Στη χώρα της βεβαιότητας...

Διαβάζω τις εξηγήσεις που δίνει ο πρώην υπουργός Γιώργος Παπακωνσταντίνου, για το αν η Ελλάδα είχε άλλη επιλογή, όταν ξέσπασε η κρίση. Για κάποιους μπορεί να είναι πειστικές, για κάποιους όχι. Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ οτι χρειάζεται να ξέρει κανείς πολύ καλά τα οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, για να αποφανθεί - και φυσικά, να μην ξεχνάει πώς φτάσαμε να έχουμε 24 δισ. έλλειμμα. Το ίδιο ισχύει και με πολλές άλλες πλευρές των χειρισμών που έγιναν, τα τελευταία χρόνια.

Όσο κι αν επιθυμεί να ακούσει ή να συζητήσει ένας (καλοπροαίρετος) παρατηρητής, τόσο θα βρεθεί απέναντι σε ένα μπλοκ ανθρώπων και πολιτικών σχηματισμών, γεμάτων βεβαιότητες. Η Μέρκελ, ο Παπανδρέου, οι προδότες, τοκογλύφοι, τα “τσιράκια”, η χούντα, όλα αποτελούν μέρος της ίδια φανατικής αντιπαράθεσης: Όσο πιο λίγα ξέρει κανείς, τόσο πιο σίγουρος είναι για την πραγματικότητα.

Αναριωτέμαι πού τη βρίσκουν τόση βεβαιότητα, όσοι επιχειρούν να διαμορφώσουν το δημόσιο διάλογο, συμπεριλαμβανομένων και των πάσης φύσεως πολιτών που σχολιάζουν π.χ. στο διαδίκτυο. Κι αν τα κόμματα το κάνουν για να “διατηρήσουν το μαγαζάκι” τους, αυτό γίνεται γιατί στην ουσία, αυτά θέλουν να ακούσουν τα αυτιά της συγκεκριμένης “πελατείας”, του “κομματιού της αγοράς” που διαμορφώνουν.

Στη χώρα του φανατισμού και της καφενειακής βεβαιότητας λοιπόν, ολόκληρη Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών προτρέπει τα μέλη της “να μην καλύψουν την επίσκεψη της Γερμανίδας”, γιατί “θα ήταν κόντρα στο λαϊκό αίσθημα”, λες και η ειδησεογραφία καλύπτεται κατά τη βούληση του καθενός. Ακριβώς όπως εκείνη η ανεκδιήγητη απόφαση της κάποτε ιδιοκτήτριας της “Ελευθεροτυπίας”, να απαγορεύσει την παραμικρή αναφορά στην αποκάλυψη μια γιάφκας τρομοκρατών στην Κυψέλη, από την αστυνομία.

Στη χώρα της μπουρδολογικής βεβαιότητας, πολιτικός αρχηγός βγαίνει και ισχυρίζεται οτι “η απαγόρευση των διαδηλώσεων” έγινε για να αποτραπεί η συγκέντρωση του δικού του κόμματος. Και κανείς δεν θυμάται οτι όταν ο Δήμαρχος της Αθήνας επαναλάμβανε μονότονα οτι χρειάζεται επειγόντως να αντικατασταθεί το χουντικό διάταγμα για τις συγκεντρώσεις (γιατί κανείς δεν τόλμησε από τη μεταπολίτευση και μετά να υλοποιήσει νομοθετικά τις συνταγματικές επιταγές), προτείνοντας τη δική του ρύθμιση, όλοι έπεσαν να τον φάνε, γιατί κανείς στην (εκάστοτε) αντιπολίτευση δεν θέλει περιορισμό και ευθύνη για τις διαδηλώσεις. Κι έτσι ξαφνικά, ζούμε άλλη μια “χούντα”...

