Αφήστε τα μίση

Η επικαιρότητα μας καλεί να πάρουμε θέση πάνω στις ανούσιες εσωτερικές τριβές μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων και στις συνήθεις ‘αντιμνημονιακές’ εγκλήσεις της Αντιπολίτευσης. Αλλά η ζωή τα φέρνει αλλιώς και αποκαλύπτει πολύ ενδιαφέροντα μυστικά, που μένανε τόσες δεκαετίες σκονισμένα σε σεντούκια. Νομίζαμε πως ήταν μυστικά ‘τελειωμένα’ από τη λήθη της πολυκαιρίας, αλλά αυτά πάντα διατηρούνται ‘φουντωμένα’, έτοιμα για ισχυρές ενεργειακές εκτονώσεις…

Μεγάλος σαματάς ξεσηκώθηκε με το καθαρό γειτονικό κείμενο του Δημήτρη Φύσσα για τον Μελιγαλά. Δεκάδες 'αγανακτισμένοι’ αντέδρασαν γιατί το κείμενο ρίχνει φως και οξυγόνο, στις κουτσουλιές και στην καμαρίλα μιας άθλιας εποχής. Εξ ίσου άθλιας με τον αδελφοκτόνο διχασμό του 1822-1831,που μαζί με τον βασιλοβενιζελικό διχασμό και τη χούντα, συναποτελούν την κύρια αιτία που διατηρεί την Ελλάδα χώρα φτωχή και εξαρτημένη. Μάλιστα η εξάρτηση αυτή βαθαίνει διαρκώς, γιατί επί πλέονπαραμένουμε και ανιστόρητοι.Έτσι αδυνατούμε όλα αυτά να τα αξιολογήσουμε, ώστε επί τέλους η στερνή μας γνώση να μας καθοδηγήσει ‘να το πάρουμε αλλιώς’… Και κατρακυλάμε και κουτρουβαλάμε και ξανά μανά χρεωκοπούμε, αλλά εμείς εκεί, στον δρόμο τον ίδιο, κάθε φορά προετοιμάζουμε μια νέα τραγωδία…

Τι ήθελε κοντολογής να πει ο Φύσσας; Ότι οι ένθεν και ένθεν βαρβαρότητες, σε ένα πολεμοκαπηλευμένο περιβάλλον άφησαν τραύματα στην ελληνική ψυχή, που ακόμα και τώρα δεν λένε να κλείσουν και σαφώς συνευθύνονται για τα σημερινά αδιέξοδα. Άρα λίγη αυτοκριτική κάνει καλό, τόσο στα γενικά αδιέξοδα που απέφερε ο εμφύλιος (πώς να ξανασηκωθεί μια ισοπεδωμένη και βαριά πληγωμένη κοινωνία), όσο και στα ειδικότερα (πώς θα γίνει να κλείσουν οι πληγές, άμα δεν δώσουμε ένθεν και ένθεν ειλικρινείς εξηγήσεις)…

Η Αριστερά, παρά τη βάρβαρη απομόνωσή της επέδειξε σοφία και ως τη Μεταπολίτευση έδωσε ποιότητα και φως στην ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας. Έκτοτε, συγχρωτίστηκε με το Τοτέμ του Λαϊκισμού, έχασε τη σπιρτάδα της, έγινε κανονάρχος, βάζοντας τους όρους στη συγκρότηση του πελατειακού κράτους,που έχτιζε ο δικομματισμός και σταδιακά έγινε ‘Αριστερά’. Και σήμερα είναι ο σημαντικότερος παράγοντας της διατήρησής του, ως μπροστάρης των Αμνημόνων, που ωρύονται «Κάτω τα χέρια από το Πελατειακό Κράτος». Και όταν έρχεται η ώρα της προΰπνιας χαλάρωσης κάθεται απέναντι στον καθρέφτη της για ντεμακιγιάζ και ψιλοτραγουδάει «οι αστοί τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε να κλείσουν τα παιδιά των εργατών»…

Ποιες ‘αστικές δυνάμεις’ και ποια κουραφέξαλα είχαν πάρει χαμπάρι όλοι εκείνοι οι διαιρεμένοι από προσωπικές, συγγενικές, μικροεπαγγελματικές αντιζηλίες, Έλληνες της εμφύλιας ταραχής; Όλα αυτά τα εκατομμύρια των απλών Ελλήνων, που έβλεπαν με μίσος τους ‘απέναντι’ συν-Έλληνες, γιατί αυτός μου έκλεψε την κατσίκα, γιατί εσύ μου πήρες εκείνη την πλαγιά στον ποταμό, γιατί και σεις δεν μας δώσατε τον γαμπρό που σας ζητήσαμε… Πάντως όχι γιατί μας δονούσαν κριτήρια ταξικής πάλης… Τυχαία και διαταξικάδιαμορφώθηκαν τα στρατόπεδα, από τα προϋπάρχοντα και τα επακολουθήσαντα σχεδόν έως σήμερα ‘μπουλούκια’, που συναποτελούν τις ποικιλώνυμες ‘πολιτικές’ ομαδοποιήσεις…

