«Κακή» και «καλή» βία;

Περιέργως τα σχόλια στο προηγούμενο κείμενό μου για τη Χρυσή Αυγή (Χ.Α.) δεν προέρχονταν τόσο από οπαδούς της, οι οποίοι, ως γνωστόν, δεν διακρίνονται για την έφεσή τους και την ικανότητά τους στην ανάπτυξη επιχειρημάτων (το καδρόνι είναι, άλλωστε, το απόλυτο… επιχείρημα), όσο από αναγνώστες που επισήμαιναν πως και η αριστερά ευθύνεται για τη γενικότερη εξαχρείωση των πολιτικών μας ηθών.

Η ενδεχόμενη ευθύνη, λοιπόν, της αριστεράς (προς Θεού, όχι αποκλειστικά αυτής) για την εμφάνιση και την εξάπλωση της Χ.Α., εντοπίζεται, κατά τη γνώμη μου, σε δύο κυρίως πεδία:

α) Εδώ και αρκετά χρόνια, σταδιακά, έχει διαμορφωθεί ένα κλίμα «απονομιμοποίησης της νομιμότητας». Η άκρως επικίνδυνη λογική ακροβασία «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», η οποία εύκολα μετατρέπεται σε «νόμος είναι το δίκιο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ», «νόμος είναι το δίκιο του ταξιτζή» κ.ο.κ., είχε ανοίξει ήδη τον ασκό του Αιόλου. Σύντομα, από αυτού του είδους τα συνθήματα και τις αντιλήψεις, περάσαμε στο «τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά, τον υπουργό θα δούμε με τον τσαμπουκά», στα «χτισίματα» πρυτάνεων και καθηγητών των ΑΕΙ, στο «δεν πληρώνω» κ.λπ. Όλα αυτά, όπως είναι προφανές, οδήγησαν σε μια γενικευμένη ανομία, σε μια απόλυτη περιφρόνηση και αδιαφορία για την έννομη τάξη και για τους κανόνες του παιχνιδιού στην κοινοβουλευτική δημοκρατία μας. Αυτές, λοιπόν, οι πρακτικές, που περιλαμβάνουν από τις καταλήψεις κάθε είδους δημόσιων χώρων έως τη διαπόμπευση των πολιτικών γενικώς και αδιακρίτως, είναι προφανές ότι αποτέλεσαν θερμοκήπιο στο οποίο βρήκε γόνιμο έδαφος να αναπτυχθεί η Χρυσή Αυγή.

β) Το δεύτερο στοιχείο που μπορεί κανείς να εντοπίσει τόσο στη Χ.Α. όσο και στη λεγόμενη αντισυστημική αριστερά είναι η υιοθέτηση κοινών εν πολλοίς μεθόδων, και πιο συγκεκριμένα η χρήση της βίας, ακόμα και με τη μορφή καψίματος όχι πια μόνο καταστημάτων αλλά και ανυποψίαστων συνανθρώπων μας (βλ. ΜΑΡΦΙΝ). Αυτή η άμεση ή έμμεση νομιμοποίηση της βίας αποδεικνύεται όμως ολέθρια, ανεξάρτητα από το τι έχει ο καθένας στο μυαλό του και από το πόσο «ευγενείς» ή «εθνοσωτήριους» θεωρεί τους στόχους του. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως και ο Πολ Ποτ «αγνές» προθέσεις είχε κατά μία έννοια, αφού ήθελε να εγκαθιδρύσει την «αταξική κοινωνία» στην Καμπότζη. Η εξόντωση περίπου του μισού πληθυσμού της χώρας του ήταν απλώς το «απαραίτητο μέσον» για τη μετάβαση στην ιδανική κοινωνία που «οραματιζόταν».

Η αυθαιρεσία και η αυτοδικία, ο τσαμπουκάς και οι «δυναμικές λύσεις», δεν είναι, λοιπόν, ξένα προς την κομμουνιστική αριστερά (ιδιαιτέρα κατά τα τελευταία χρόνια, και όχι μόνο). Βέβαια, συχνά προβάλλονται τα δικολαβίστικα επιχειρήματα ότι έτσι «εξομοιώνονται» τα δύο άκρα, ή ότι «άλλο η βία της Χρυσής Αυγής, άλλο η δικαιολογημένη λαϊκή οργή και αγανάκτηση που μπορεί να εκδηλωθεί και με δυναμικό τρόπο».

Όμως και η Χ.Α. ως εκφραστής και υποδοχέας της λαϊκής οργής (για το «σάπιο πολιτικό σύστημα» και άλλα κακώς κείμενα) εμφανίζεται, και μάλιστα με διόλου ευκαταφρόνητα αποτελέσματα ως προς την απήχησή της. Προφανώς, λοιπόν, δεν προέρχονται από τον ίδιο χώρο οι διαδηλωτές που κραυγάζουν «άντε και γ… σύντροφε Κουβέλη» και τα λεβεντόπαιδα με τα μαύρα μπλουζάκια που κραδαίνουν ρόπαλα, έτοιμα να ανασκολοπίσουν έγχρωμους μετανάστες.

«Ίδια», στο κάτω κάτω, δεν είναι ποτέ δύο πολιτικά φαινόμενα ή κινήματα. Ούτε καν ο ναζισμός και ο φασισμός δεν ήταν ακριβώς «ίδιοι». Κοινό στοιχείο τους, ωστόσο, ήταν η υιοθέτηση παραπλήσιων μεθόδων, με προεξάρχουσα τη βία ως εργαλείο για την επίτευξη των πολιτικών στόχων τους.

Όσο για τη σκέψη/πρόταση, που διατυπώνουν αρκετοί αναγνώστες, να τεθεί εκτός νόμου η Χ.Α., φοβάμαι πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ούτε από νομική άποψη, μιας και το σύνταγμα δεν προβλέπει ανάλογη διαδικασία, ούτε από πολιτική άποψη, μιας και υπάρχει κίνδυνος περαιτέρω υπερθέρμανσης μιας ήδη εξαιρετικά τεταμένης ατμόσφαιρας.