Η σύγκρουση του Γιάννη Ραγκούση με τις αμαρτίες του κόμματός του (ΠΑΣΟΚ), μέσα από την απάντηση που δίνει σε μια ψηφοφόρο του σε μια προεκλογική σύναξη σε σπίτι. Η σύγκρουση των (δεξιών) πολιτικών πεποιθήσεων ενός ταξιτζή με την απόφαση των παιδιών του να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από την εξομολόγησή του στην επιβάτιδα Ρένα Δούρου. Η διάθεση σύγκρουσης στις ομιλίες του φέρελπι βουλευτή Νίκου Κωστόπουλου (ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ) με το κομματικό παρελθόν, ενώ στο πλευρό του βρίσκεται πάντα ο πατέρας του, παλιός βουλευτής του κόμματος. Η σύγκρουση του Ηλία Παναγιώταρου (Χρυσή Αυγή) με τον Πέτρο Ευθυμίου (και όχι μόνο) στο Χαλάνδρι. Αλλά και η ιδιόμορφη –πολλές φορές συγκρουσιακή– σχέση του εκλογικού σώματος με τους πολιτικούς.
Όλες καταγραμμένες στα πλάνα ενός ντοκιμαντέρ, που νομίζεις πως γυρίστηκε μόλις χθες και όχι πριν τις εκλογές της 6ης Μαΐου, καθώς οι συγκρούσεις επιμένουν σε ημερήσια διάταξη. Αλλά και γιατί η σχέση της ηθικής με την πολιτική παραμένει όσο ποτέ επίκαιρη. «Είναι μια ηθογραφία της πολιτικής· η καταγραφή μιας από τις πιο κρίσιμες προεκλογικές περιόδους της Ελλάδας αλλά και της κρίσης στη σχέση της πολιτικής με την κοινωνία» λέει ο Μάρκο Γκαστίν, σκηνοθέτης και παραγωγός της ταινίας.
«Θέλαμε να υπάρχουν και τα επτά κόμματα. Επειδή ένα μας έκλεισε την πόρτα και επιπλέον δεν υπήρχε πολύς χρόνος, λόγω της μικρής διάρκειας εκείνης της προεκλογικής περιόδου, καταλήξαμε στα συγκεκριμένα. Επιλέξαμε τα πρόσωπα και στην πορεία αφήσαμε ένα, αντικαθιστώντας το, γιατί φάνηκε πως δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους όρους μας. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα μαζί τους, αλλά αν υπήρχε επαρκής χρόνος θα μπορούσε να οικοδομηθεί περισσότερη εμπιστοσύνη. Έχουμε μπει στα γραφεία τους –ακούγοντας τηλεφωνήματα, μέχρι και ψηφοφόρους να ζητούν ρουσφέτι–, σε προεκλογικές συνάξεις στα σπίτια, στα αυτοκίνητά τους… Η μεγάλη επιτυχία ενός ντοκιμαντέρ κρύβεται ανάμεσα σε άλλα στο γεγονός πως έχει πολύ καλύτερους ηθοποιούς από τους επαγγελματίες. Και είναι αλήθεια. Στο συγκεκριμένο, είναι μερικές στιγμές που ένιωθα στο μοντάζ πως οι πολιτικοί μιμούνται τους κακούς ηθοποιούς.
Ωστόσο, πιστεύω πως “κλέψαμε” πολλές αληθινές στιγμές τους, ιδιαίτερα όταν είναι μόνοι. Κάθε έναν από τους πολιτικούς ανέλαβε ένας σκηνοθέτης, που όμως δεν έχει παρεμβατικό λόγο. Η καταγραφή της πραγματικότητας, χωρίς την παρέμβαση ενός σχολίου, δίνει την ελευθερία στο θεατή να θέσει τις ερωτήσεις και να βρει τις απαντήσεις. Η Δημοκρατία περνάει κρίση σήμερα, όμως παραμένει το καλύτερο σύστημα. Αλλά θα πρέπει να γνωρίζουμε τι πρέπει να απαιτούμε για να γίνει καλύτερο».
