ευκαιρία θα βλέπαμε μια άλλη, καινούργια, δυναμική Ελλάδα.
Δεν κάναμε τίποτα. 3 χρόνια, 1.000 μέρες, κλαίμε και διαμαρτυρόμαστε. Μάταια ειδικοί και επιστήμονες μας δείχνουν συγκριτικούς πίνακες, μετράνε τις κρουαζιέρες φερ’ ειπείν στις μεσογειακές χώρες Ιταλία, Ισπανία και μας λένε ότι η απελευθέρωση θα αποφέρει πάνω από ένα δις το χρόνο και 10άδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Εμείς κλείνουμε τα λιμάνια. Ακόμα και ο τουρισμός έπεσε αυτά τα χρόνια. Αν είναι δυνατόν. Το αντίθετο έπρεπε να συμβεί, αφού φτωχύναμε έπρεπε η Ελλάδα, που ήταν ήδη στους προνομιακούς προορισμούς, να γίνει ακόμα πιο ελκυστική. Έγινε ακριβώς το αντίθετο. Κανείς δεν θέλει να έρθει στην ασυνάρτητη χώρα που καίει ευρωπαϊκές σημαίες και βάζει σε κρεμάλες τους Ευρωπαίους πολιτικούς, λες και είμαστε μουλάδες στο Αφγανιστάν. Αντί για αύξηση της παραγωγής διαλύσαμε και ό,τι είχαμε, την εμπορική ζωή της πόλης, τον τουρισμό.
Στο στοίχημα των περικοπών, η αποτυχία ήταν εξίσου παταγώδης. Ξέραμε ότι μπορούμε να κόψουμε χωρίς οδυνηρές συνέπειες. Μέσα στα 5 τελευταία χρόνια διπλασιάστηκε το κόστος του δημόσιου τομέα. Μέσα στην τελευταία δεκαετία τετραπλασιάστηκαν οι δαπάνες κοινωνικής ασφάλισης. Πρόσφατα ήταν όλα, μπορούσαμε να γυρίσουμε λίγο πίσω. Σ’ αυτή τη χρεοκοπημένη χώρα, πριν βγάλουμε τα 80 δις στην Ελβετία, 240 δις ήταν οι ιδιωτικές καταθέσεις στις τράπεζες. Ένα ΑΕΠ, όσα δεν είχαν όλες μαζί οι γειτονικές μας χώρες. Η χώρα με τη χαμηλότερη παραγωγικότητα στην ευρωζώνη είχε το υψηλότερο ποσοστό κατανάλωσης. 20 μονάδες πάνω από το μέσο όρο. Μια χώρα με 85% ιδιοκατοίκηση, με πάνω από 50% δεύτερη κατοικία, εξοχικό. Με 1,5 αυτοκίνητο ανά οικογένεια, με περιοχές που είχαν την υψηλότερη συγκέντρωση 4x4 στην Ευρώπη. Με το υψηλότερο ποσοστό γεννήσεων σε ιδιωτικά μαιευτήρια και το χαμηλότερο ποσοστό κατανάλωσης φτηνών προϊόντων «ετικέτας» στα σούπερ μάρκετ.
Και σ’ αυτή τη χώρα, όταν κοίταζες τα εκκαθαριστικά της εφορίας έβλεπες 2-3 χιλιάδες ανθρώπους με εισόδημα πάνω από 100.000. Στη χώρα που κυκλοφορούσαν εκατοντάδες χιλιάδες αυτοκίνητα, μεγαλύτερης αξίας από τόσο. Το σύστημα είχε όνομα, δημόσια φτώχεια - ιδιωτικός πλουτισμός. Όσοι μελετούσαν την ελληνική κοινωνία ήξεραν, μπορούσαν να γίνουν περικοπές δαπανών χωρίς να διαλυθεί ο παραγωγικός ιστός, να μη βυθιστούμε στην ύφεση. Μήπως εμείς δεν ξέραμε; Υπήρχε κανένας άνθρωπος που να ζει από τη δουλειά του που να μην είχε αναρωτηθεί πώς, διάολε, υπάρχουν αυτά τα λεφτά, αυτός ο προκλητικός πλούτος που δεν δικαιολογείται από πουθενά;
Έπρεπε να καταπολεμήσουν την εκτεταμένη διαφθορά στο δημόσιο που αφήνει το κράτος φτωχό αλλά τους λειτουργούς του πλούσιους. Να μειώσουν την αχανή γραφειοκρατία που στοιχίζει τριπλάσια και πενταπλάσια από τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Να αντιμετωπίσουν την εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Να μειώσουν το κόστος του πολιτικού και συνδικαλιστικού συστήματος που είναι πολλαπλάσιο των άλλων χωρών. Να μειώσουν τα αδιανόητα προνόμια της κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας, αυτά που οι κοινοί θνητοί ούτε να ονειρευτούν δεν μπορούν. Να βάλουν το σύστημα να δουλέψει στην υπηρεσία του πολίτη, αλλιώς να στείλουν τις κομματικές αργομισθίες σπίτι τους.
