Η νέα απειλή

Είναι γνωστή η εμμονή μας να κατασκευάζουμε εχθρούς. Κάποτε ήταν η Ρώσικη αρκούδα που θα κατέβει να μας κατασπαράξει από τον Βορρά (τώρα είναι σύμμαχός μας) αλλά και οι Αμερικανοεβραίοι (Για πολλούς συμπατριώτες μας είναι μία ράτσα) με ηγέτη τον σατανικό Χένρι Κίσιντζερ ο οποίος έχει βάλει σαν στόχο του να πλήξει την θρησκεία και την γλώσσα μας. Διαχρονικά ασχολούμεθα με τους μοχθηρούς Τουρκαλάδες οι οποίοι (παρ’ό,τι τους έχουμε κατατροπώσει σε όλες τις πολεμικές μας συγκρούσεις) καιροφυλαχτούν για να μας βουτήξουν κανένα νησάκι ενώ εδώ και δυο δεκαετίες έχουν κάνει δυναμική εμφάνιση και άλλες βαλκανικές δυνάμεις όπως π.χ. η Αλβανία που θέτει θέμα Τσάμηδων (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) και η χώρα χωρίς όνομα (aka Σκόπια aka ΠΓΔ της Μ) που μόλις καταφέρει να ονομαστεί Μακεδονία θα κατεβάσει τα βόρεια σύνορά μας στην Ελασσόνα. Εξυπακούεται πως οι ισλαμιστές (όλοι τους) λαθρομετανάστες που βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία στην χώρα μας αποτελούν σταθερή αξία.

Φυσικά, το απόλυτο χιτ της τελευταίας τριετίας είναι οι ‘μοβόροι πολεμοχαρείς ναζήδες Γερμανοί οι οποίοι, υπό τις διαταγές της φράου Μέρκελ (η οποία είναι κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες φορές χειρότερη από τον Χίτλερ) έχουν βαλθεί να μας εξαφανίσουν από τον χάρτη επειδή εξαιτίας μας ηττήθηκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πέρα φυσικά από όλες αυτές τις υποχθόνιες φυλές, συχνά πυκνά παρουσιάζονται και διάφορες άλλες υποαπειλές για τον Πανελληνισμό. Η πιο πρόσφατη: Μα φυσικά, τα Τουρκικά σίριαλ.

Ναι φίλοι μου. Ένας από τους μεγάλους κινδύνους που απειλούν την πατρίδας μας είναι ο Εζέλ, η Σιλά, η Μενεξέ και οι άλλοι Τούρκοι τηλεοπτικοί ήρωες που έχουν καταλάβει την πεμπτουσία της ελληνικής prime time, εξοβελίζοντας από αυτήν τα αριστουργήματα της ντόπιας παραγωγής τύπου «Εντιμότατοι κερατάδες», «Πλάκας μέλαθρον» και «Έρωτας με επιδότηση του ΟΓΑ» (για να φέρω στο μυαλουδάκι μου κάποιους ευφάνταστους και χαρακτηριστικούς τίτλους). Το τελειωτικό χτύπημα φυσικά, πέτυχε ο «Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής». Άκουσον άκουσον: η ελληνική TV έφτασε στο σημείο να προβάλλει «ιστορικό» σίριαλ όπου οι Τούρκοι είναι «οι καλοί»!

Σημαιοφόροι στην αντίσταση του ελληνικού λαού στην τουρκοτηλεοπτική λαίλαπα είναι η –προβλέψιμη πια- ελληνική ακροδεξιά αλλά και η «δεξιά» πτέρυγα της εκκλησίας μας. Η αλήθεια όμως είναι πως η επίθεση που δέχονται οι συγκεκριμένες σειρές είναι μαζική, πέρα από ιδεολογικά ή κοινωνικοπολιτικά σύνορα.

Απ’ότι φαίνεται, πολλοί συμπατριώτες μας βρίσκουν εξοργιστικό να ανοίγουν τους δέκτες (sic) τους και να ακούνε τούρκικα. Μιλάνε για προπαγάνδα. Είναι δυνατόν να αντηχεί η γλώσσα των άσπονδων φίλων μας στην ελληνική τηλεόραση; Είναι δυνατόν τα παιδιά μας, τα τρισέγγονα δηλαδή του Νικοτσάρα και του Πλαπούτα, να ακούν λέξεις όπως «μπακλαβά», «μπαξίσι» κ.ο.κ.; Αν θέλετε, είναι η ίδια λογική με το κλασικό πλέον «Στην τάδε Πλατεία δεν ακούς πια ελληνικά».

Μιλάνε επίσης για υποβάθμιση της τηλεοπτικής μας ποιότητας. Έτσι είναι. Τα τελευταία χρόνια, (λόγω πάντα των Τούρκων-πριν η ελληνική τηλεόραση συναγωνιζόταν το BBC) η τηλεοπτική μας διασκέδαση έχει πιάσει πάτο. Φυσικά, η αντίστοιχη άνοιξη των (τσάτρα πάτρα) μεταγλωττισμένων βραζιλιάνικων σειρών, μπροστά στις οποίες η αθλιότερη βιντεοταινία των 80’s έμοιαζε με το «Θωρηκτό Ποτέμκιν», είχε περάσει απαρατήρητη. Βλέπετε, οι Βραζιλιάνοι είναι καλοί άνθρωποι. Είναι η ομάδα του Πελέ που λέγαμε μικροί. Για να πω εδώ την αμαρτία μου, η μοναδική τουρκική σειρά που έχω παρακολουθήσει στην ζωή μου ήταν τα –θρυλικά πλέον- «Σύνορα της αγάπης» (ξέρετε, Ναζλί, Καχραμάν κι έτσι). Είμαι πρόθυμος να καταθέσω ενώπιον Θεού και ανθρώπων πως ήταν κλάσεις ανώτερη από οποιαδήποτε αντίστοιχη ελληνική του 21ο αιώνα. Και βάλε…

Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις για την επιτυχία των Τούρκικων σειρών στην χώρα μας. Ακριβές παραγωγές, εμφανίσιμοι και «άφθαρτοι» ηθοποιοί, σταθερές αξίες (έρωτας-πόλεμος κλπ), η αιώνα σαγήνη της Ανατολής (κυρίως σε ό,τι αφορά τις μεγαλύτερες ηλικίες). Υπάρχει μόνο μια εξήγηση για τα μένεα που πλέουν αρκετοί εναντίον τους: Το αιώνιο ρατσιστικό μίσος που τρέφουν κάποιοι συμπατριώτες μας απέναντι στους μισούς λαούς του πλανήτη. Ένα μίσος που συχνά (χαρακτηριστικό το συγκεκριμένο παράδειγμα) ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της γραφικότητας…