Και όμως η ‘Αριστερά’ σήμερα αντιλαμβάνεται αυτές τις πληγές με όρους μίσους μεταξύ ‘αστών και εργατών’. Αυτό είναι το πρόβλημα της κολλημένης ‘Αριστεράς’, που προσπαθεί προκρούστικα, σχεδόν 150 χρόνια μετά την Κομμούνα, να ερμηνεύσει τον κόσμο με τους όρους του τελειωμένου Ιστορικού Υλισμού.

Αυτό είναι όλο το πρόβλημα και άλλο δεν είναι. Γι αυτό στην Ελλάδα δεν υπάρχει Αριστερά, παρά μόνο ‘Αριστερά’. Και η κριτική εναντίον αυτής της ‘Αριστεράς’ δεν είναι ‘υστερία αντικομμουνιστικήκαιαντιαριστερή’.

Απλώς είναι μια κριτική που αποκαλύπτει αυτό που είναι εδώ και δεκαετίες ξεκάθαρο από την ίδια τη ζωή. Ότι υπάρχουν εδώ και χιλιετίες διάφοροι μανιχαϊσμοί, κάποιοι ‘επιθετικοί’, κάποιοι ‘χαλαροί’. Οι επιθετικότεροι από αυτούς δημιουργούν κατά το δοκούν κάποια δίπολα, όπου του καθενός ο ένας πόλος είναι ο ‘καλός’ και ο άλλος είναι ο ‘κακός’. Και τρώγονται μεταξύ τους εις βάρος του συνόλου, όχι μόνο εκείνων που παρασύρονται από το παραμύθι του συγκεκριμένου μανιχαϊσμού, αλλά και των υπολοίπων, που εκόντες ή άκοντες απέχουν από αυτό το αλυσιτελές και βλακώδες παίγνιο… Το μίσος που βαράει τις κεφαλές των εκάστοτε εκατέρωθεν ‘καλών’ και ‘κακών’ είναι απλώς ένα μίσος εκτός θέματος και όχι ταξικό. Είναι συνήθως ένα μίσος για ένα πουκάμισο αδειανό.

Οι θιασώτες αυτού του μίσους θρησκεύονται θρησκεία ξύλινη και όποιον δείχνει το ξόανο, τον αποκαλούν «ενιαίο κέντρο προπαγάνδας και χυδαιότητας». Μα δεν φταίει αυτός που τα λέει, φταίει η ζωή που τα αναδεικνύει, συντρόφισσες και σύντροφοι…

Και αμήχανοι κάνουν πως δεν ακούν τα επιχειρήματα, εκείνων που υποσκάπτουν τις ξύλινες δεινοσαυρικές θρησκείες τους. Και αντί να τους απαντήσουν με αντεπιχειρήματα, πετάνε κορόνες του στυλ «μην ακούτε τι λέει για μας κάποιο ενιαίο κέντρο προπαγάνδας και χυδαιότητας». Και νομίζουν ότι έτσι ‘καθάρισαν’. Αμ δεν είναι εύκολο. Γιατί τα επιχειρήματα της ζωής είναι ανθεκτικά και αφότου γεννηθούν γιγαντώνονται και ξεθεμελιώνουν τα ξόανα μέχρι τελικής πτώσεως.

Η λογική λοιπόν που ωθεί την ‘Αριστερά’ να μη θέλει να κάνει αυτοκριτική για την βλακώδη ‘καλή’ βία που ασκεί αυτή εις βάρος των ‘ταξικών εχθρών’, οι οποίοι ασκούν κακή βία, είναι αδιέξοδη. Εξ ίσου βλακώδης είναι και ο μανιχαϊσμός που βλέπει ‘αστικές δυνάμεις να ξεπλένουν τους φασίστες βρίζοντας την Αριστερά’. Όπου προφανώς στοχεύουν αυτές οι δυνάμεις στο ‘να μην αφήσουν το λαό να αντισταθεί στους Μνήμονες εχθρούς, που θέλουν να τον ψεκάσουν’.

