Η Τεχεράνη δεν είναι και τόσο μακριά

 Πέρα από την οικονομική κρίση, πέρα από το Μνημόνιο και το ΔΝΤ, πέρα από τον Σόιμπλε και τον Τόμσεν, το θέμα των ημερών είναι οι συνεχιζόμενες ταραχές που συγκλονίζουν το μουσουλμανικό κόσμο. Εικόνες ωμής βίας γεμίζουν τις οθόνες μας, προκαλώντας φυσικά και τα, αναπόφευκτα σε αυτές τις περιπτώσεις, απαξιωτικά σχόλια ορισμένων συμπατριωτών μας.

Δεν είναι λίγοι λοιπόν αυτοί που εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους (sic) για τους «βάρβαρους μουσουλμάνους», απορώντας για το πόσο χαμηλά μπορούν να βρίσκονται κάποιοι λαοί και ρίχνοντας το ανάθεμα είτε στον μεγάλο Μωχαμέτη (αν είναι χριστιανοί) είτε στις θρησκείες γενικότερα (αν είναι άθεοι).

Δεν παραλείπουν δε, να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου για τον «ισλαμικό κίνδυνο» ο οποίος ελλοχεύει στην παρουσία μουσουλμάνων παράνομων μεταναστών στη χώρα μας, οι οποίοι άλλες έγνοιες δεν έχουν από το πώς θα δημιουργήσουν Αλ Κάιντες εντός των ελληνικών συνόρων.

Έχετε ποτέ βιώσει déjà vu; Ξέρετε, αυτή την αλλόκοτη εμπειρία πως κάτι που συμβαίνει, το έχεις ξαναζήσει στο παρελθόν; Όχι, δεν έχω αλλάξει θέμα. Απλώς, κάπως έτσι νιώθω μπροστά σε συγκεκριμένες σκηνές των γεγονότων στη μακρινή (;) Αραβία.

Déjà vu #1: Ξαναμμένος ισλαμιστής ουρλιάζει μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες: «Κρεμάλα! Θα τους κρεμάσουμε όλους!»

Μήπως σας θυμίζει κάτι;

Déjà vu #2: Στο Πακιστάν, εξοργισμένοι φανατικοί πυρπολούν μέσα σε πανηγυρικό κλίμα κινηματογράφους.

Ελάτε τώρα, κάτι πρέπει να σας φέρνει στο μυαλό…

Déjà vu #3: Στη Λιβύη, εξαγριωμένος όχλος πολιορκεί το αμερικανικό προξενείο. Τέσσερα άτομα, ανάμεσα στα οποία και ο Αμερικανός πρέσβης, χάνουν τη ζωή τους από τις αναθυμιάσεις που προκαλούνται από τις βόμβες μολότοφ.

Είναι τρομαχτικό, αλλά κάποιες από τις εικόνες βαρβαρότητας που προέρχονται από τις μουσουλμανικές χώρες έχουν ήδη διαδραματιστεί στη χώρα μας. Στην «πολιτισμένη» Ελλαδάρα. Ειδικά η ομοιότητα του φόνου του Αμερικανού πρέσβη με τα γεγονότα της Marfin είναι ανατριχιαστική. Μέχρι και ο αριθμός των θυμάτων είναι ίδιος! Βέβαια, οι εδώ ταλιμπάν δεν έσυραν τα πτώματα των θυμάτων τους στους δρόμους, όπως έγινε στη Λιβύη. Προφανώς δεν προλάβαιναν, αφού έπρεπε πρώτα να ποστάρουν τα κατορθώματά τους στο Facebook.

Φυσικά, δεν σκοπεύω να κάνω καμία σύγκριση της κατάστασης που επικρατεί συνολικά στο μουσουλμανικό κόσμο τον τελευταίο καιρό με αυτά που διαδραματίζονται στη χώρα μας. Με την ίδια λογική, όμως, δεν μπορώ να έχω τις ίδιες απαιτήσεις από τον πάμφτωχο μουσουλμάνο που έχει μεγαλώσει μέσα στους πολέμους και δεν έχει ζήσει ούτε μια στιγμή δημοκρατίας, με τον καλοζωισμένο Έλληνα που έκανε και κάνει ό,τι γουστάρει, και αν κάποιος προσπαθήσει να τον φέρει στα συγκαλά του τον αποκαλεί «φασίστα» και συνεχίζει απτόητος.

Υπάρχει κρίση, πολύς κόσμος βρίσκεται στα όριά του, το μέλλον είναι άγνωστο, μαύρο και άραχνο. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να θεωρούμε λογικό να μετατρέπεται η Αθήνα σε Βεγγάζη, Καράτσι ή και εσχάτως σε Αμερικάνικο Νότο του προπερασμένου αιώνα. Από πουθενά δεν προκύπτει πως π.χ. οι δολοφόνοι της Marfin ή οι εμπρηστές του «Αττικόν» είναι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Είναι απλώς ακραίοι και φανατικοί. Όπως οι ισλαμιστές της Λιβύης και του Πακιστάν. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως υπάρχουν διάφοροι Έλληνες «επαναστάτες» που επικροτούν τις αθλιότητες των μουσουλμάνων φονταμενταλιστών, περιγράφοντάς τις ως νίκη κατά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού…

Κάθε φορά λοιπόν που βλέπουμε στα «επίκαιρα» (όπως λέγανε παλιά) σκηνές ακραίας βίας από οπουδήποτε στο εξωτερικό, ας πάψουμε να κουνάμε το κεφάλι μας και να αναφωνούμε «τσου τσου τσου». Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να μην (ξανα)ζήσουμε τα ίδια έξω από την πόρτα του σπιτιού μας.