Ο Μίκης Θεοδωράκης, αγαπημένο παιδί κατά καιρούς της Αριστεράς αλλά και πρώην υπουργός Επικρατείας του Μητσοτάκη (για να μην ξεχνιόμαστε), ξεσπάθωσε και πάλι με αφορμή την «υπόθεση Δραγώνα». Έχοντας, λοιπόν, διαχρονικά όσο και εργολαβικά αναλάβει να εκφράζει τον «καημό της ρωμιοσύνης» και τη «συνείδηση του έθνους», φρόντισε παράλληλα να τραβήξει και πάλι επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Αυτή τη φορά εξαπέλυσε επίθεση κατά της Θάλειας Δραγώνα, προσθέτοντας και τη δική του φωνή στις υλακές του Καρατζαφέρη. Έγραψε, λοιπόν, μεταξύ άλλων: «Επιχειρείτε ένα γενικευμένο ευνουχισμό σε ό,τι πολυτιμότερο και πιο ελληνικό πέτυχε ο λαός μας έως τώρα, με τελικό αποτέλεσμα τη μετατροπή μας σε έναν άλλο λαό, προσαρμοσμένο στις συνταγές του καμουφλαρισμένου αφελληνισμού που κοσμούν κάθε σελίδα του εν λόγω βιβλίου σας. […] Οχυρωμένη πίσω από ηχηρά ονόματα ξένων επιστημόνων, βαλθήκατε με τη βοήθεια ισχυρών πολιτικών και οικονομικών κύκλων, μιας και είναι πολύ δύσκολο να ευνουχίσετε έναν ολόκληρο λαό κατεδαφίζοντας τα σύμβολα και τους μύθους του, να ξεκινήσετε το θεάρεστο έργο σας από τα τρυφερά και ανύποπτα παιδιά μας. […] Όπως το επιχείρησε χθες η φίλη σας κυρία Ρεπούση –ανεπιτυχώς– ενώ σήμερα, με τον αέρα μάλιστα της κρατικής συμπαράστασης, το επεκτείνετε εσείς με νέα έφοδο για ευνουχισμό της μαθητικής μας νεολαίας από κρατικό μάλιστα πόστο!»
Αφήνω κατά μέρος το τρισβάρβαρο συντακτικό του αυτόκλητου προστάτη της «ελληνικότητάς» μας, για να προσθέσω απλώς ότι, λίγες ημέρες πριν, σε επιστολή του στο γνωστό αστέρα του θεάτρου αλλά και του αυριανισμού, Στέφανο Ληναίο, ο Μ.Θ. είχε ήδη κάνει λόγο για «συμμορία», αποκαλούσε τη Θάλεια Δραγώνα «νέο φρούτο», ενώ ειρωνευόταν θρασύτατα την ιδιότητα του καθηγητή Νίκου Μουζέλη, συζύγου της Θ.Δ.
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Ή, μάλλον, με τι να πρωτοαηδιάσει; Με το ύφος «εθνικόφρονα» γυμνασιάρχη της δεκαετίας του 1950; Με την προσφυγή και πάλι στην τόσο προσφιλή στην άκρα δεξιά, αλλά και στην παλαιοκομμουνιστική αριστερά, συνωμοσιολογία; Με τη φτηνή δημαγωγία της αναφοράς στα «τρυφερά και ανύποπτα παιδιά» που κινδυνεύουν; Με τη σύμπλευση του Μ.Θ. με τους Πλευρογεωργιάδηδες και τους Σαμαροτραγάκηδες; Ή μήπως με τις εκλεκτικές συγγένειες, τις οποίες ο ίδιος προβάλλει και επικαλείται, με το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ των αυριανιστών;
Για τον αυτοδιορισμένο εθναμύντορα και εθνοσωτήρα, λοιπόν, έγραφα πριν από δύο περίπου χρόνια ότι «ολισθαίνει όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια προς έναν αριστεροφανή χριστοδουλισμό», ζητώντας να κλείσουμε τα σύνορα με τα Σκόπια (sic), κάνοντας αντιεβραϊκές δηλώσεις και γενικώς καλλιεργώντας την πιο στενοκέφαλη καχυποψία για οτιδήποτε έξωθεν, και ειδικότερα βέβαια από τη Δύση, προερχόμενο. Πού να ήξερα όταν τα έγραφα αυτά ότι στον κατήφορο του τυφλού λαϊκισμού, της αντιδυτικής ξενοφοβίας και του φτηνού εθνικοπαλικαρισμού, η κατρακύλα θα ήταν τόσο ραγδαία.
Και μιας και περί Θάλειας Δραγώνα και πολεμικής εναντίον της ο λόγος, τι γίνεται αλήθεια με το κόμμα που η κυβέρνησή του της ανέθεσε τα συγκεκριμένα καθήκοντα; Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι βουλευτές και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ έχω την αίσθηση ότι τηρούν αιδήμονα σιωπή. Κοινώς, κάνουν την πάπια. Όπως, άλλωστε, έκαναν την πάπια (και πάλι με ελάχιστες εξαιρέσεις) στο θέμα των ταυτοτήτων, πριν από μερικά χρόνια, όταν και πάλι οι δυνάμεις του αναχρονισμού και της ακινησίας συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις του πιο στοιχειώδους θεσμικού εκσυγχρονισμού. Και όπως επίσης κάνουν την πάπια σε ένα άλλο μείζον θέμα των ημερών: το νομοσχέδιο για τους μετανάστες και την υπό προϋποθέσεις απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά τους. Σε αυτό το θέμα θα επανέλθω, όμως, τη μεθεπόμενη εβδομάδα.
Τέλος, εν είδει επιλόγου, από το ίδιο προ διετίας κείμενό μου, απομονώνω: Αλήθεια, όταν ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν κρατούμενος της χούντας, ο «ξένος» Σερβάν-Σρεμπέρ δεν ήταν αυτός που ήρθε με «ξένο» αεροπλάνο, για να τον ελευθερώσει από τα χέρια των δικτατόρων και να τον μεταφέρει ασφαλή στην «ξένη» πόλη Παρίσι, η οποία, αν δεν κάνω λάθος, βρίσκεται στη δυτική Ευρώπη; Όσο για τους «αντιιμπεριαλιστές» τότε φίλους του Μίκη Θεοδωράκη, τους Σοβιετικούς, τους Κινέζους και άλλους «υπαρκτούς» που τον γέμιζαν με παράσημα και βραβεία, αυτοί απλώς έκαναν business με τον Μακαρέζο.
8°