Βέβαια, τώρα, είναι άσχετο το ότι οι μισερές ‘αντιμνημονιακές’ ανακοινώσεις των ναζί είναι φτυστές με εκείνες των ‘Αριστερών’… «Τα ισοδύναμα της συγκυβέρνησης αποδείχτηκαν μια μεγάλη φούσκα. Οι αδύναμοι και οι φτωχοί θα πληρώσουν και πάλι την καταστροφική πολιτική του μνημονίου. Μόνη λύση, να τεθεί το εθνικό και λαϊκό συμφέρον υπεράνω των παράνομων αιτημάτων των τοκογλύφων». Αυτή η χτεσινή ανακοίνωση δεν ήταν του ΣΥΡΙΖΑ. Της Χρυσής Αυγής ήταν…

Και όταν κάποιοι ποικιλόχροες ακροδεξιοί κόντεψαν να σκοτώσουν (μα γιατί;;;) πέρσι τον Κωστή Χατζηδάκη, γιατί η ποικιλώνυμη ‘Αριστερά’ (πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική) έσπευσε να αποενοχοποιήσει αυτό τον άθλιο τραμπουκά, λέγοντας «δεν θα λογοκρίνουμε την οργή του λαού»;… Και ας επιμένουμε,μήνες τώρα, ότι αυτό δεν ήταν οργή, ήταν φασιστοτραμπουκισμόςαισχίστου είδους, ενώ επ’ αυτού τα παιδιά κάνουνε τον γερμανό…Και αυτή ήταν συχνότατη στάση της ‘Αριστεράς’, απέναντι σε όλους τους ‘κοινωνικούς αγώνες του λαού’ (χε, χε, να χαρώ ‘κοινωνικούς αγώνες’)...Διαβάστε και Δημήτρη Ψυχογιό, που περιγράφει την περί ‘αγώνων’ πολεμική αρετή των νεοελλήνων και θα το πιάσετε καλύτερα. Και όσο και αν κλαψουρίζει τώρα ο κ. Τσίπρας, αυτή η αποενοχοποίηση του Τρελοκομείου της Αυτοδικίας ήταν στάση πολιτικά ΑΚΡΑΙΑ, που τον έφερνε κοντά με τους ‘εχθρούς’ φασίστες. Οι οποίοι ακόμα δεν είχαν χτιστεί ως μαζικό κίνημα. ΤΟΤΕ ΧΤΙΖΟΝΤΟΥΣΑΝ, από κάποιους ακούσιους επιπόλαιους αφελείς, αν με εννοείτε…

Κάποιο άλλο ενιαίο κέντρο προπαγάνδας και χυδαιότητας, λοιπόν, παρασύρει αυτές τις αμνήμονες δυνάμεις των άκρων να μετέρχονται όμοιες πολιτικές συμπεριφορές. Τόσο με τα βαριά ‘οργισμένα’ αλλά ‘δικαιολογημένα’ χεράκια, όσο και με τα κοινά αντιμνημονιακά και αντιτοκογλυφικά συνθηματάκια.

Γιατί θύμωσε λοιπόν ο κ. Τσίπρας και άστραψε και βρόντηξε κατά της «Θεωρίας των Άκρων, που εξισώνει τους αριστερούς με τους ακροδεξιούς»; Είπε μάλιστα μετά ότι η Ακροδεξιά είναι «το μακρύ χέρι του μνημονιακού συστήματος εξουσίας».

Αντιλέγουμε: η Ακροδεξιά είναι το μακρύ χέρι του αντιμνημονιακού συστήματος εξουσίας!!!

Εδώ μιλάμε με συγκεκριμένους πολιτικούς όρους: Το πρόβλημα της χώρας είναι το παρακρατικό πελατειακό κράτος. Εχθρός αυτού του παρακράτους, το οποίο μας εξωθεί σε οριστική χρεωκοπία, είναι το Μνημόνιο που θα έπρεπε να φτιάξουμε εμείς. Και που επειδή ήμασταν ανίκανοι να το φτιάξουμε μόνοι μας, μάς επέβαλαν κάποιο άλλο οι δανειστές μέσα στην τύφλα τους. Έστω και αυτό, όμως, πάλι είναι εχθρός του πελατειακού παρακράτους της χρεωκοπίας. Όσοι αντιτίθενται σε αυτό, συναποτελούν ΤΟ Σύστημα που λυσσασμένα φωνάζει «Κάτω τα χέρια από το Πελατειακό Κράτος». Τι να κάνουμε που όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, χέρια μακριά και χέρια κοντά ΤΟΥ Συστήματος, που δονούνται από αυτό τον χυδαίο καταστροφικό Λαϊκισμό, έχουν κοινή γλώσσα και αποδέχονται από κοινού και την ‘οργή’ (που στάζει αίματα);;;

Το ξόανο της ‘Αριστεράς’ (που δεν έχει πια σχέση με τη γεννήτρια σκέψη του Λεωνίδα Κύρκου), έχει αρχίσει να νοιώθει επιχειρήματα να του καίνε τα μπατζάκια. Και χάνοντας την ψυχραιμία του αρχίζει τους γοερούς εκτός θέματος αντιπερισπασμούς.

Η συζήτηση μόλις έχει ανοίξει. Ας μαζεύουμε επιχειρήματα και όχι αφορισμούς.

Παρά την ύφεση, ως προς τις θερμοκρασίες της πολιτικής συζήτησης, καλός θα είναι ο χειμώνας…