Το μοντάζ στο τρέιλερ περιγράφει σοκαριστικά το παρόν χωρίς λόγια. Ο Γιάννης Ραγκούσης φεύγει από το πλάνο, μόνος του με σκυμμένο το κεφάλι, γνωρίζοντας πια πως δεν πρόκειται να εκλεγεί. Ο Ηλίας Παναγιώταρος στο επόμενο πλάνο φοράει τη γραβάτα του έτοιμος για την ορκωμοσία στη Βουλή…
Ο Γιάννης Ραγκούσης δέχεται το «νικηφόρο» κολάζ που δημιούργησαν οι κόρες του τη βραδιά των εκλογικών αποτελεσμάτων. Αν και στεναχωρημένος, γιατί γνωρίζει τα αποτελέσματα, προσπαθεί να δείχνει χαρούμενος μπροστά στα παιδιά του. Ιδιαίτερη στιγμή στο ντοκιμαντέρ η έκρηξή του σε προεκλογική συγκέντρωση σε σπίτι, δηλώνοντας πως αρνείται να χρεωθεί τις αμαρτίες του κόμματός του –υπενθυμίζοντας πως αυτή τη θέση την είπε και δημόσια–, αλλά και τη στιγμή που ομολογεί πως δεν πρόλαβε να φτιάξει τον σωστό εκλογικό μηχανισμό.
Η Ρένα Δούρου σε πορεία. Το ντοκιμαντέρ την παρακολουθεί σε προεκλογικές συγκεντρώσεις (συγκινητική η στιγμή που την αγκαλιάζει ένας δακρυσμένος ψηφοφόρος μετά την ανακοίνωση αποτελεσμάτων), αλλά και όταν πακετάρει τα προσωπικά της αντικείμενα γιατί έκλεισε ο εκδοτικός οίκος που δούλευε, και στις διαδρομές της με τα ταξί.
Ο Νίκος Κωστόπουλος σε προεκλογική εκδήλωση. Αποκαλυπτική η σκηνή που ένας ψηφοφόρος του ζητάει χάρη άμα εκλεγεί, ο «αυθόρμητος» λόγος ενός παπά σε προεκλογική του εκδήλωση και οι σκηνές που δείχνουν τη διαδικασία επικοινωνίας με το κοινό.
Ο Ηλίας Παναγιώταρος με ομάδα της Χρυσής Αυγής επί τω έργω. Τα γκρο πλαν στα «ρόπαλα» που χρησιμοποιούνται για σημαίες, ο τρόπος που στήνει τους «συντρόφους» του, ο εριστικός του λόγος μας βάζουν στο κλίμα. Ο σκηνοθέτης μας αποκάλυψε πως οι πολιτικοί ήταν αυτοί που τους καλούσαν στις συγκεντρώσεις που αυτοί ήθελαν να τους φιλμάρουν. Το ντοκιμαντέρ ξεκινάει με το επεισόδιο στο Χαλάνδρι με τον Πέτρο Ευθυμίου – το συνεργείο είχε κλιθεί να το καταγράψει. (Προσέξτε στο ντοκιμαντέρ το πλάνο στο κατάστημα του Η.Π., όπου σ’ ένα τοίχο διακρίνονται φωτογραφίες του Γιώργου Παπαδόπουλου).
Ο σκηνοθέτης και παραγωγός του ντοκιμαντέρ
Ποιος είναι ο Μάρκο Γκαστίν
Γεννημένος στη Γαλλία από μητέρα με ελληνική καταγωγή σπούδασε αρχιτεκτονική, ενώ θυμάται τον εαυτό του σε όλη του τη ζωή να είναι αθεράπευτα σινεφίλ. Συνεργαζόμενος στη Γαλλία με Έλληνα αρχιτέκτονα ήρθε στην Ελλάδα για να δουλέψει μαζί του για λίγο διάστημα. Ένας έρωτας με Ελληνίδα τον κράτησε εδώ, και με το κινηματογραφικό μικρόβιο να μην τον αφήνει ήσυχο, σπουδάζει σινεμά και φιλμάρει ταινίες μικρού μήκους που, αν και φιξιόν, χαρακτηρίζονται από την ντοκουμενταρίστικη υφή τους. Αγαπημένοι του, εξάλλου, σκηνοθέτες είναι ο Κασαβέτης, ο Ρενουάρ και οι δημιουργοί της νουβέλ βαγκ. Το πρώτο του ντοκιμαντέρ «Μασσαλία, μακρινή κόρη» για τους Έλληνες της Μασσαλίας τού έδωσε το πρώτο κρατικό βραβείο ντοκιμαντέρ. Ακολούθησε το «Θέμις» για τα ελληνικά δικαστήρια, που έφτασε μέχρι τις Κάνες. Τελευταία του δουλειά η σειρά ντοκιμαντέρ «Docville» για την ΕΡΤ.
Οι σκηνοθέτες που ακολούθησαν τους τέσσερις υποψήφιους είναι οι:
3°
