Η ελπίδα πεθαίνει πάντα πρώτη

Οι αγρότες δεν συμφωνούν με το ρυθμό παροχής των επιχορηγήσεων ούτε με τη νομική διαδικασία λεπτομερούς αναφοράς των καλλιεργειών τους (για τις ελιές), όπως απαιτεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οι αγρότες δεν επιχειρούν την αλλαγή των μονοκαλλιεργειών με άλλες, παρά τις περί του αντιθέτου εισηγήσεις. Οι αγρότες διαφωνούν με την αγροτική πολιτική όλων των κυβερνήσεων και κατεβαίνουν στα μπλόκα. Στην Αλαμάνα, φερ’ ειπείν, πίσω από το μπλόκο κρύβεται συνδικαλιστής του ΠΑΣΟΚ που ανήκει στην ομάδα της Τόνιας Αντωνίου (του βαθέος ΠΑΣΟΚ) και όχι της Κατερίνας Μπατζελή, που είναι και η αρμόδια υπουργός. Πρόκειται για τοπική ενδοπασοκική διαμάχη στη Φθιώτιδα. Οι αγρότες απλώς ζητούν τα λεφτά τους και αδιαφορούν για το πού θα βρεθούν. Άλλη μια απόδειξη υψηλού βαθμού συλλογικής συνείδησης.

Οι κατασκευαστές αρνούνται να συναινέσουν στη μείωση των τιμών των απούλητων ακινήτων, παρά το έλλειμμα ρευστότητας. Οι επιχειρηματίες που κατασκευάζουν οικοδομικά υλικά αρνούνται να μειώσουν τις τιμές, παρά το πάγωμα της οικοδομικής δραστηριότητας. Τα συνδικάτα αρνούνται να συζητήσουν ελαστικές συνθήκες εργασίας, παρά την ανεργία που μαστίζει τον κλάδο της οικοδομής. Ο αρμόδιος υπουργός κ. Ρέππας αρνείται να προσδιορίζει το τις πταίει στην υπόθεση των Τεμπών και πετά το μπαλάκι στις κατασκευαστικές εταιρείες, οι οποίες έχουν ήδη πετάξει το μπαλάκι στο θεό της Βροχής.

Οι μεγαλογιατροί και οι φαρμακοβιομήχανοι αρνούνται να συναινέσουν στη μείωση της τιμής του φαρμάκου, που περιέργως πώς είναι και η ακριβότερη στην Ευρώπη. Οι μεγαλογιατροί αρνούνται να δηλώσουν τα πραγματικά εισοδήματά τους, όταν μάλιστα ο  Έλληνας πολίτης πληρώνει περισσότερα από αυτόν της Κεντρικής Ευρώπης στον τομέα της Υγείας. Αυτό, ως γνωστόν, αποκαλείται συλλογική κοινωνική συνείδηση. Οι επιχειρηματίες αρνούνται να εξοφλήσουν τις εισφορές τους στα ασφαλιστικά ταμεία. Το κράτος, επίσης. 

Η Εκκλησία αρνείται να φορολογηθεί και προτιμά να διαθέτει ποσά για «φιλανθρωπικούς σκοπούς», παρά να καταθέτει εκκαθαριστικό στις ΔΟΥ. Φαίνεται πως ακόμη και η κυβέρνηση πιστεύει στις καλές προθέσεις της Εκκλησίας. Για το λόγο αυτό, προσκαλεί τον αρχιεπίσκοπο στο υπουργικό συμβούλιο.

Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο αρνούνται την κατάργηση των προνομιακών επιδομάτων τους και άρα τη μείωση του συνολικού ετήσιου εισοδήματός τους, παρά την καθολική πλέον ομολογία περί της πλήρους διοικητικής ανικανότητας του Δημοσίου. Οι εργαζόμενοι στις πολεοδομίες αρνούνται να υποβληθούν σε έλεγχο και αξιολόγηση, παρά το γεγονός ότι ο τομέας που υπηρετούν έρχεται δεύτερος στη λίστα της διαφθοράς στη χώρα. Οι δήμαρχοι και οι κοινοτάρχες αρνούνται να στηρίξουν το σχέδιο «Καλλικράτης» με διάφορα προσχήματα. Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι πρώτη στη λίστα διαφθοράς στην Ελλάδα. Όλος ο καυγάς γίνεται για να διατηρηθούν τα «κεκτημένα της συνδιαλλαγής». Είναι προφανές πως και οι τοπικοί άρχοντες σε αυτή τη χώρα διαθέτουν υψηλό δείκτη κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης.

Η πλειοψηφία των βουλευτών των δύο μεγάλων κομμάτων απορρίπτουν το νέο εκλογικό νόμο του Γιάννη Ραγκούση, που μειώνει αντικειμενικά τη δυνατότητα συνδιαλλαγής. Στο Μαξίμου γνωρίζουν πως ο νόμος αυτός δεν είναι δυνατόν να περάσει στη Βουλή. Ορκίζονται πως θα επιμείνουν, αλλά κανείς δεν τους παίρνει στα σοβαρά. Οι βουλευτές επιθυμούν να διατηρήσουν τον απόλυτo πυρήνα διαφθοράς που διασφαλίζουν οι απόλυτα φαύλοι εκλογικοί νόμοι της μεταπολίτευσης. Αρνούνται ακόμη και τη μείωση των μισθών τους κατά 7%. Είναι φανερό πως η πλειοψηφία των βουλευτών διατηρούν σε υψηλό βαθμό τη σπάνια πολιτική και κοινωνική συνείδηση που, αλίμονο, τους χαρακτηρίζει διαχρονικά.

Οι  Έλληνες αρνούνται να αποδεχθούν ως ισότιμους τους οικονομικούς μετανάστες, ακόμη και υπό προϋποθέσεις. Αντίθετα επιθυμούν διακαώς να κρατούν τους μετανάστες σε ομηρεία, με χαμηλές αμοιβές και χωρίς ασφαλιστικές εισφορές. Αρέσει στους Έλληνες να βλέπουν τους Πακιστανούς να αρμέγουν τα γελάδια και να τρυγούν τα μποστάνια, ζώντας σε συνθήκες Αϊτής… σε παραπήγματα. Οι  Έλληνες είναι φιλόξενος λαός. Διατηρούν σε υψηλό βαθμό το αίσθημα της ευθύνης και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Απλά αρνούνται πεισματικά την έννοια της ατομικής ευθύνης. Απαιτούν το δικαίωμα στη λαμογιά. Θα συμφωνούσαν να κατοχυρωθεί αυτό το δικαίωμα και στον καταστατικό χάρτη, μετά και τη θεσμική κατοχύρωσή του στην καθημερινότητά τους.

n.georgiadis1@yahoo.com