Δεν έκαναν τίποτα απ’ όλα αυτά. Τα κόμματα, πολιτικοί εκφραστές των προνομιούχων στρωμάτων, όταν ήταν στην κυβέρνηση «καθυστερούσαν» και όταν ήταν στην αντιπολίτευση «αντιστέκονταν». Το αποτέλεσμα το βλέπουμε. Η παρατεταμένη ύφεση διέλυσε την οικονομία. Η κοινωνία των δύο τρίτων έγινε κοινωνία του ενός τρίτου. Οι ελίτ των προνομιούχων και προστατευόμενων στρωμάτων είναι ακόμα στο απυρόβλητο. Αντί να μειωθεί ο προκλητικός πλούτος, πλήρωσε η κοινωνία. Αντί να μειωθούν τα αφανή, παρασιτικά έσοδα, διαλύθηκαν οι δουλειές.
Ο παρασιτισμός αντιστέκεται, δεν χάνει τίποτα, γι’ αυτό κάποιοι τα χάνουν όλα. Ακόμα και σήμερα, με την κοινωνία σε ασφυξία, 3 χρόνια μετά, ανακαλύπτουν 33.000 συνταξιούχους του ΙΚΑ άφαντους. Χιλιάδες νεκρούς, δεκάδες χιλιάδες πλαστά προνοιακά επιδόματα, αναπηρικές συντάξεις. Θα αρχίσουν τώρα νέα απογραφή. Θα συνεχίσουν και στα άλλα ταμεία. Με το πάσο τους. Θα ξανακάνουν απογραφή στο δημόσιο. Δεν ξέρουν πόσους έχουν, πόσο παίρνουν, από πού και γιατί. Μετά θα συνεχίσουν, κάποτε, και στο ευρύτερο δημόσιο. Σε μερικά χρόνια θα μας πούνε και εκεί πόσοι είναι επίορκοι, πόσοι απουσιάζουν μονίμως από την υπηρεσία τους, πόσοι δεν πληρούν καν τους κανονισμούς του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα. Κάποτε, όταν έχουν μειώσει άλλες 2-3 φορές τις συντάξεις.
Συγχωνεύουν 120 εφορίες, αλλά ιδρύουν 99 εφοριακά ΚΕΠ. Μειώνουν το κράτος αφήνοντάς το ίδιο. 16 μήνες δεν συνδέθηκαν ηλεκτρονικά τα ληξιαρχεία με τα ταμεία για να αντιμετωπίσουν τις πλαστές συντάξεις. Γι’ αυτό βάζουν στο κόλπο και τους συμβολαιογράφους. 50 ευρώ το κεφάλι ο γάμος, το διαζύγιο, η κηδεία. Μειώνουν τη γραφειοκρατία μεγαλώνοντάς τη. Μας κοροϊδεύουν. Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Γι’ αυτό είμαστε εδώ που είμαστε.
Αλλά, ναι, ξέρω. Όταν «καταργήσουμε» το Μνημόνιο και ανακηρύξουμε τη Μέρκελ «persona non grata», τότε θα αντισταθούμε στην «κοινωνική γενοκτονία» που μας επιβάλλουν οι «ξένοι δυνάστες».
5°