Στη χώρα της θυμικής βεβαιότητας, η Αυγή φιλοξενεί ένα άρθρο με χυδαία υπονοούμενα κατά του Γρηγόρη Ψαριανού. Και πολλοί από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν, καθώς ανακάλυψαν, μετά από τόσα χρόνια μαζί, οτι ο πρώην σύντροφος τους είναι ξαφνικά “τραμπούκος” και “φασίστας” (παλαιότερα δεν ήταν). Και κανείς δεν σκέφτεται οτι ακόμα κι έτσι να είναι, μια εφημερίδα με την αριστερή παράδοση της Αυγής δεν είναι καφενείο - και οφείλει να αρκείται αυστηρά στην ουσιαστική πολιτική κριτική.

Στη χώρα της επαναστατικής βεβαιότητας, όλα στην υπόθεση “ελληνική κρίση” είναι άσπρο-μαύρο. Οι πολιτικές είναι “νεοφιλελεύθερες” (με τόσους φόρους), τα μνημόνια οφείλονται μόνο στους εκβιασμούς των άλλων (και επ’ ουδενί στις δικές μας ολιγωρίες), η διαπραγμάτευση θα έπρεπε “να είναι καλύτερη” (από ποιούς “καλύτερους” διαπραγματευτές παραμένει άγνωστο), όσοι υποστηρίζουν άλλη άποψη είναι “παπαγαλάκια”. Ουδείς προβληματίζεται από το γεγονός οτι όσο πιο “αντιμνημονιακός” ήταν ένας πολιτικός σχηματισμός στην αντιπολίτευση, με τόσο μεγαλύτερη θέρμη αναγκάστηκε να υιοθετήσει σκληρά μέτρα. Και αυτό δεν γίνεται μάθημα, ούτε για επίδοξους κυβερνήτες, που ενδεχομένως θα αναγκαστούν να κάνουν τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα της ιστορίας.

Και μέσα σε όλα, σπεύδει να κάνει (υβριστική) κριτική και το φασιστικό μόρφωμα, κατά το “βάζει η αλεπού τον άντρα της με τους πραματευτάδες” - της προσκολλήσεως πάντοτε στο “αντιμνημονιακό καφενείο”. Και ουδείς προβληματίζεται μήπως πρέπει να χαμηλώσουν οι τόνοι, για να μην παίξουμε το παιχνίδι όσων επιθυμούν να εκτραπεί τελείως το δημοκρατικό οικοδόμημα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, όλοι αυτοί που εκφράζονται με τόσο αποτροπιασμό, φανατισμό και βεβαιότητα, δεν σκέφτονται οτι υπάρχουν και άλλοι πολίτες αυτής της χώρας, που έχουν αμφιβολίες, που είναι επιφυλακτικοί, που προσπαθούν να καταλάβουν; Δεν υπάρχουν άλλες ιδεολογικές θεωρήσεις και πολιτικές απόψεις; Δεν χρειάζεται να γίνει εκτεταμένος διάλογος σε αυτή τη χώρα - και όχι ένας “εμφυλιοπολεμικός” διαχωρισμός, ανάμεσα σε “μνημονιακούς” και “αντιμνημονιακούς”; Δεν πρέπει να οδηγηθούμε στη σύνθεση - κι όχι στην τυφλή αντιπαράθεση;

Η ποιότητα του πολιτικού διαλόγου έχει τεράστια σημασία για την εξέλιξη της πορείας μας. Σε όλες τις χώρες, ο προεκλογικός λόγος απέχει από τον ρεαλιστικό, μετεκλογικό. Μόνο που σε εμάς, το χάσμα υπήρξε τεράστιο. Αντί να μας προβληματίσει οτι όλο το πολιτικό σύστημα σύρθηκε προεκλογικά σε μια απολύτως μη ρεαλιστική “αντιμνημονιακή ρητορεία”, η χώρα της βεβαιότητας πέφτει από τα σύννεφα, δίνοντας την ερμηνεία οτι “ξαφνικά κάναμε στροφή 180 μοιρών, υπό την πίεση των εταίρων”, λες και είχαμε εκτιμήσει ποτέ σωστά τις δυνατότητες μας, χωρίς φαντασιακούς στόχους και μαξιμαλισμούς. Κι ετοιμάζεται και πάλι να αντιμετωπίσει τα πράγματα, με λάθος τρόπο...