Όποιος διαπιστώνει παράδοξα φαινόμενα πρέπει να τα κοινοποιεί για να μαθαίνουν και άλλοι πως η εποχή των θαυμάτων δεν πέρασε οριστικά, μπορούμε να ελπίζουμε ακόμη. Γιατί ήταν απολύτως παράδοξο το άρθρο του αντεισαγγελέα εφετών Γιώργου Κτιστάκη που δημοσιεύθηκε την περασμένη Δευτέρα (16/9/12) στα Νέα (Κλαζομένιοι της Δικαιοσύνης) – διαβάστε το, πρόκειται για υπόδειγμα δημόσιου λόγου, για τον λόγο που περιμένει να ακούσει κανείς από αυτούς που κάποτε ονομάζονταν «οι ταγοί» – λόγο που υπερβαίνει το ατομικό και πρόσκαιρο χάριν του συλλογικού και μακροπρόθεσμου. Σήμερα αυτός ο λόγος έχει εκφυλιστεί σε εθνικολαϊκές κορώνες υπέρ της Ελλάδας, της ελληνικότητας και της μοναδικότητας της. Το κείμενο του κ. Κτιστάκη αποδεικνύει ότι κάποια ίχνη ζωής υπάρχουν στην έρημο του τυμπανιαίου δημόσιου λόγου. Λόγο θορυβώδη που ξεκουφαίνει και δεν επιτρέπει να σκεφθείς, εκφερόμενο από συλλογιστικές που έχουν πάθει τυμπανισμό μετά τον θάνατό τους.
Ο αρθρογράφος αμφισβητεί τους τερατώδεις ισχυρισμούς των συνδικαλιστών για τις μισθολογικές απώλειες που έχουν υποστεί οι συνδικαλιστές, υπενθυμίζει την τραγική κατάσταση απονομής δικαιοσύνης αλλά και με ποιο τρόπο έφθασαν οι αμοιβές των δικαστικών εκεί που έφθασαν: με σκανδαλώδεις αποφάσεις δικαστηρίων. Και τονίζει ότι οι δικαστικοί δεν μπορούν να προβαίνουν σε ακραίες διαμαρτυρίες όχι μόνο για να διατηρούν το κύρος που απαιτείται για να μπορούν να δικάζουν (το κύρος που διεκδικούν με την μισθολογική ιδιαιτερότητά τους) αλλά και γιατί αν υιοθετήσουν τον κανόνα ότι οι κοινωνικές διαφορές λύνονται με «αγώνες» και όχι στο πλαίσιο του «κράτους δικαίου», τότε ουσιαστικά αυτοκαταργούνται επαγγελματικά: οι σχέσεις δύναμης υποκαθιστούν τον νόμο, δεν υπάρχει λόγος να έχουμε δικαστές.
Έχουν υπάρξει πανεπιστημιακοί και δημοσιογράφοι που έχουν προτάξει το δημόσιο συμφέρον στο επαγγελματικό και προσωπικό, έχουν γράψει για τα προβλήματα του χώρου τους, για τις συνδικαλιστικές υπερβολές, για την ουσιαστική κατάργηση του επαγγέλματος μέσω της υποτιθέμενης υπεράσπισής του – και ορισμένοι έχουν τιμωρηθεί για αυτό από τους ταλιμπάν συνδικαλιστές συναδέλφους τους. Δεν έχω όμως ακούσει άλλους «διανοούμενους επαγγελματίες» (μηχανικούς, συμβολαιογράφους, φαρμακοποιούς, δικαστικούς, γιατρούς ή δικηγόρους, κτλ) να δηλώνουν δημόσια «δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση, δεν είναι δυνατόν να διεκδικούμε αυτά τα πράγματα, δεν είναι δυνατόν να αντιστεκόμαστε σε αυτές τις αλλαγές». Δεν πρέπει κάποιος του κλάδου να μας εξηγήσει γιατί έχουν κλείσει δεκάδες χιλιάδες μαγαζιά αλλά ούτε ένα φαρμακείο; Γιατί είναι σωστό να καταργηθούν οι κενές οργανικές θέσεις στο δημόσιο παντού – πλην του Συμβουλίου της Επικρατείας, όπως αποφάσισε το ίδιο;
Μπορεί να υπάρχουν κάποιοι που λένε τα στραβά του κλάδου τους στα σπίτια τους ή στα συνδικαλιστικά τους όργανα αλλά αυτό μόνο υποκριτική προσωπική από-ενοχοποίηση, αθώωση, μπορεί να θεωρηθεί. Γιατί τελικά ωφελούνται και οι ίδιοι από τους ακραίους εγωιστικούς αγώνες των κλάδων τους και επιπλέον επιτρέπουν να κυριαρχούν στον δημόσιο χώρο οι αρπακτικές φωνές που συνεχώς διεκδικούν, απαιτούν, απειλούν διαμορφώνοντας την πολιτιστική και πολιτιστική κατάσταση μέσα στην οποία ζούμε πολλά χρόνια τώρα, πολύ πριν την κρίση: σε κλίμα μόνιμης σύρραξης δηλαδή όπου οι αγώνες είναι ανυποχώρητοι, οι θέσεις αδιαπραγμάτευτες, τα δικαιώματα κατοχυρωμένα, οι υποχρεώσεις εκμηδενισμένες, η βία συνεχής και δικαιολογημένη.
Η θεωρία του καημένου Κάρολου για τον σοσιαλισμό προέβλεπε ότι το προλεταριάτο μπορεί να προτάξει τα οικουμενικά συμφέροντα απέναντι στα ιδιοτελή, για τούτο και αποκαθαίρει την ιστορία από τις αμαρτίες της. Η θεωρία του κομμουνιστικού κόμματος προβλέπει ότι αυτό μπορεί να εκφράσει τα οικουμενικά συμφέροντα και να ξεπεράσει τον συντεχνιακό συνδικαλισμό. Τώρα βλέπουμε τα κόμματα της Αριστεράς, στο όνομα του μαρξισμού και του σοσιαλισμού, να υποστηρίζουν συνεχώς τις χυδαιότερες συνδικαλιστικές απαιτήσεις. Αυτές των φοροφυγάδων, για παράδειγμα, είτε ταβερνιάρηδες είναι είτε φροντιστήρια κάνουν. Είναι θύματα του συστήματος οι φοροφυγάδες που έχει ως μακρύ χέρι τη Χρυσή Αυγή. Ο πρωτογονισμός αυτής της άποψης είναι αδιανόητος στους υποστηρικτές της και για τούτο έχουν ταυτίσει την πολιτική με τον σαλταδορισμό: ό,τι προλάβουμε και αρπάξουμε σε ψήφους και αξιώματα, μέσα και έξω από τη βουλή βεβαίως.
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που διάφοροι αγράμματοι εγκαλούν τους διανοούμενους για τη σιωπή τους, θεωρώντας ομιλία τον τυμπανιαίο λόγο συνδικαλιστών και πολιτικών, ψύχραιμες ανιδιοτελείς φωνές σαν αυτή του Γιώργου Κτιστάκη (τον οποίο, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, γνωρίζω μόνο μέσα από τα κείμενά του) μας επιτρέπουν να ελπίζουμε ότι υπάρχει ζωή και μετά τα μέτρα για τα 11,5 δισεκατομμύρια.
