«Δεν θέλω μεγάλο αφεντικό/ Γιατί έμαθα ελεύθερος να ζω/ Και στους δρόμους θα το πω». Θα μπορούσε να είναι ένας αριστερός επαναστατικός θούριος. Το ρεφρέν του άσματος όμως αποδεικνύει πως τα φαινόμενα απατούν: «Κράτησε την πίστη ψηλά/ Στα μεγάλα ιδανικά/ Η Πατρίδα δεν πουλιέται/ Η Εκκλησία δεν πεθαίνει».
Πολλοί από εσάς ίσως να αναγνωρίσατε την μεγάλη επιτυχία των Παπαροκάδων «Έμαθα ελεύθερος να ζω» την πιο επιτυχημένη προσπάθεια των Ελλήνων να παράξουν χριστιανικό ροκ- ένα είδος μουσικής που κάνει θραύση εδώ και χρόνια στις ΗΠΑ.
Οι μάλλον συμπαθείς (αν εξαιρέσουμε την εθνοχριστιανική συνομωσιολογία περί τσιπακίων κ.α.) Παπαροκάδες ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της εμμονής της Ελληνικής Εκκλησίας να αναπτύσσεται και πέρα από τα όρια της θρησκείας και της πίστης. Εκτός από την συνεχή ανάμιξή της με την Πολιτική (η αλήθεια είναι πως γι αυτό δεν ευθύνεται αυτή αφού το αίτημα για διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους παραπέμπεται συνεχώς στις καλένδες) έχουμε πολλές φορές απολαύσει μέλη της και σε άλλους ρόλους, πέρα από την καθοδήγηση των πιστών. Σε πολλές περιπτώσεις, οι εν λόγω κληρικοί κέρδισαν δικαιολογημένα την συμπάθεια του κόσμου. Ποιος ας πούμε δεν θυμάται τον θρυλικό Παπα-Κατινά και τις λεβέντικες γυροβολιές του στα σκυλάδικα πριν καμιά εικοσαριά χρόνια; Ή, πιο πρόσφατα, τον Παπα-Χρήστο, τον φανατικό ΠΑΟΚτζή ιερωμένο, μόνιμο θαμώνα της Τούμπας στους αγώνες του Δικέφαλου του Βορρά; Παραδόξως, τόσο ο Παπα-Κατινάς όσο και ο Παπα-Χρήστος τιμωρήθηκαν από την Εκκλησία για τις συνήθειές τους αυτές. Αντίθετα με πολλούς άλλους…
Κάποιοι άλλοι ιερείς απλώς επιμένουν να έχουν άποψη επί παντός επιστητού. Όταν λέμε «επί παντός» το εννοούμε. Επικεφαλής σε αυτή την κατηγορία είναι φυσικά ο σεβάσμιος μητροπολίτης Πειραιώς, Σεραφείμ.
O Σεραφείμ πεισματικά σχολιάζει (κι όχι μόνο) ο,τιδήποτε συμβαίνει στην χώρα μας (κι όχι μόνο). Η επιστολή διαμαρτυρίας του στην ΑΜ της Αγγλίας, Ελισάβετ, για «βλάσφημες» δηλώσεις του αγαπημένου μας ποπ σταρ Έλτον Τζον έχει περάσει στην ιστορία κάτι όπως φυσικά και η απαξίωση από την πλευρά του του μποζόνιου του Χικς. Παράλληλα, δεν δίστασε να καταδικάσει (δις) τον στοματικό έρωτα, κατηγορώντας τον ως υπεύθυνο για τον καρκίνο του λάρυγγα- αν και εγώ θεωρώ πως μάλλον μιλούσε για το παραδοσιακό τσιμπούκι με τον καπνό το οποίο όντως είναι κίνδυνος θάνατος… Πάλι καλά πάντως που δεν μας είπε την άποψή του για τα «βαρελάκια», τα «ψαλιδάτα» και άλλες αιρετικές στάσεις της γενετήσιας πράξης. Λίγο πριν δε, είχε φροντίσει να κατακεραυνώσει τον καλό φίλο Πέτρο Τατσόπουλο όταν ο τελευταίος ζήτησε την κατάργηση του νόμου περί βλασφημίας. Το κείμενο-καταπέλτης του σε άπταιστη καθαρεύουσα (όπως πάντα) κατέληγε στο εξής χωρατό: «Δέχομαι να μην διώκονται ποινικά όσοι υβρίζουν τον Ιησού Χριστό. Με τον όρο όμως να γίνει το ίδιο και αυτούς που κάνουν το ίδιο με τους γονείς του Τατσόπουλου» (η ελεύθερη απόδοση στα νεοελληνικά, δική μου).
Διασκεδαστική ατάκα για ένα φόρουμ ποδοσφαιρικών οπαδών, κομματάκι άκομψη για έναν άνθρωπο που εκπροσωπεί την χριστιανική θρησκεία. Φυσικά, ο Σεραφείμ δεν μπορούσε να λείψει και από το καυτό θέμα «Χυτήριο», καταθέτοντας μήνυση, μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, παρέα με τον βουλευτή της Χ.Α. Χρήστο Παππά.
Φυσιολογικά, δεν θα με ενοχλούσαν οι κινήσεις του μητροπολίτη Πειραιώς. Μέσα στην εξωφρενικότητά τους έχουν ένα μεγαλείο (δε νομίζω π.χ. να ξαναέχει υπάρξει στο παρελθόν εκπρόσωπος της Ορθόδοξης Εκκλησίας που να είχε pen pal την Βασίλισσα της Αγγλίας). Ζούμε όμως στο 2012. Η κρίση έχει γονατίσει την χώρα και ο Έλληνας βλέπει την Εκκλησία να αρνείται κατηγορηματικά τόσο την φορολόγηση της ανυπολόγιστης (κυριολεκτικά!) περιουσίας της όσο και την στοιχειώδη μείωση των μισθών των κληρικών της. Μήπως θα ήταν καλύτερο κάποιοι εκ των εκπροσώπων της να μην προκαλούν; Τουλάχιστον αυτό.
4°
