Το μετέωρο βλέμμα του πρωτοετή φοιτητή της ΑΣΟΕΕ

Προχθές είχα την τύχη ή την ατυχία να συμβαδίζω επί της Πατησίων με έναν νεαρό που έδειχνε, ότι κάτι έψαχνε εναγωνίως. Με ρώτησε αν γνωρίζω που βρίσκεται η σχολή της ΑΣΟΕΕ, στην οποία ήταν επιτυχών ως πρώτη του επιλογή και ήθελε να πάρει μια γεύση από κοντά. Του απάντησα ότι είναι πολύ κοντά, γύρω στα εκατό μέτρα και θα τη βρει μπροστά του.

Για ένα μικρό διάστημα, συμβαδίζαμε επί της Πατησίων. Δίπλα μας, πορεύονταν ασθμαίνοντας πλανόδιοι επενδυτές με υπερφορτωμένα καροτσάκια σκουπιδιών, τους οποίους ο νεαρός παρατηρούσε με έκδηλη απορία.

Φαίνεται ότι αγνοούσε τη νέα επενδυτική φουρνιά της Αθήνας, που ίσως η υπουργός Τουρισμού κα Κεφαλογιάννη, εντάξει στην διαφημιστική καμπάνια που έχει υποσχεθεί για να αναδειχθεί η τουριστική πλευρά της Αθήνας.

Ο νεαρός εμφορούμενος από διάχυτη ζωντάνια και με νωπές τις δάφνες της επιτυχίας και της δικαίωσης των κόπων του, με βήμα ταχύ με προσπέρασε, με εύλογη και ανείπωτη χαρά να προσεγγίσει τον επιτευχθέντα στόχο, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Για μια στιγμή τον βλέπω στην αρχή της ΑΣΟΕΕ , να επιβραδύνει το βήμα του και να σταματά σε καθεστώς αστάθειας.

Φθάνω δίπλα του.

Γυρίζει προς το μέρος μου και με ξαναρωτά. Πού είναι η είσοδος της σχολής;

Μπροστά σου, αυτή είναι η είσοδος.

Μπροστά του, ακριβώς στην είσοδο, ξεδιπλωνότανε η θέα νέας πρωτοποριακής ομάδας επενδυτών που είχαν απλώσει τα σεντόνια τους και εκθέτανε την πραμάτεια τους, από τσάντες μέχρι βρακιά,, οι οποίοι μπαινοβγαίνανε στην είσοδο με τη χαρακτηριστική άνεση του ιδιοκτήτη.

Γυρίζει πάλι το βλέμμα του προς την είσοδο, διαισθάνομαι ότι προσπαθεί να ερμηνεύσει τι ακριβώς γίνεται, μου ρίχνει μια δεύτερη ματιά και προσπαθεί να διεισδύσει στην είσοδο.

Μέσα από ζογκλερικές δρασκελιές, υπερπηδώντας τα εμπόδια των επενδυτών καταφέρνει να διέλθει της εισόδου της σχολής. Τον βλέπω να προχωρά δυο-τρία μέτρα εντός του προαυλίου της σχολής και ξαφνικά, να σταματά απότομα. Φαίνεται, κάτι να σκέφτεται. Φαίνεται να υπάρχει ένα κενό μέσα του.

Μετά από λίγο, τον βλέπω να γυρίζει το κεφάλι του προς την είσοδο και με μετέωρο βλέμμα, να προσπαθεί να αποτυπώσει και να ερμηνεύσει την εικόνα της εισόδου, από τη μια άκρη στην άλλη, περιστρέφοντας το κεφάλι του πάμπολλες φορές. Ίσως θέλει να βεβαιωθεί ότι αν αυτά που βλέπει είναι πραγματικές εικόνες ή αν είναι εικόνες βγαλμένες από τη φαντασία του. Ίσως, με ρυθμό κινηματογραφικής ταινίας να περνάνε από το μυαλό του , σκηνές και εικόνες με ατέλειωτα ξενύχτια διαβάσματος, πολλές ημέρες αγωνίας και πάρα πολλές στιγμές άγχους.

Ίσως αναρωτιέται, αν άξιζε τον κόπο αυτή η επώδυνη διαδικασία.

Για μια στιγμή, τα βλέμματά μας διασταυρώνονται. Το βλέμμα του παύει να είναι μετέωρο, είναι έντονα σπινθηροβόλο και βαθιά διεισδυτικό.

Ντρέπομαι και αυθόρμητα κατεβάζω το δικό μου. Νοιώθω συνένοχος για τη διάψευση των προσδοκιών και των ελπίδων αυτού του νεαρού. Νοιώθω συνένοχος για τη βάναυση προσγείωσή του στη σκληρή πραγματικότητα. Νοιώθω συνένοχος για την ανυπαρξία μας.

Ντρέπομαι για το έλλειμμα της αισθητικής μας.

Κατεβάζω τα μάτια μου και φεύγω σαν κυνηγημένος. Αυθόρμητα στο μυαλό μου, έρχεται ένας στίχος τραγουδιού του Σαββόπουλου, το οποίο σιγοψιθυρίζω με μια μικρή παράφραση , "..αγάλματα κομμάτια στα μάτια του τα δυο, βομβαρδισμένες πόλεις , όνειρα στο βυθό…".

Αλήθεια, οι φοιτητικές παρατάξεις της σχολής, έχουν να πουν κάτι γι’αυτό το χάλι ; Αισθάνονται την ανάγκη, ότι πρέπει να πάρουν θέση; H μήπως, έχουν συστήσει κάποια κοινοπραξία με τους επενδυτές της εισόδου , από την οποία το προσδοκώμενο όφελος, προβλέπουν να διαθέσουν για τη δημιουργία τμήματος έρευνας και ανάπτυξης, πάνω στις αρχές του πρωτόγονου marketing, στο οποίο θα εντάξουν σαν αναπόσπαστο κομμάτι και το χώρο της εισόδου της σχολής, σαν χώρος πρακτικής εξάσκησης των φοιτητών;